1001 vragen spoken door mijn hoofd, 1001 antwoorden vloeien door mijn hoofd. Op iedere vraag is een antwoord alleen lijken die 1001 antwoorden de weg naar de juiste vraag niet te vinden. De antwoorden liggen op het puntje van mijn tong maar ze komen mijn mond niet uit. Ik voel me op 1001 manieren gelukkig en ongelukkig tegelijk. Het is alsof ik wil rennen, springen en dansen met benen die niet werken. Alsof er 1001 liedjes in mijn hoofd vast zitten die niet gezongen worden omdat mijn stem niet wil. 1001 gevoelens gieren door mijn lijf wachtend om te mogen ontsnappen.
Zo onrustig en onstuimig als dat het weer is, zo onrustig ben ik ook. De donkere wolken verdwijnen door de wind net zo snel als de heldere blauwe lucht. Hagel en regen verstoren de zon en andersom. Zo gaat het ook in mij. Een sombere bui wordt opzij geduwd door vrolijke melodieën in mijn hoofd. Maar evengoed verdwijnt mijn lach als sneeuw voor de zon om in een huilbui te veranderen.
Allemaal verklaarbaar want mijn hormoonspiegel is weer eens een keer niet goed. Ik ben hieperdepieper. De verwachting is dat met een beetje bijstellen weer wat balans komt met een week of zes. We gaan er weer voor. Prikken is eigenlijk niet nodig want ik voel inmiddels donders goed aan wanneer ik buiten de lijn loop.
Zoveel vragen en antwoorden zijn er dus eigenlijk helemaal niet. Sterker nog ik leer mezelf steeds beter kennen.Ik ben inmiddels ervaringsdeskundige. Maar één vraag mag hardop worden gesteld. Hoe voel je je? Gewoon van mens tot mens. Ik zie helder van de zijlijn hoe er zoveel nog anders kan op met name dit gebied. Dit geldt vooral voor de zorg, maar dit geldt ook voor het gewone leven. Als ik me bedenk hoeveel er alleen al in mijn gezin binnen een half jaar tijd allemaal is gebeurd, zou de vraag , hoe voel je je soms best op zijn plaats zijn. Een simpele vraag die toch voor velen moeilijk te stellen blijkt.
Wanneer de vraag uitblijft, blijft het antwoord bij mij van binnen zitten. En het gekke is als iemand dan ineens uit onverwachte hoek wél de vraag stelt, klap ik genadeloos dicht. Want niet alleen de vraag blijkt lastig. Ook het antwoord. Tussen “het gaat goed”en “het gaat niet goed”zitten wel 1001 andere antwoorden van gevoelens. Ik ben boos, verdrietig, ongelukkig, teleurgesteld, gefrustreerd, ongerust, gespannen, hoopvol, opgewekt, vrolijk, gelukkig, liefdevol, en heb daarnaast nog 989 andere gevoelens waar een plaats in mijn hart voor moet worden gevonden.
En dat gaat lukken. Waarom weet ik dat zo zeker? Het opborrelende gevoel dat na de inspirerende secretaresse dag is ontstaan, is gebleven. Een positief iets dat zin geeft aan zoveel ideeën in mijn hoofd. Wil en inspiratie is het halve werk,zelfreflectie, acceptatie en loslaten de andere helft. Grenzen van moeten en willen mogen niet meer worden overschreden deze kosten te veel spaarzame energie net als negatieve gedachten. Ik ga vanaf nu dansend het leven door. Soms dans je de tango, soms de quickstep of een slow. Maar als de Weense wals wordt ingezet, is deze vloeiend en magisch. En die wals ben ik nu aan het leren!
? Mooi verwoord…herkenbaar ook! Lieve groet ❤️