het leven is gewoon doen, doorzetten, op de tanden bijten en gaan! Ondanks angst, twijfel of onzekerheid gewoon de brug over gaan.
New York was een droom die we waar hebben gemaakt. Een droom van mijn lief en mij samen. Maar ik heb ook een droom van mezelf, “het halen van mijn rijbewijs”. Voor mij is dat een droom en een angst tegelijk. Altijd al, maar zéker na de schildklierkanker. Een angst die enorm diep zit maar de wens om die drempel van angst over te gaan is toch groter. Hoewel dit geen kleine drempel is, het is meer een brug. Een brug zo groot als de Brooklyn Bridge.
Moe en verbrand door de zon verlaten we Coney Island. Eerst slenteren we nog even oven de kermis. De flipperkast van de Walking Dead kunnen we echt niet voorbij lopen zonder even te spelen. Mijn lief en ik zijn beide dol op flipperkasten. Iets in mij zegt dat er ooit eentje in ons huis komt te staan. Met de metro reizen we naar een station vlakbij de Brooklyn Bridge.
Hand en hand lopen we de 1825 meter over de brug. Imposant staat de boog ons op te wachten. Het uitzicht vanaf de Staten Island ferry was prachtig, maar dit uitzicht beneemt me de adem. The Empire State Building en het World Trade Centre staan trots aan de horizon van de stad. Aan het hekwerk hangen de slotjes van verliefde stellen vastgeklonken tot in de eeuwigheid. Ik vraag me af hoeveel van die stellen nog bij elkaar zijn. Van opzij kijk ik eens naar mijn eigen lief. Wij hebben geen slotje nodig. The Brooklyn Bridge gaat mee in ons hart en daar ligt ook onze liefde.
Mijn lief en ik zijn de Brooklyn Bridge overgelopen. Een walk die je moet lopen als je daar toch bent. Aan het einde kijken we nog een keer om. Ieder met onze eigen gedachten..Het uitzicht vanaf Manahattan naar Brooklyn is misschien iets minder imposant, maar niet minder mooi. Anders wil niet zeggen minder. En dit is het bewijs.
De oude brug is een prachtig bouwwerk dat Brooklyn en Manhattan met elkaar verbindt over de East River. De architecten waren John en Washington Roebling, vader en zoon, zij wilden de mooiste brug ter wereld creëren. De vrouw van Washington maakte de brug uiteindelijk af. Wat mij betreft zijn ze uiteindelijk geslaagd in hun doel ook al legden zij de lat hoog.
Ook ik leg de lat hoog. Te hoog. Een valkuil waar ik hard mee aan de slag moet. De lat voor mezelf moet vele malen lager. Ik faal niet als ik nee zeg, iets minder doe dan normaal of ergens langer over doe. De twijfel aan mezelf zorgt ervoor dat ik stagneer, of in paniek raak. Ik zie alleen wat verkeerd gaat in plaats van wat ik goed doe. Ik ben veel te streng voor mezelf. Ik zeg tegen mezelf dat ik een stommerd ben als ik iets niet kan of durf en doe het uiteindelijk toch. Zo gaat het ook met autorijden. Ik piep uit alle macht dat ik de snelweg niet op kan omdat ik bang ben en rij vervolgens met 100 km per uur de snelweg op om even bij te gassen tot 130. Ik neem mezelf voor om de volgende keer eens alleen de woorden “Ja, ik kan het” te gebruiken. De wil is groter dan de angst. Als ik mijn rijbewijs ooit haal heb ik zo ontzettend veel overwonnen. Ik moet gewoon de brug over!
Dat rijbewijs komt er. Sommige dingen zijn zo klaar als een klontje als je dit (opnieuw mooie) verhaal leest.
Thnx Mies! Dat is lief.Fijn dat jij in mij gelooft. x
Begrijp ik het nou goed, dat je bezig bent met je rijdbewijs? Of droom je dat je de 100 (en dan de 130) over de snelweg rijd? Meid, als je bezig bent met je rijbewijs, vind ik dat heel erg goed ,weer een stap dichterbij, wat je wil gaan doen, maar falen mag, ook al vind jij van jezelf van niet… Het is moeilijk om “nee” te kunnen zeggen tegen jezelf, ook omdat al zoveel hebt moeten inleveren (In jouw gedachten)/ leven.. maar soms heb je geen keuze, ook al is het moeilijk… Meid, alle kleine stapjes die je zet, ook al zijn het milli stapjes, kunnen alweer een hele overwinning zijn , push jezelf niet te hard, wees lief voor jezelf en voor je lichaam, als je dat bent, kun je er veel meer uithalen dan dat je je zelf over the egde “duwt” En geloof mij, ik vind mijzelf ook soms echt een stomme trut dat ik dat en dat niet kan,,, dat mag ,maar probeer het later ook weer los te laten en te denken: Dat heb ik weer mooi geflikt” (Ook al is het iets heel kleins). Wat een mooi verhaal weer ,,, vooral over de verliefde stelletjes met de slotjes…. en de foto’s zijn ook heel erg prachtig! Een dikke knuffel en heel veel succes met je rijlessen,…
hnx voor jouw lieve reacties iedere keer! Ja ik ben met mijn rijbewijs bezig. super he