Hoe is het gegaan? Is de vraag als ik thuiskom uit mijn eerste revalidatiedag. “Geen idee”, denk ik suf. Er is geen klinkklaar antwoord. Er is geen goed of niet goed. Het zit er gewoon op. De aftrap is gemaakt. In alle eerlijkheid ben ik uitgeblust en ben ik gewoon te moe om überhaupt na de te denken over hoe het is gegaan. “Goed”, zeg ik, en plof op de bank.
Dat was gisteren. Enigszins gestrest ben ik naar het revalidatiecentrum gereden voor mijn eerste dag. Autorijden is nog steeds geen hobby. De aftrap bestaat voornamelijk uit een hoop papierwerk. Een analyse over mij als persoon, het behandelplan, doelen, struikelblokken. In de analyse kom ik naar voren als een persoon die steeds over grenzen gaat, als die er al zijn. Ik weet niet van toe of opgeven, ben veel te streng voor mezelf en op tijd communiceren is ook een dingetje. Herkenbaar? Jazeker. Helaas is dit iets waar ik al jaren tegen aan loop, waarbij het spreekwoord duidelijk niet opgaat. Deze ezel stoot zich namelijk geen twee keer aan dezelfde steen, maar wel tig keer.
Het gesprek met de fysio coach is open en eerlijk. Ik geef aan dat ik bang ben dat de ontsteking in de schouder waarvoor ik binnenkort nog naar het ziekenhuis mag, voor mogelijke problemen kan zorgen. Ik wil mijn traject niet op het spel zetten. Ze drukt me op het hart dat dit niet zal gebeuren. Zelfs als we uitgaan van het ergste scenario, een frozen shoulder of een nieuwe bacterie, zal er om de schouder heen getraind kunnen worden. Dit traject is immers meer gericht op hoe je omgaat met alle tegenslag en hoe je dingen anders kunt benaderen. Winst zal ik sowieso behalen.
Ook praten we over hoe we het Covid 19 verhaal in deze revalidatie verwerken. Ook hierin is ze duidelijk. Ze kan de post coronaklachten niet “beter” maken of wegtoveren. Dat ik eerder benauwd of vermoeid ben zal een stuk acceptatie worden. Er is altijd winst te behalen op het stukje omgaan met en het opbouwen van conditie. Hoe dan ook dit gesprek geeft een realistisch beeld van de toekomst. Er is geen 100% “genezing” te behalen. Pijn en vermoeidheid zullen niet verdwijnen maar waar we ons op gaan richten is dat ik ga leren ze in het dagelijks leven in te passen.
Na een uitgebreide bespreking volg de coach naar de oefenzaal voor een zogenaamde 0 meting, eigenlijk was dat eerder een onder 0 meting (Of ben ik nu weer te hard voor me zelf?) Helaas blijkt de hartslagmeter zoek maar dat komt een volgende keer dan wel. Voor nu stellen we een oefenplan op met een aantal oefeningen om mee te beginnen. We beginnen met de fiets. Na 2 minuten heb ik de tong op de schoenen hangen. Idioot hoe snel de benauwdheid toeslaat. Volgende onderdeel, squats. Als kind had ik vroeger al een hekel aan spijkerpoepen en dat is duidelijk niet minder geworden. Wat een ellende. Ten eerste komen mijn enkels steeds van de grond af en ten tweede heb ik het gevoel alsof mijn buik als een hangbuikzwijntje onder me hangt wanneer ik hurk. Zwaar overdreven natuurlijk maar mijn zelfbeeld heeft duidelijk nog wat sleutelwerk nodig.
Over naar de volgende oefening. Met een gewichtje van , jawel 1 kilogram!, liggend op een bankje boven het hoofd naar achteren brengen. Iets wat de ontstoken schouder duidelijk niet leuk vind. Daarna wederom een gewicht oefening op de armen. Weer komt de schouder in verweer. De armfiets die op de lijst stond en het lopen, laat de coach voor vandaag maar even zitten. Eerst maar kijken hoe de dag erna valt.
Die dag is vandaag. Met geen pen is te beschrijven hoe ik me vandaag voel. Mijn lijf is volledig van slag. Ik ben enorm draaierig, moe, zweterig, mijn darmen zijn van streek, ik heb zware hoofd en nekpijn en mijn schouder zou ik het liefst laten verdoven. Ik ben volledig de weg kwijt en eigenlijk heb ik geen idee waarom. Was dit nou echt zo zwaar gisteren? Normaal gesproken zou ik mijn hand niet omdraaien voor zo’n klein beetje beweging. Waarom is deze reactie zo buiten proportie heftig? Ik parkeer het maar even. Ik heb tijd om te helen. Ik hoef pas dinsdag weer terug. Hopelijk is de map die ik gisteren vergeten ben mee te nemen dan net als de hartslagmeter weer boven water en kan ik weer vol goede moed ertegen aan. Ik houd me vast aan de woorden van de coach: We kunnen alleen maar winst behalen” Daar ga ik voor! Wordt vervolgd..
https://www.ankevanhaften.nl/category/zorg/revalidatie-dagboek/
You go girl! Wat supergoed van je. En dat er alleen winst te behalen valt klinkt goed! Wat voor traject ben je nu aan het doen dan? In ieder geval heel veel succes, kanjer!! Knuffels