Kraamtranen of ongeluksblues, zoek dekking!

feelings areDe definitie van kraamtranen of de baby blues luidt: “heftige emotionele gevoelens na de bevalling. Vaak treden deze op rond de derde dag”. Geen idee hoe dit heet na een ongeval of het krijgen van een vervelende diagnose maar bij mij komen de tranen een paar dagen later. En hoe! Waren het maar gewoon tranen. Het is meer een stortvloed aan boosheid, frustratie aan pijn. Tegen diegenen die mij vandaag willen opzoeken zou ik zeggen, zoek dekking!

Kwaad ben ik, op alles en iedereen om me heen. Kwaad op de arts die zo gemakkelijk zegt, “rustig aan mevrouw en niet bukken, tillen, strekken en rekken”. Alsof ik mijn huishouden kan overlaten aan een paar tuinkabouters die ik tot leven kan wekken wanneer het nodig is. Werken mevrouw? Nee, dat kunt u met deze medicatie niet. Dat is dus een dikke NEE. Ik kan en wil niet toegeven dat ze gelijk heeft, dus verzin ik smoesjes en excuses. Het maakt immers niet uit dat ik alle letters door elkaar gooi met typen, want dat deed ik al door de schildklierkanker. Het geeft niet dat ik alles vergeet want ook daar was ik al mee bekend. Ook weer door die stomme schildklierkanker. Dat deze dingen nog maar een klein deel zijn van de hindernissen die ik zou moeten nemen om mijn werk goed te kunnen doen, zeg ik er niet bij. Waarom? Ik wil zo graag.

Kwaad ben ik op de manier waarop alles is gelopen. Er had zoveel eerder al een diagnose kunnen zijn.  Eerst neem ik mezelf niet serieus, stom, maar what else is new,  om vervolgens een diagnose te krijgen die duidelijk niet klopt om vervolgens als proefkonijn door een molen van achtienjarige artsen net koud van school, of nog niet, te worden beoordeeld. Mevrouw, ik weet het,  zegt een meisje dat mijn schoondochter had kunnen zijn, “het komt door het vele hoesten”. Goh, ik heb al in geen zes weken gehoest. Alles in mij zet zich af momenteel. Ik ben boos op de gezondheidszorg, het systeem waarin het draait. Onredelijk natuurlijk want ook deze artsen in opleiding moeten juist leren van de praktijk. Alleen ik wilde dit keer gewoon eens niet de praktijk zijn! Ik wilde een snelle, duidelijke diagnose, gesteld door een arts met ontzettend veel ervaring en menslievendheid die me zou zeggen dat alles snel weer goed zou zijn en dat ik natuurijk gewoon kon gaan werken, zonder pijn.

Tja, dat wilde ik, dat wil iedereen. Toch? Eigenlijk wilde ik gewoon een arm om me heen die me zou zeggen, komt goed wijffie. Een knuffel van mijn moeder. Ik ben kwaad op mezelf! Kwaad dat ik deze wens heb. Een wens die nooit meer zal uitkomen. Kwaad dat ik haar mis. Kwaad op het moederschap. Kwaad op de bestuurder die mijn zoon aan reed. De zorgen die ik heb over mijn zoon en de zorg die hij nodig heeft om zijn elleboog ooit weer normaal te kunnen gebruiken, de zorgen die ik heb over mijzelf en mijn huishouden wat door moet draaien terwijl ik me nauwelijks kan bewegen zonder pijn. Kwaad op de was op de trap, de badkamer die elke dag moet, de vaatwasser, de kerstboom die afgebroken moest worden!

Zo dat is eruit! De tranen zijn op. Mijn hart en hoofd zijn leeg. Ik heb er hoofdpijn van gekregen. Stommerd, denk ik bij mezelf. Die hoofdpijn had je net nog niet. Alsof ik het tegen had kunnen houden sputter ik mezelf tegen. Volgens mij ga je van de morfine tegen jezelf babbelen. Kwaad ben ik in ieder geval niet meer. Het heeft ook geen zin. De artsen hebben hun best gedaan, ook de nieuwbakkenlading net van school. Het is niet hun schuld dat ik iets blijk te hebben dat zeldzaam is. Ik kan wel kwaad zijn op de mensen die er niet zijn, maar ik vergeet daarbij de mensen die er wel zijn, en dat zijn er heel wat. Mischien niet lichamelijk aanwezig, maar wel door middel van een bloemetje, kaartje, telefoontje, appje of een berichtje waar dan ook. Mijn huishouden moet doorgaan, maar wat niet beschimmeld is of stinkt kan best nog even blijven liggen. Er lopen nog geen beestjes door de huiskamer. Kwaad zijn op de bestuurder die mijn zoon heeft aangereden heeft geen zin, het is nu eenmaal gebeurd. Het had slechter af kunnen lopen. Dat ik als moeder voor hem de beste zorg wil is gewoon logisch.

Eigenlijk weet ik het wel, vasthouden aan de woorden van een goede vriend, Trust the journey, vertrouw de reis, is moeilijk soms, maar wel af en toe heel erg nodig. Vandaag is zo’n dag. De tranen zijn opgedroogd en mijn hersenen functioneren weer. De radio krijgt een extra zetje. Tijd voor vrolijkheid. Ik geef mijn huis weer vrij als veilige  ruimte om gezellig koffie te drinken. “Zoek dekking” is niet meer van toepassing, tenzij je niet van muziek houdt.

Blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*

 

4 gedachten over “Kraamtranen of ongeluksblues, zoek dekking!

  • 07/01/2016 om 17:18
    Permalink

    Gooi het eruit! Dat mag. Dat moet.
    En die kerstboom ruimt zichzelf wel op, je zal een keertje extra moeten (laten) stofzuigen ?
    Serieus, ik snap je. Net nu je aan het opkrabbelen was en er mooie dingen gebeurden (je boek bijvoorbeeld) word je met allerhande zaken om je oren geslagen waar je totaal geen invloed op hebt. Waarom nu jij, waarom nu jullie? grrrrrr
    Learn to trust your journey even if you don’t understand it sometimes….
    Een big hug voor je.

    Beantwoorden
    • 07/01/2016 om 17:43
      Permalink

      Gelukkig hebben we een kunstboom, maar het huis lag vol met kunstsneeuw. Ik vond het ‘s avonds nog terug in mijn BH. brr

      Beantwoorden
  • 07/01/2016 om 17:33
    Permalink

    Heerlijk die reactie!!!?
    Ook heel herkenbaar, in eens klapt die bom.
    En wat fijn dat je hem zo van je af kunt schrijven.

    Beantwoorden
    • 07/01/2016 om 17:42
      Permalink

      Dank je wel Monique. Ja we kunnen nu eenmaal niet altijd maar lachen toch.. soms is ineens de emmer vol en moet ie gewoon leeg x

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: