Hoe vreemd je gevoel soms kan reageren blijkt uit hoe voorzichtige hoop ineens kan omslaan in een grote toenemende twijfel. Een zesde zintuig die me waarschuwt geen overhaaste beslissingen te nemen. Het voelt vreemd, lastig, en misschien pijnlijk maar wel eerlijk. En nog eerlijker is, ik ga er naar luisteren.
In de volle overtuiging dat ik goed bezig ben met mijn lijf en wezen slaat de twijfel genadeloos toe. De laatste weken ga ik langzaam vooruit. Ik beweeg, wandel met de hond, met de buuf en ik heb zelfs weer de top van de dijk bereikt om over de waal heen te kunnen kijken. De mist in mijn hoofd trekt op en de pijn in de rug is zonder morfine behapbaar. Alsof ik ontwaak uit een diepe slaap waarin ik niet in staat ben geweest na te denken over consequenties beginnen mijn hersenen heel langzaam weer te functioneren. In mijn hoofd worden overuren gedraaid. De plotselinge twijfel doet de pijn in mijn rug toenemen Stress! Iets dat ik juist probeer te vermijden om zo snel mogelijk weer terug te kunnen komen in het zadel.
Daarmee ben ik al heel hard op weg. Amper drie maanden verder en de morfine al afgebouwd klinkt een stuk beter dan het scenario dat mijn fysiotherapeut heeft geschetst.Werken aan beter betekent dat ik een weloverwogen beslissing kan nemen op grond van gezond verstand en oprecht juiste gevoelens. Dat op weg naar beter is al in gang gezet. Ik heb goede hoop dat de hernia binnenkort verleden tijd is. Kon ik dat ook maar zeggen van de gevolgen van de schildklierkanker.Natuurlijk is het ook een kwestie van acceptatie en dat leren is vreselijk moeilijk, maar feit blijft dat ik de gevolgen van de schildklierkanker niet kan wegnemen. Ik niet, de arts niet, niemand niet. Het is wat het is. Dr Rossi is een waardevolle aanvulling echter zij kan mijn gedachten misschien sturen, maar niet mijn hormonen. Helaas is dat nou juist waar schildklierkankerpatienten in het dagelijks leven tegen aan lopen. Wanneer wordt dit nu eindelijk eens erkend!! Ik ben het strijden zo moe.
Tijdens de paasdagen probeer ik dit gevoel te parkeren. Ik neem afstand van de stress, van het moeten en het willen en ga gewoon genieten. Het zijn voorlopig de laatste Paasdagen waarbij mij gezin compleet is. Over een paar weken zal een van mijn kinderen het ouderlijk huis verlaten. Iets waar mijn moederkant nog niet helemaal in berust. Maar doe je dat ooit? Moeder blijf je immers altijd ondanks dat zijn stopwoord tegenwoordig “Fockinghell”is en hij mijn badkamer achterlaat alsof het een oorlogsgebied is. Hoe dan ook met de vrolijke paaseitjes op tafel maken we er een paar relaxte dagen van. Ik weet niet waar het door komt, maar de mist in mijn hoofd lijkt opgetrokken en mijn gevoel laat duidelijk van zich horen. Ik kan niet anders dan luisteren.