Andrea Bocelli op het lege plein van de Dom in Milaan, de lege straten van Parijs, Londen en new York, de Passion, paaseitjes in de tuin, een zeurende hoofdpijn en de vieste Indische rijsttafel ooit. Pasen 2020 zal in mijn herinnering blijven als een van de meest intense Paasdagen van mijn leven.
Als kind heb ik me altijd afgevraagd waarom men een dag waarop iemand op gruwelijke wijze sterft, ‘Goede Vrijdag’ noemt. Ook nu ik volwassen ben kan ik me er nog steeds geen voorstelling van maken. Wat het ‘goed maakte als kind was de vrije dag die we op de Katholieke lagere school kregen, de paaseitjes en de film van Jesus Christ Superstar. Die vrije dag is er in de loop der jaren bij in geschoten, de eitjes blijven lekker , maar wel met mate en de film, ja die blijf ik trouw kijken..
Het verhaal van de dagen rond Pasen heeft me altijd geïntrigeerd. Niet de gruwelijke dood, maar wel het verraad van een vriend, een vertrouweling, de wijze waarop een hoge heer zijn handen in onschuld wast terwijl hij diep van binnen best wist dat wat hij deed niet klopte, maar zich liet meeslepen door de zogenaamde wil van het volk. Nog steeds beweegt de mensheid zich op deze manier. Meningen van mensen die zich verenigen op met name social media die een ander individu tot op de grond toe kunnen afbranden. Bestuurders die onder het mom van ‘een goed leider doet wat het volk wil’, de verkeerde keuzes maken, onderling verraad door jaloezie en afgunst, simpelweg om er zelf beter van te worden. Zo veel is er dus niet veranderd…
Zo mijmer ik een beetje in mezelf als ik in de bus zit op weg naar mijn werk wanneer ik deze ochtend, nog een beetje wankel van de avond ervoor aan deze goede vrijdag begin. Gisteren heb ik net als voorgaande jaren naar The Passion gekeken. De moderne, muzikale vertelling van het verhaal van Jesus Christus in de laatste dagen voor Pasen. Ieder jaar in een andere stad, iedere jaar door een andere muzikale cast. Omdat witte donderdag nu eenmaal op donderdag valt en manlief is werken op donderdagavond, kijk ik eigenlijk altijd alleen. Dit jaar keken we samen. Een verrassing, een andere beleving gewoon omdat degene van wie je zo veel houdt naast je zit. Het is bijzonder hoe de liefde tussen mijn lief en mij na bijna 28 jaar nog steeds groeiende is. Wat dat betreft bekeek ik The Passion dit jaar door een roze bril
Op mijn werk aangekomen, geïnstalleerd achter de balie, zit ik klaar voor de laatste lange werkdag van deze week. Het lijkt uitgestorven, maar schijn bedriegt. Gezellige bedrijvigheid vult “mijn” Frontoffice. Wanneer het even stil is, wipt er een collega aan met een vrolijk met roze flamingo’s ingepakt cadeautje. ‘Voor jou’, zegt ze. In het vrolijke pakje zit een bril.. een roze bril met twee gele kuikentjes die nieuwsgierig uit een ei kijken…
Ik glimlach en ik word warm van binnen en van buiten tegelijk van dit lieve gebaar en de roze bril. Deze vrijdag belooft een hele Goede vrijdag te worden!
Ik wens iedereen een vrolijk Pasen!!
Hoe vreemd je gevoel soms kan reageren blijkt uit hoe voorzichtige hoop ineens kan omslaan in een grote toenemende twijfel. Een zesde zintuig die me waarschuwt geen overhaaste beslissingen te nemen. Het voelt vreemd, lastig, en misschien pijnlijk maar wel eerlijk. En nog eerlijker is, ik ga er naar luisteren.
In de volle overtuiging dat ik goed bezig ben met mijn lijf en wezen slaat de twijfel genadeloos toe. De laatste weken ga ik langzaam vooruit. Ik beweeg, wandel met de hond, met de buuf en ik heb zelfs weer de top van de dijk bereikt om over de waal heen te kunnen kijken. De mist in mijn hoofd trekt op en de pijn in de rug is zonder morfine behapbaar. Alsof ik ontwaak uit een diepe slaap waarin ik niet in staat ben geweest na te denken over consequenties beginnen mijn hersenen heel langzaam weer te functioneren. In mijn hoofd worden overuren gedraaid. De plotselinge twijfel doet de pijn in mijn rug toenemen Stress! Iets dat ik juist probeer te vermijden om zo snel mogelijk weer terug te kunnen komen in het zadel.
Daarmee ben ik al heel hard op weg. Amper drie maanden verder en de morfine al afgebouwd klinkt een stuk beter dan het scenario dat mijn fysiotherapeut heeft geschetst.Werken aan beter betekent dat ik een weloverwogen beslissing kan nemen op grond van gezond verstand en oprecht juiste gevoelens. Dat op weg naar beter is al in gang gezet. Ik heb goede hoop dat de hernia binnenkort verleden tijd is. Kon ik dat ook maar zeggen van de gevolgen van de schildklierkanker.Natuurlijk is het ook een kwestie van acceptatie en dat leren is vreselijk moeilijk, maar feit blijft dat ik de gevolgen van de schildklierkanker niet kan wegnemen. Ik niet, de arts niet, niemand niet. Het is wat het is. Dr Rossi is een waardevolle aanvulling echter zij kan mijn gedachten misschien sturen, maar niet mijn hormonen. Helaas is dat nou juist waar schildklierkankerpatienten in het dagelijks leven tegen aan lopen. Wanneer wordt dit nu eindelijk eens erkend!! Ik ben het strijden zo moe.
Tijdens de paasdagen probeer ik dit gevoel te parkeren. Ik neem afstand van de stress, van het moeten en het willen en ga gewoon genieten. Het zijn voorlopig de laatste Paasdagen waarbij mij gezin compleet is. Over een paar weken zal een van mijn kinderen het ouderlijk huis verlaten. Iets waar mijn moederkant nog niet helemaal in berust. Maar doe je dat ooit? Moeder blijf je immers altijd ondanks dat zijn stopwoord tegenwoordig “Fockinghell”is en hij mijn badkamer achterlaat alsof het een oorlogsgebied is. Hoe dan ook met de vrolijke paaseitjes op tafel maken we er een paar relaxte dagen van. Ik weet niet waar het door komt, maar de mist in mijn hoofd lijkt opgetrokken en mijn gevoel laat duidelijk van zich horen. Ik kan niet anders dan luisteren.
Het is eigenlijk hetzelfde als vragen over het ontstaan van de aarde of hoe ontstond de eerste mens. Een mens ontstaat immers uit twee mensen. We hebben gewoon niet op alles het antwoord. De een gelooft in de theorie van Darwin, de evolutieleer waaruit blijkt dat de mens afstamt van de apen. De ander gelooft in Adam en Eva die geschapen zijn door God. Weer een ander denkt er helemaal niet over na en neemt het leven zoals het is. De mens is er nou eenmaal, net als de kip en het ei.
Ik behoor tot de laatste categorie, hoewel ik ben opgegroeid in het geloof van God die de mens schiep, is het mijn realisme dat me drijft naar het leven zoals het is.Tóch zijn het deze dagen, de dagen voor Pasen dat ik altijd in mijn hart zoek naar het geloof dat er altijd diep in mij heeft geschuild. Het verhaal over de laatste dagen van Christus heeft me altijd gefascineerd. Als kind zat in al aan de buis gekluisterd bij de musical Jezus Christ Superstar en dat doe ik nog steeds. Wat me trekt is de warmte en de liefde die uitgaat van deze man, de opoffering voor de ander ten koste van zichzelf. De meute bij het tribunaal, de mensheid die uit angst niet durft te kiezen voor de man die onschuldig is en maar liever aansluit bij de meerderheid.Het verhaal is tekenend voor de mens zoals hij is of zoals hij zich heeft ontwikkelt.
Vaak voel ik mezelf een uitzondering in de massa. Ik durf op te staan en mijn eigen mening en gevoel te uiten. Hoe meer ik daar voor open sta, hoe meer mensen ik om me heen zie die net zo’n uitzondering zijn. Wat zou het mooi zijn dat meer mensen los zouden komen van de koude zakelijkheid en zich meer zouden richten op de mens en het gevoel.Het zou de opoffering van de man aan het kruis de zin geven die destijds al is bedoeld. Ik besef dat deze mijmeringen een utopie zijn omdat mensen altijd zullen blijven strijden voor hun gelijk, voor macht en geloof.
En tóch geloof ik in de goedheid van de mens. Noem het naïef, noem het dom, mag allemaal. Ik noem het positief, krachtig en hoopvol. Ik ga de Paasdagen in met het besef dat het leven iets moois is dat je is gegeven. Net als de kip ooit uit ei kwam.. of andersom..
De reclame van een supermarktketen waarbij de eitjes vol goede moed worden verstopt en de kinderen vanuit het raam alle verstopplaatsen vastleggen, tovert bij mij een grote glimlach van herkenning op het gezicht. Dat hadden wij kunnen zijn. Hoewel er ook heel wat eitjes zijn blijven liggen in de laatste jaren. Vergeetachtig als ik ben geworden, kan het maar zo voorkomen dat er rond de kerstdagen ineens een verloren ei tevoorschijn komt. Het verloren eitje maakt me vrolijk. Een even terug denken aan de gezelligheid van het samenzijn.
De pasen begint bij mij vanavond, witte donderdag met het kijken van de Passion op televisie. Een prachtig zangspectakel over de laatste dagen van Jezus Christus. Ieder jaar een verrassing wie de hoofdpersonen uit het Bijbelse verhaal mag vertolken. Al van kinds af aan vond ik het een indrukwekkend verhaal. Ik weet nog dat ik toen al dacht: “wat doen mensen elkaar toch aan?” Die vraag stel ik mezelf nog steeds. Het is er in de jaren erop niet beter op geworden.
In de wereld lopen de gemoederen steeds meer op. Zeker waar het gaat om geloven, de verschillen daarin en of we elkaar daarin al dan niet respecteren loopt het vreselijk uit de hand. Maar ook in het klein gewoon in onze eigen omgeving lijken mensen een steeds kleiner lontje te krijgen. Een vraag een hulp wordt afgedaan met zoek het zelf uit, een vraag om begrip wanneer je eerlijk uitlegt dat je vanwege beperkingen iets niet kunt wordt uitgelegd als een je wilt gewoon niet. Een nee wordt persoonlijk genomen en een ja is te gretig. Steeds vaker krijg ik het gevoel dat wat je ook doet, het nooit goed doet.
Teken aan de wand dat ik me nog steeds te veel aantrek van wat anderen denken, vinden en voelen en mezelf daarbij uit het oog verlies. Zo lang ik maar in mijn hart weet wat mijn motieven zijn en dat ze goed zijn moet voldoende zijn. Maar dat is het niet! Sinds ik weer uit de depressie aan het klimmen ben, de dingen weer helder ga zien en mezelf eens goed onder de loep neem, zie ik ook de reacties van de ander veel scherper. En ik ben het eigenlijk een beetje beu geraakt om aan het kruis genageld te worden wanneer de verwachting van de ander niet wordt waargemaakt. Ik mag fouten maken en ze toegeven en daarvoor excuus maken. Ik mag ziek zijn, beter worden, verdriet voelen en blij zijn tegelijk. Ik mag er zijn!
Met Pasen vieren we de wederopstanding van Jezus van Nazareth nadat hij aan het kruis was geslagen. Ik vier dit jaar mijn eigen persoonlijke wederopstanding. Ik kom weer tot leven na een vreselijke periode van veroordeling na een depressie, ziekte en onbegrip. Het schrijven helpt me mijn hoofd rust te geven en draagt bij tot een betere ik. Mijn weg naar het terug vinden van mezelf kan nu niet lang meer duren. Nog even en ook ik word weer gevonden net als het paaseitje met de kerst. Het vooruitzicht alleen al tovert meteen een grote glimlach op mijn gezicht. Vrolijk Pasen!