Het aantal reacties op mijn bericht dat Max en wij geen goede match zijn is groot. Gevarieerd van liefdevol steunend en begripvol tot uiterst pijnlijke boosheid. Natuurlijk kon ook het bekende “zie je nou wel” niet uitblijven. Ik probeer het naast me neer te leggen. Mijn aandacht gaat naar Max en naar mijn hart. Want mijn hart vertelt me dat het beter is zo..
De ochtend dat we Max terugbrengen heeft hij nog een laatste stunt uitgehaald die ons alleen nog maar meer overtuigt dat hij gewoon niet op de juiste plaats is. Max hoort in een gezin waar hij of nooit alleen hoeft te zijn, met een andere hond samen of op een boerderrij waar hij zijn gangetje kan gaan. En tóch doet het pijn. De geluiden die mensen hebben gegeven dat we het niet genoeg geprobeerd hebben met hem. Dat we te veel hebben verwacht in maar een paar dagen tijd. Dat we te snel hebben gehandeld en niet doordacht hebben wat het houden van een hond betekent. Ze voelen als beschuldigingen. In de auto op weg naar Max zijn nieuwe bestemming hameren ze hard in mijn hoofd.
Ik denk na over de voorgaande dagen. De blauwe plekken op mijn arm doen pijn. Mijn lijf is moe van alles dat er is voorgevallen, het slecht slapen en de beslissing die we hebben moeten nemen. Ik weet heel diep in mijn hart dat we Max niet zo maar weer even weg doen. We hadden veel willen proberen, maar bijten tot er bloed vloeit is niet iets dat iemand graag wil. Ook de hond zelf niet. We kiezen juist voor hem het beste. Grappig eigenlijk hoe mensen alles beter weten, terwijl ze al jaren uit mijn directe leven zijn of mij als persoon nauwelijks kennen.
Wanneer we onze bestemming naderen draaien alle twijfel en gevoelens van schuld om naar een gloeiende warmte in mijn hart. Het is alsof Max zijn oude vertrouwde omgeving herkent. Wanneer we voor de deur staan en hij zijn oude vriendjes hoort blaffen, zien we de opluchting in Max zijn trouwe honden ogen staan. Tranen druppen langs mijn gezicht als ik de riem af geef, mijn hart stroomt over van liefde voor deze hond en toch zegt deze liefde dat ik hem niet houden moet. Het is beter zo zegt mijn hoofd, het is beter zo zegt ook mijn hart en het is beter zo zegt ook de stichting die blij is dat we voor Max zijn beste wil hebben gekozen. We zien allemaal dat Max hier thuis is.
Op de weg naar huis neem ik me voor vooral te luisteren naar mijn hart..
Lieve Anke, laat je alsjeblieft niet gek maken. Buitenstaanders weten het altijd beter en vingertjes zijn zo gewezen. Behalve als ze in dezelfde situatie zouden geraken. Dit is het beste voor alle partijen. Neemt niet weg dat je er verdriet om hebt. Groetjes, Irma
Lieve Anke ,
Ik ben heel erg trots op je. Je eigen situatie is op dit moment niet echt optimaal , maar jij en je gezin kiezen er toch voor een ( verwaarloosde) hond te adopteren. Chapeau. Jullie doen je best maar als dat niet lukt is dat heel erg jammer voor iedereen.
Kus van mij en ik hoop dat jullie gauw een ander hondje krijgen .
je hebt het geprobeerd, en het lukte niet… dat kan gebeuren en meid, al die betweters zitten zelf op hun krent en ondernemen niks… alleen maar overal commentaar op hebben is zo makkelijk… overal zijn ze, in elke situatie…maar als je vraagt wat zij bijdragen of ondernemen komt er niet zoveel uit… Het is heel verdrietig dat het niet gelukt is, maar laat je niet gek maken, jij hebt gekozen voor zijn kwaliteit van leven en jullie kwaliteit van leven!
Bekijk het maar zo jullie hebben max een kans gegeven.
Helaas was het niet de juiste match.
Verder kan ik je nog zeggen dat een kruising net zoals een rashond vaak een verrassing is.
Max is een kruising uit twee eigengereide hondjes en das al een opgave op zich.
Neem jezelf niets kwalijk de vorige eigenaar is waarschijnlijk te summier geweest met de info.
Max krijgt wel een plekje waar hij zijn zelfstandigheid en eigenzinnigheid tenvolle kan benutten.
Het is een boerderij hond of iets dergelijks.
Wie weet komt er op jullie pad wel een hondje wat beter klikt!
Iets waar geen jacht bloed inzit en niet uit de kennel komt.
Veel Liefs om dit weer een plekje te geven.
Enne trek je het commentaar niet teveel aan!!! Je hebt juist gehandeld voor jullie en Max het beste.
Heel verstandig Anke, luisteren naar je hart.
Dikke knuffel, je heb echt gedaan wat het beste is.
xxx
Hallo Anke,
Ik heb al 30 jaar honden, train er veel mee en heb zo heel veel honden en hun eigenaren leren kennen. Ik denk dat je een goede beslissing genomen hebt, deze hond past gewoon niet in jullie gezin. Waarschijnlijk heeft hij in het verleden heel wat ellende meegemaakt en hierdoor is hij geworden wat hij nu is. Misschien dat iemand met een veel hondenervaring en heel veel geduld er alsnog een goede huishond van kan maken.
Voel je dus niet schuldig. Ik vind juist dat je op tijd heb ingezien, dat jullie deze hond niet kunnen bieden wat hij nodig heeft.
Dit is ook de reden dat er een gewenningsperiode is afgesproken. De stichting weet nu beter wat voor hond het is en kan daardoor beter op zoek naar een, voor deze moeilijke hond, geschikte baas.
Lieve Anke,
Wat moet moet jij je rot voelen. Maar laat je er niet onder krijgen. Ieder mag denken wat hij wil. Ik persoonlijk heb niets negatiefs in je verhalen gelezen over Max. Het ging gewoon niet, en als je dat weet kun je beter snel handelen, zowel voor hem als voor jullie.
Ik hoop wel dat je de wens voor een hond niet opgeeft.
Zo’n beestje geeft zoveel liefde en trouw.
Xxx
Heel goed gedaan Anke, het is jouw hart en daar kan alleen jij inkijken! Liefs xxxx
Met Max komt het goed, met jullie ook.
Je hebt een goede beslissing genomen.
Het getuigt van liefde voor de hond als je het beste voor hem wilt.
Zelfs als het betekent dat het jou verdriet doet.
Wat een lieve reacties allemaal! Heel erg bedankt voor het meeleven en alle lieve woorden xx