Moed!

bravestGeluk helpt soms, moed altijd! 

Alsof de maker van de gelukskalender een vooruitziende blik had op mijn jaar scheur ik met een dikke glimlach het volgende blaadje af. Als de moed ontbreekt, zal je heel veel geluk moeten hebben, om te komen waar je wilt zijn. Moed is net dat ene stapje méér zetten dan je denkt dat je kunt. En juist op het moment dat je denkt”nu zakt me de moed me in de schoenen”dan zit het precies op de juiste plaats om die ene stap te zetten. Vooruit!

En dat is precies waar we naartoe moeten. Vooruit! Wat geweest is, is geweest. Het heeft te lang dwars gezeten. Het heeft me gevormd, anstig gemaakt en onzeker. Met stil blijven staan, kom je niet verder en er is nog zoveel in de toekomst om te beleven. Iets dat ik met heel mijn wezen weet, maar tóch koste het alle moed van de wereld om te verzamelen om het verleden aan te pakken, de pijn in de ogen te kijken en een plaats te geven waar het geen invloed meer kan hebben op wie ik ben.

Het gekke is dat gaande weg, je erachter komt dat je vaak moediger bent dan je denkt. Dat je ondanks de onzekerheid en angst die er is toch in staat bent, gewoon te doen waar je hart ligt. Dat je durft te zeggen wat je voelt en denkt op het moment dat je moet vechten voor iets dat je vreselijk dierbaar is of wanneer je opkomt voor je rechten, je ziel en je waardigheid. Dat je durft te zijn wie je bent, ook al lijkt dat in de ogen van een ander imperfect.

Laatst zei iemand me dat het moed vergt als je ondergaat wat je moet ondergaan en daarbij positief blijft, hoop houdtmoed en lichamelijke en geestelijke ongemakken kunt zien als een onderdeel van jezelf. Acceptatie van pijn vergt moed. Nu weet ik niet of dat laatste waar is, maar wat ik wel weet is dat vechten tegen pijn geen enkele in heeft. Het kost alleen maar kostbare energie, dus is acceptatie uiteindelijk de beste weg. Is dat moedig?  Angsten onder ogen zien wel, maar pijn?  En hoe doe je dat? Als ik mezelf de trap op zie kruipen op handen en voeten vind ik mezelf allesbehalve moedig. Wat wel moedig is, is hardop zeggen dat je pijn hebt. Dat het even niet gaat. Dat je nee zegt, terwijl je weet dat men een ja verwacht. Dat je huilt en je tranen laat zien.

Met dat laatste heb ik moeite. Ik vind het moediger om te blijven lachen, net te doen alsof het allemaal wel mee valt. Doorzetten en op de tanden bijten. Niemand mag zien dat ik de trap op kruip. Niemand mag de tranen zien van pijn, van verdriet en ongelooflijke frustratie. Als ik in de spiegel kijk zie ik een angsthaas met leeuwenmanen. Ik houd mezelf voor de gek en daarmee ook de ander. Het wordt tijd om als het ware uit de poppenkast te komen.

Vandaag zet ik dat stapje meer en verzamel al mijn moed om hardop te kunnen zeggen ..Ik ben een leeuw maar wel een met pijn.

3 gedachten over “Moed!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: