Zorgfrustraties deel 2

understandingHet blijkt lastiger dan gedacht. Proberen  te begrijpen hoe de zorg in ons land geregeld is zonder daarbij het bekende gevoel “van het kastje naar de muur” te krijgen of te denken dat je niet gehoord wordt. Na bijna vijf jaar aan de lopende band pech te hebben gehad met mijn gezondheid, geef ik het op. Ik begrijp er soms geen snars van.

Een simpel voorbeeld. Twee weken geleden was ik zo dom om de laatste twee treden van de trap te missen. Het gevolg, ik lag op mijn stuitje op de onderste trede en mijn hand was dubbel geklapt tegen de muur aan. Natuurlijk deed het pijn, maar stoer als ik ben, heb ik de knop omgedraaid en ben ik naar mijn werk gegaan. Mijn hand werd wat blauw en dik. Gekneusd dacht ik, komt vanzelf weer goed. Daarbij zou ik twee dagen later de pijnblokkade voor mijn rug krijgen en ik vond het belangrijker me daar op te focussen.

Twee weken later een toenemende pijn in mijn hand. Een simpele aai over de bovenkant van mijn hand doet me bijna schreeuwen van pijn, de vingers af en aan wat dood en tintelend en de duim kan geen gewicht meer hebben. Een paar jaar geleden heb ik de zijkant van mijn pink gebroken en een paar jaar daarvoor de zijkant van mijn duim.De twijfel of deze breukjes misschien weer stuk zijn gegaan of een ander letsel groeide dus een belletje naar de huisarts met de vraag of ik een foto kon gaan laten maken.

Nee, geen elektronische verwijzing naar radiologie  maar eerst langskomen om met een pijnlijk geduw en getrek tot dezelfde conclusie te komen als ik zelf al had aangeven. Een foto maken om een breukje uit te sluiten. Ondertussen ben ik bijna twee uur verder vanaf de huisarts met het ov naar het ziekenhuis om de foto te laten maken. Wederom een hoop geduw en getrek. De pijn in de hand wordt almaar erger. Na afloop wordt ik de wachtkamer weer ingestuurd want de arts gaat de foto beoordelen. Slechts een paar minuten later, komt de verpleegkundige weer naar buiten. “Goh dat heeft de arts snel bekeken”, denk ik. “Er zit geen breuk en de oude breukjes zijn nog heel”.

Fantastisch denk ik, dat betekent geen gips!, maar wat betekent het dan wel? Zal wel gekneusd zijn dan , zegt de verpleegkundige. De hand moet wel worden gefixeerd vanwege de pijn. Ontlasting is het beste medicijn. Prima zeg ik, maar gaat u dat doen? Nee joh! Dat doet de huisarts. Die moet er maar een verbandje omheen doen.

Weer twee uur later, terugreis met het OV meegerekend, zit ik thuis aan de koffie. Mijn ondertussen flink kloppende hand in het verband. Ook mijn rug en zenuwbaan onder de ribben laat weten dat ze niet blij is met dit heen en weer gekachel. Had dit nu niet sneller en logischer gekund? Wanneer de patiënt na een val van de trap vraagt om een foto omdat ze twijfelt en pijn heeft dan is een elektronische order naar een ziekenhuis toch veel sneller en hoeft de patiënt niet voor hetzelfde oordeel eerst naar de huisarts waar het al druk genoeg is. En visa versa kan de verpleegkundige toch dat verbandje er even om doen zodat de patiënt  zonder extra onnodige pijn haar weg weer kan vervolgen en wederom de huisarts niet hoeft te belasten tussen de patiënten door?  Mijn gevoel? De een houdt de ander bezig en de patiënt wordt op deze manier zo veel mogelijk belast. Dit moet toch niet de bedoeling zijn van persoonlijke zorg? Misschien denk ik te simpel..

3 gedachten over “Zorgfrustraties deel 2

    • 17/10/2016 om 19:32
      Permalink

      Dank je wel! Ja t lijkt allemaal veel makkelijker te kunnen. Dit kost tijd en geld en met veel stress en extra pijn vd patiënt.

      Beantwoorden
  • 01/11/2016 om 10:32
    Permalink

    Pff dat is echt van het kastje naar de muur gestuurd worden! Ik snap ook niet, dat de dokter even dat “verbandje” kon aanbrengen! Wat een gedoe: Eerst naar HA, en dan wordt er ook nog eens getrokken aan die hand, ook al “lekker” pijnlijk, dan naar Ziekenhuis, waar ook nog eens “getrokken” wordt aan die hand voor een foto en dan weer terug naar HA/. (Die moest zeker ook weer”trekken” om de hand goed te fixeren?) 3 keer pijn geleden voor eigenlijk wat in 1 keer had gekund. Bah, ik was geschrokken van je verhaal, dat je van de trap was gevallen en je hand dubbel geklapt was tegen de muur.IK hoop dat je er geen blijvende schade aan hebt overgehouden!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: