Daar sta ik dan. Met een zucht van weemoed vermengd met opluchting heb ik de deur achter me dicht gedaan. Met een voldaan gevoel fiets ik naar de banketbakker. Dit vraagt om een gebakje. Ik vier dat ik na anderhalf jaar mijn therapie bij dr. Rossi kan afsluiten. Een periode van ziekte, verdriet en pijn ligt achter me en maakt plaats voor een toekomst vol vertrouwen in mezelf . Vanaf gisteren ga ik op eigen benen verder.
Het is raar om afscheid te nemen. In anderhalf jaar heb ik mijn ziel en zaligheid toevertrouwd aan dr.Rossi. Gevoelens die ik lang niet heb willen voelen, laat staan heb gedeeld, liggen daar in de kleine praktijkruimte. Mijn huisarts, die een paar jaar gelden overleden is, staart me vanaf zijn foto op de kast tevreden aan. Het is alsof hij zeggen wil dat hij trots op me is. “je kan het meid”hoor ik hem nog zeggen. Een diep geloof had deze man in mij, al vanaf dat ik een opstandige puber was. Op één of andere manier heeft dat altijd enorm voor mij betekent. Het is alsof de ruimte zich vult met herinneringen en de deur naar buiten mij de weg wijst naar de toekomst.
Het is lang geleden dat ik met zo veel stelligheid heb kunnen zeggen dat het goed met me gaat. Geestelijk, voor lichamelijke problemen zijn nu eenmaal andere doktoren. De afgelopen anderhalf jaar zijn een enorm leerproces geweest. Ik gunde na de schildklierkanker zowel mezelf als dr. Rossi een kijkje in mijn ziel die ik al jaren met een driedubbeldik hangslot had vastgelegd. Ik heb gelachen, gehuild, ben boos geweest, verdietig, maar vooral leergierig en gemotiveerd. Nog niet eerder vertrouwde ik een dr. Rossi mijn gevoelens toe als dat ik deze laatste anderhalf jaar heb gedaan.
Nog nooit eerder zag ik mezelf , de ware ik. Ik keek alleen naar een levensloop. Naar gebeurtenissen, maar de gevoelens liet ik niet toe. Ik lachte en zwaaide en wuifde weg wat verborgen zat. Ik keek alleen naar het waarom, maar niet naar hoe kan ik dat anders doen. Ik zag niet hoe ik voor mezelf moest zorgen omdat ik mezelf niet zag. Er hing geen enkele spiegel in de kleine praktijkruimte en toch heb ik de weerschijning van mezelf daar gezien.
Terwijl ik met het gebak in mijn tas naar huis fiets betrap ik mezelf op een glimlach.Met iedere trap die ik maak wordt de glimlach breder. Ik denk terug aan de eerste dag dat ik onzeker, depressief en vol tegenstand de praktijkruimte binnenstapte. Wantrouwend en sceptisch tegenover de geestelijke gezondheidszorg die me al eerder in de steek liet. Maar lag dat wel aan de gezondheidszorg. Lag dat niet aan mij? Ik liet ze immers niet binnen. Deels is dat zo, maar wat me het meest tegenstond was het gevoel dat ik had slimmer te zijn dan degene tegenover me. Ze doorzagen niet mijn aard, mijn ik, mijn ziel. Dr Rossi was een probeersel. Althans zo voelde het.
De eerste kennismaking viel me vreselijk tegen. Ze opperde dat de schildklier in de buik lag. Hoe kon iemand die niet eens wist waar de schildklier lag mij nu weer beter maken, dacht ik. En toch was er iets, een klik, een eerlijkheid vanuit haar en vanuit mij waardoor ik voor een tweede keer terug kwam. En nu anderhalf jaar later, weet ik het. Juist díe ontwapenende eerlijkheid van het toegeven dat ze niet wist waar mijn ontbrekende orgaan lag heeft me vertrouwen gegeven dat ik een mens tegenover me had zitten waarbij ik mezelf zou kunnen laten zien. En ook weet ik dat ik het vertrouwen heb in mezelf om toe te geven als het minder goed gaat.
Lachend stap ik van mijn fiets! Ik voel me dankbaar en vrij! Dr. Rossi bedankt, ik hoop je nooit meer te zien!
Je kan het ook meid!!!
Je hebt een mooie familie achter je staan en je slaat je ook hier doorheen .
Let maar op.
Dit klinkt super.