Op ontdekkingsreis naar mezelf, een bezoekje aan de hemel

who would it beIn de verte hoor ik water lopen… Ik kan het niet plaatsen in de omgeving waar ik ben. Ik ben nieuwsgierig naar waar het water vandaan komt maar een dwingende  kracht in mezelf die me zegt deze plek niet los te laten weerhoudt me ervan te kijken. Ik wil op deze plek blijven. Op de plek waar ik de nacht heb doorgebracht. Twee zachte armen om me heen. Een lieve zachte stem die me toefluistert.. Schlafen mein prinschen.. Een onvoorstelbaar mooie plaats, een bezoekje aan de hemel.

Het is een zware week geweest. Een week van afscheid nemen. Afscheid nemen valt zwaar, geen afscheid kunnen nemen nog veel zwaarder. Zeker wanneer de keuze je ontnomen wordt. Verlies op wat voor manier dan ook doet pijn. Ik ga door een soort van rouwproces zonder overledene. Een klein stukje van mij lijkt geamputeerd, misschien zelfs wel een stukje dood. Ik kan er niet zo goed mee omgaan. Verlies is een van de emoties waar ik nog een weg in moet vinden. Waar  ik mezelf aan vast houd is dat wanneer je iets verloren hebt, je altijd weer kunt vinden.

Als mijn moeder iets kwijt was, liep ze door het huis biddend tot de heilige Antonius. Heilige Antonius beste vrind, geef dat ik mijn sleutels vind.. Ze geloofde er heilig in. Na een paar gebedjes tot de heiligman liep ze dan even later vrolijk met haar sleutels aan de hand naar me toe.. Zie je wel! Helpt altijd! Nu mijn moeder er niet meer is, betrap ik mezelf op het gebedje zoekend naar wat verloren is. Ik moet er altijd even om glimlachen. Die Antonius moest eens weten..

Helaas kun je niet alles opsporen met behulp va de heilige Antonius. Er zijn vormen van verlies waar simpelweg geen oplossing voor is. Een gevoel van pijn waar je doorheen moet. Het onvermijdelijke verlies van de mensen van wie je houdt. Hoe graag zou ik ze niet eens een bezoekje brengen. Als iemand me zou vragen met wie zou jij een kopje koffie willen drinken dan schieten er zo een hoop mensen in mijn hoofd. Twee daarvan staan bovenaan in mijn gedachten.

Het is een bekend verschijnsel dat je altijd juist datgene wilt wat onmogelijk is. Hoe graag zou ik weer chatten met mijn nichtje over hoe we de wereld mooier zouden kunnen maken en dat ze mij vertelt dat iedereen de  eiersalade zo lekker vindt die ik haar heb geleerd te maken.Wat zou ik er alles voor geven om met mijn moeder weer aan de Waalkade te zitten na een dagje shoppen. Zij aan een sherry, ik aan een wijntje. Onze nieuwe schoenen bewonderen en keuvelen over wat we die avond zullen gaan eten.

Het geluid van het water gaat over in een luid gepiep.. De wekker haalt me met een zuigende kracht terug van de warme armen van mijn moeder naar de werkelijkheid van de ochtend.  Een warme traan loopt over mijn wang. Ik voel nog de kus op mijn voorhoofd..de stem die fluistert , “ schlafen mein prinschen..”

15 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, een bezoekje aan de hemel

  • 16/03/2015 om 14:24
    Permalink

    Een mooie zin, dat als je iets verloren hebt, je altijd weer kunt vinden. Voor mezelf vul ik dit in als, nieuwe dingen ontdekken, wanneer je noodgedwongen iets los moet laten….

    Dromen zijn geen bedrog, maar het heeft iets spiritueels vind ik………Dank je!

    Beantwoorden
    • 16/03/2015 om 16:29
      Permalink

      Zeker Jannie. (her)vinden van jezelf, opnieuw beginnen in de breedste zin van het woord. Ook dat kun je eenmaal verloren weer vinden. Zo zie ik het tenminste..

      Beantwoorden
  • 16/03/2015 om 16:00
    Permalink

    Wat een warm en emotioneel verhaal wat zou het fijn zijn als er een treintje naar de hemel zou gaan ik zou regel matig in stappen en zeker de heilige Antonius bedanken dat ik de hemel gevonden had

    Beantwoorden
    • 16/03/2015 om 16:27
      Permalink

      Nou he.. een trein of een trappetje. Even dat bakje koffie doen en weer terug. x

      Beantwoorden
  • 16/03/2015 om 17:25
    Permalink

    Weet je, als ik een stukje lees dat me raakt dan leef en leer ik. Knap hoe jij dat steeds weer bij me voor elkaar krijgt.

    Even – als het tussendoor mag – een kleine anekdote uit de familie van mijn vader over Sint Antonius. Ze waren erg arm en moesten natuurlijk bij verlies ook tot de heilige Antonius bidden. Soms verzocht mijn grootmoeder de kinderen om St. Antonius aan te roepen..
    “Maar we hebben niets verloren”, riepen ze dan in koor.
    “Niets mee te maken”, zei ze dan, “alles wat je vindt is meegenomen”.

    Beantwoorden
    • 16/03/2015 om 17:36
      Permalink

      leuke toevoeging, misschien is het er bij mijn moeder ook wel zo in gegoten. Ik vind het leuk hoe meer mensen me hun Antonius verhaal vertellen. Je oma had gelijk ook haha alles wat je vindt is meegenomen!

      Beantwoorden
  • 16/03/2015 om 18:07
    Permalink

    Ik heb zelfs van m’n moeder een klein beeldje van de heilige Antonius gekregen voor in m’n tas ze zij dan heb je hem altijd bij je voor noot gevallen zo erg zat het erbij haar ingeprent van vroeger uit ze is. 79 en heeft hem de laatste tijd jammer genoeg vaak nodig onze heilige antonius

    Beantwoorden
    • 16/03/2015 om 18:42
      Permalink

      Mooi! En ik wens je moeder t liefste toe. Ik ging in Oostenrijk alle kerken af om een kaarsje te branden bij de heilige Antonius.. Mijn moeder had ook zo’n beeldje.. ik denk dat hij nu nog bij mijn vader staat…

      Beantwoorden
  • 18/03/2015 om 18:49
    Permalink

    Een blog dat je twee. Keer leest, zo mooi geschreven, Het leven is als een trein,mensen stappen in ,maar ook weer uit, sommige blijven lang zitten….en geven je leven veel fleur…stappen ze uit dan is er verdriet…Dankje Anke voor dit mooie blog

    Beantwoorden
  • 18/03/2015 om 21:57
    Permalink

    Een mooie droom. Wat kan ik verder toevoegen aan de geplaatste reactie.

    Het verlies van dierbaren om je heen zal altijd moeilijk blijven. Ten eerste door het gemis en ten tweede daar je geconfronteerd wordt met het feit dat het leven eindig is.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: