Jaren geleden werd me in een sollicitatiegesprek gevraagd met welk dier zou je jezelf vergelijken? Vol overtuiging vergeleek ik mezelf met een duizendpoot. Ik pakte alles aan, vond alles leuk en interessant, was enorm leergierig en kon veel dingen tegelijk. Met gemak telefoneerde ik met bedrijven op zoek naar lassers, freezers, draaiers en schilders om tegelijkertijd mijn mail te checken of de post te openen en zonodig te beantwoorden. Ik vond het heerlijk om een duizendpoot te zijn. Het was nooit saai. Ik was altijd druk bezig om me zo hard mogelijk in te zetten voor het bedrijf waar ik voor werkte. De zaken gingen me aan het hart. Werken stond voor mij altijd voorop. Ik ging een deurtje verder op zoek naar een nieuwe uitdaging. De duizendpoot evalueerde in een spin. In het web waar ik werkte vloog ik trots van links naar rechts om alle eindjes aan elkaar te knopen. Ik wreef in mijn acht pootjes bij iedere geslaagde klus en was dolgelukkig. Hard werken, mezelf bewijzen, laten zien dat ik vooral onmisbaar was, was voor mij hoofdzaak nummer één. Gemotiveerd om steeds nieuwe dingen te leren spinde ik het web rond.
En toen werd ik ziek.. Schildklierkanker.
De duizendpoot kon steeds minder tegelijkertijd. En de spin kreeg de losse eindjes van het web niet meer aan elkaar geknoopt. Van de onmisbaarheid die ik mezelf als spin had wijs gemaakt bleek weinig over te zijn. Alles liep gewoon door. Er waren andere spinnen die het web weer heel maakten. Andere duizendpoten die niet alleen hun eigen werk netjes voor elkaar kregen maar ook het mijne ernaast deden. Ik werd overbodig. Ik voelde me zo klein als een miertje. Eigenlijk niet eens een miertje, want hoe klein ook een mier is beresterk en ik was alles behalve sterk. Ik voelde me meer als een rups. Een rups vast in haar cocon. Ik kon niks meer. ’s Morgens opstaan uit bed was me al te veel. Ik had totaal geen energie. Ik had het koud en warm tegelijk. Mijn geheugen liet me volledig in de steek en de tijd dat ik als een duizendpoot alles tegelijk kon, leek jaren geleden. Ik worstelde en worstelde om los te komen uit die strakke cocon maar met iedere poging om los te komen van mijn gevangenis leek het alsof ik strakker vast kwam te zitten.
Het tegenstribbelen werd minder. De drang naar de onmisbaarheid, de spin in het web moest ik los laten. Er bestond geen duizendpoot meer en ik moest accepteren dat er niks mis was met maar twee handen. Langzaam kwam het besef dat er veel belangrijker e dingen waren in het leven dan de drang mezelf te bewijzen. Ik was ziek en inderdaad onmisbaar maar niet voor het werk. Ik was onmisbaar voor mijn gezin, voor mijn lief voor mijzelf! Met dat besef voelde ik mezelf veranderen..
Met nog steeds een enorme motivatie, nog steeds leergierig en trots kwam de rups los uit haar cocon. En ik weet het! Wat belangrijk is zet ik voorop en geniet van het moment op mijn eigen tempo. Trots, nieuwsgierig en leergierig kijk ik met grote ogen naar de wereld. Ik heb een nieuwe start gekregen Als je me nu zou vragen met welk dier vergelijk je jezelf, zou ik zeggen: Ik ben een vlinder!
Wat heb je dit mooi geschreven! Geniet van de dingen waar jij je fijn bij voelt, wat niet belangrijk is loslaten…dat doe je al, mooi!
Dank je wel. Ik leer nog iedere dag wat dat loslaten betreft. Evalueren van duizendpoot naar vlinder is geen gemakkelijke opgave maar wel een een hele belangrijke!
Lieve Anke,
Het verbaasd me iedere keer wat een treffende gelijkenis die er is tussen jouw verhaal en de mijne. De herkenbaarheid van dit bovenstaande is bijna eng hetzelfde en treft me in het hart. Het grote verschil is wel dat jij zoveel hebt, om onze verhalen (van alle schildklierkanker-patiënten) een gezicht te geven en vooral kenbaar en herkenbaar te maken voor iedereen. Ik weet zeker dat heel veel mensen hier steun uit kunnen putten! Hopelijk is je boek ook snel uit, persoonlijk wil ik het aan een aantal naasten laten lezen, waaronder ook mijn leidinggevende, het zal heel veel helder maken.
Bedankt en ga vooral door!
Lieve groet, Neleke
Ik word een beetje verlegen van jouw prachtige woorden. Ze zijn voor mij een bewijs dat een deel van mijn missie slaagt!Herkenning. Ik hoop met heel mijn hart dat missie deel twee ook slaagt Schildklierkanker op de kaart! Bewustwording bij arts, leidinggevende en onze medemens
Heel mooi geschreven Anke! Het leest prettig en ik ben blij voor jou en je volgers dat je de keuze hebt gemaakt om lekker door te blijven schrijven. Fladder maar vrij en blij door het leven met je gekleurde vleugels! 🙂
Ik zal zeker door schrijven fladderen.. Dank je wel!
je schrijfstijl is heerlijk om te lezen, je voert me mee in je transformerende wave, goed zo!
Wauw!! thnx!
Anke, wat ben ik blij dat je dit allemaal kunt verwoorden en ik het kan lezen. Blij dat je af en toe voorbij fladdert. In mijn TL op mijn site!
De drukte in je leven voor de diagnose voel ik zelfs. Je beschrijft de overgang naar je Het is zoals het is fase mooi. Dankje.
Dank je wel voor je mooie reactie. Dit blog is een oudere, maar nog steeds voel ik het exact zo. Het staat voor grote verandering in mijn leven. Maar ik leer er ook uit dat verandering niet per definitie slecht hoeft te zijn. het is een leerproces.