De perceptie van de ander. Het is mijn één van mijn grootste valkuilen. Druk maken over wat anderen zien of dénken te zien. Want vaak klopt de perceptie van de ander niet helemaal bij de waarheid. De vraag is wat doe ik ermee? Laat ik het over aan de waan van de ander of vertel ik dat hun visie niet de juiste is?
De afgelopen drie jaar heb ik het veel gehoord. Wat zie je er goed uit! Fantastisch compliment zou je denken en afhankelijk van degene die het zegt neem ik het ook zo op. Met een glimlach steek ik het compliment in mijn zak en loop weg. Wanneer ik uit het zicht ben verdwijnt de glimlach om plaats te maken voor een stil verdriet.
Ja ik zie er goed uit. Een gezonde rode blos op mijn bolle wangen. Hollands glorie. Maar die gezonde rode blos is een blos van constante lichte koorts. De bolle wangen een resultaat van hormonen vanwege een kankervorm die me nog zwaarder maakt dan ik al was. De strijd tegen de kilo’s lijkt er eentje die ik niet winnen kan. Onder de vrolijke lach zit pijn verborgen, moeheid en jeuk. En dat is nog maar de buitenkant.
Wat aan de binnenkant zit komt er zelden uit. Men ziet een sterke vrouw met een missie. Wat ik ook bén, maar onder de ijzeren dame zit een zachte vrouw met een gevoel dat soms overloopt aan emotie.Door de altijd aanwezige lach, doorzettingsvermogen en sterke wil zien mensen dat niet. Zo blijkt maar dat je beste kwaliteiten ook je grootste valkuil kunnen zijn.
Ik functioneer het beste wanneer ik onder de mensen ben. Kan zorgen, iets voor de ander kan betekenen. Maar wanneer de ander duidelijk maakt dat ik niet meer nodig ben dan ben ik mijn doel kwijt. Afwijzing doet pijn en trek ik me persoonlijk aan. Maar in plaats van dat ik zeg hoeveel pijn me dat doet en waarom, houd ik mijn mond, lach ik een keer en zeg dat ik het begrijp.
Door de reis die ik maak na de diagnose schildklierkanker, door de therapie bij dr Rossi en de communicatie met mijn arts leer ik mezelf kennen. Nu moet ik nog leren hoe ik de ander míj leer kennen. En welke ander? Waar bewaar ik afstand en waar geef ik mezelf bloot? En niet uit zelf verdediging maar uit gezond verstand. Wat geeft het wat een ander van je denkt? Op deze vragen moet ik het antwoord nog vinden. Hoewel op de laatste vraag het antwoord eigelijk wel helder is..
Ik houd het maar bij mijn eigen leerproces. Ik ben veranderd. Drie jaar na de schildklierkanker ben ik nog steeds niet hormonaal in balans. Daar heb ik al een zware dobber genoeg aan. Ik niet alleen, ook de mensen in mijn directe omgeving. Zij zijn de enigen “anderen” aan wie ik iets verschuldigd ben. Zo lang zij mijn buitenkant kunnen lezen en mijn binnenkant begrijpen is mijn waarheid gezien.
En zo is het maar net..dikke knuf en kus xx
Zolang je dierbaren je van binnen en buiten kennen is het goed Anke, ik hoop dat je daar echt kunt zijn wie je bent. En voor de buitenwereld een stralende lach die je kracht laat zien!
Bijzonder mooi verwoord, Anke….zo lang ik je volg, zo lang zie ik ook de dappere en moedige, maar vooral leuke vrouw die je bent. Blijf bij jezelf…dat ben je en degene die dit niet kan accepteren past niet bij je!
Mooi geschreven en het is zo waar aan de buitenkant zie je niets en denkt men dat het wel goed gaat. Maar de mensen die nabij je staan en je echt kennen, weten dat het anders is en begrijpen je.
Dikke knuffel van mij.
Dit blog kwam in mn tl langs, links en rechts méér van je gelezen meteen.
Jij raakt me! Herkenbare moeilijkheden met “buitenwereld”, met mij gaat het altijd goed! Niet dus maar het zó duidelijk onder woorden brengen, zó vol gevoel (positief, minder positief, liefde, humor enzzz).
Klasse! Dank je wel dat je dit deelt! Heel veel sterkte en een dikke KNUF
heel erg bedankt Maria! Wat een enorm groot compliment. Ik blijf delen xx