In het kader van het leven moet je vieren, gaan we met zijn vieren naar de Chinees om lekker te wokken. Ik wil wel op tijd terug zijn want om half elf wil ik voor de buis zitten om de droomwens van een lieve dappere vriendin in vervulling te zien gaan. Een powervrouw die me zeer dierbaar is mag voor het echie koffie drinken met haar “lifesaver” mister George Clooney himself!
Het is ontzettend rustig in het restaurant maar dat mag de pret niet drukken want de vrouw des huizes trekt alles uit de kast om het ons gezellig te maken. We klinken ons glas op mijn zoon zijn papiertje, op mijn andere zoon dat hij eindelijk weer foto’s kan maken na zijn ongeluk vlak voor oud en nieuw, voorspoed voor mijn lief, Tikkel en mijn aankomende verjaardag.Voordat we er erg in hebben staat ons glas weer gevuld voor onze neus. Is gezelliiiiiig!! zegt ze keer op keer. Een beetje wiebelig sta ik een paar uur later met een lolly van de Chinees, weer buiten.
Thuisgekomen gaat de televisie op vier. Nog een haf uurtje en dan begint RTL late Night. Ik ben zelfs een beetje zenuwachtig merk ik, gewoon omdat ik zo gelukkig ben voor mijn lieve vriendin. In de tussentijd check ik nog even mijn mail. Op advies van de huisarts heb ik contact op genomen met de neuroloog omdat ik bepaalde klachten had waar de huisarts twijfels bij had. Zoals altijd wil ik weer te veel te snel en heb gewoon doorgelopen. Ik had het eigenlijk een beetje weggewimpeld, afgedaan met het zal wel overgaan, maar daar dacht de huisarts anders over. De respons van de neuroloog schrikt me toch een beetje op. “Graag morgen meteen even langs komen als dat mogelijk is”. Blijkbaar denkt de neuroloog er ook anders over.
RTL Late Night begint. Op het puntje van mijn stoel speur ik in het publiek of ik mijn vriendin zie zitten. We zijn bijna aan het einde van het programma, nu moet het toch gebeuren! Tranen biggelen over mijn wangen als ik haar wens in vervulling zie gaan. Wat gun ik haar dit mooie moment. Koffie met George Clooney. Iets wat ze onder narcose in haar dromen steeds doet en nu is het echt! Om te begrijpen waarom ze mij zo dierbaar is, zou je haar boek (Slappe Hap) moeten lezen. Deze powervrouw steelt van iedereen het hart. Sterk, dapper en breekbaar tegelijk. Een van de mooiste mensen die ik mag kennen.
De volgende ochtend haast ik me naar de avond ervoor ingelaste afspraak bij de neuroloog. Ik krijg een bladderscan omdat ik last heb gekregen met plassen. Ik voel niet wanneer ik moet plassen wat leidt tot vervelende momenten. Dit kan een reactie zijn van de medicijnen, maar kan ook komen door een mogelijke hernia onder in de rug. Het vermoeden van een dubbele hernia bestaat ook bij de fysiotherapeute al wat langer.
Omdat ik tussendoor mag, is er natuurlijk geen duidelijke tijd afgesproken. Na het onderzoek dat maar een paar minuten duurde neem ik plaats in de wachtkamer. De autoweek kan me niet boeien dus grijp ik naar de Donald Duck. Helaas, de Donald Duck is uit de omslag gestolen. Een kwartier verstrijkt, en nog een en nog een en nog een.. Ik richt me op de mensen in de wachtkamer. Het valt me op hoeveel mensen zuchten, op hun horloge kijken en elkaar maar aanstaren met een lege blik. Enige vorm van conversatie ontbreekt. De koffieautomaat heeft gretige aftrek. Wanneer ik wegdoemel wordt mijn gedoemel ruw verstoord door een luid komkommer etende medewachtster. Eindelijk word ik geroepen.Het onderzoek vraagt om verder onderzoek. Ik mag nog tien minuten rondwandelen om te kijken wat er dan gebeurd. Ik had haar wel van te voren kunnen vertellen wat er dan gebeurd. Ik krijg zo’n pijn in mijn stuitje dat ik me nauwelijks nog kan voortbewegen. Verdorrie , hoe kom ik straks thuis? denk ik bij mezelf..De Neuroloog komt tot dezelfde conclusie, het doet erg veel pijn. Goh! Wederom mag ik op de lijst voor een spoed MRI.
Eindelijk mag ik naar huis. Waggelend als een eend die vastgebonden pootjes heeft “loop” ik naar de bus. Hij staat te wachten, ziet me aankomen, moet toch zien dat ik uit een ziekenhuis komen en haast niet lopen kan..Als ik er bijna ben gaan de deuren dicht. Ik zwaai met mijn buspas en moet de man aangekeken hebben met een blik van lichtelijke wanhoop, pijn en irritatie. Met tegenzin gaan de deuren weer open. De chauffeur zucht… Ja die zal vast een moeilijke dag hebben gehad denk ik.. terwijl ik me snel vastklamp aan een stoel omdat de bus al gaat rijden terwijl ik nog niet zit.
Het zit er op voor vandaag. Ik denk aan de wens van mijn vriendin de dag ervoor. Koffie drinken met George. Ik ga naar huis en mag straks koffie drinken met mijn lief. Dankbaar laat ik achterover vallen in de stoel, in mijn tas heb ik nog wat morfine zitten. Terwijl de tablet op mijn tong smelt zing ik “er is een jarig in mijn hoofd.” morgen wil ik even helemaal niks want dan ben ik jarig! Een uurtje later gaat de telefoon.. u kunt morgen al onder de MRI..
Nee denk ik.. morgen is van mij en maak een afspraak voor de dag erna.
Blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*
Ik heb het ook gezien en ik gun het haar zo!
Haar dochter is ook een kei ze heeft toch maar even de aanzet gegeven.
Was n supermoment gisteravond!!
Antje loopt waarschijnlijk nu nog te glimlachen?
Ik had exact hetzelfde met n afspraak maken.
Maandag de dokter moeten belóven dat ik echt deze week nog n afspraak bij de huisarts zou maken.
Dinsdag zat vol, woensdag is hij er niet, donderdag dan mevrouw?
Neee!! Dat is de enige dag deze week dat ik niks moet, geen afspraak met wie dan ook en ik wil deze dag voor MEZELF houden
Ik ga, net als jij, vrijdag wel naar de dokter…, en naar de tandarts in n andere stad, … en naar de kapper, en… pfff nee, eerst mijn vrije donderdag!!