Revalidatie dagboek deel 8
Inmiddels ben ik over de helft van het revalidatietraject. Ik zou graag willen zeggen ‘De betere helft’ maar helaas voelt dat even niet zo. Waar ik twee weken terug nog piekte, sloeg de positieve bocht weer om naar een warrig dal. Zo erg zelfs dat ik bijna de handdoek in de ring heb gegooid. Bijna dan..
Tot over een paar weken. Met een klap valt de deur dicht achter de ergotherapeut die me deze middag een les heeft gegeven in het indelen van tijd, prioriteiten stellen en ontspanningsmomentjes. Ik zucht diep als hij weg is. Een aardige jongen, dat is een feit, maar in alle eerlijkheid was ik liever gaan wandelen deze middag. Niet omdat hij niets zinnigs te melden had, dat zeker wel, maar omdat ik heel nodig mijn hoofd leeg moet maken. Pissig pak ik de stofzuiger om voor de tweede keer vandaag alle hondenharen weg te halen.
Moet dat? Zou de therapeut zeggen. Want de les is dat ik bij alles wat ik doe mezelf moet afvragen of het wel prioriteit heeft en of het wel echt moet of dat ik mezelf dat op leg. Ja dat moet, zou mijn antwoord zijn. Mijn hoofd zit vol met frustratie. Ik heb het gevoel dat ik een marionet ben. En dat zint me niets. Iedereen lijkt wat van me te willen.
Terwijl ik druk bezig ben mijn leven en gezondheid weer in balans te krijgen draait alles gewoon door. Prive omstandigheden die er in hakken, een hond die vreselijk verhaard waardoor ik 3 keer per dag de stofzuiger moet pakken, eten koken, boodschappen doen, hond uitlaten, wassen, de afwasmachine in en uit ruimen, de revalidatie, een poging doen op te gaan starten met werk, de Coronaregels naleven, uren wachten op een telefoontje van een arts die vier uur later nog niet gebeld heeft. Allemaal dingen ernstig en minder belangrijk die invloed hebben op mijn algemene gesteldheid.
De diversiteit van “het alles” maakt dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Vooral sinds de Corona wil mijn hoofd dat moeite heeft gekregen met nadenken en ordenen, de zaken niet meer scheiden. Wat prioriteit heeft, wat wel belangrijk is, maar best kan wachten of wat eigenlijk helemaal niet belangrijk is maar me wel paniek geeft omdat het op de grote hoop erbij komt.
In die pure paniek heb ik dan ook aan het eind van vorige week geroepen dat ik stop met de revalidatie. Waarom? Omdat ik niet voelde dat ik het nog kon combineren met wat allemaal moet. Het gevolg was een flinke les in prioritieten schrijven. Het leverde me een momentje op van “had ik mijn mond nou maar gehouden” Want wat is er nou wezenlijk zo belangrijk dat moet? Maar is dat niet voor iedereen verschillend? En wie bepaalt voor mij wat ik belangrijk mag vinden?
Neem nou bijvoorbeeld de ontspanningsmomentjes die ik voor mezelf moet inpassen in de dag. Zeker twee blokken. Een keer actieve ontspanning, wandelen, of schrijven en een keer passieve ontspanning bijvoorbeeld liggen of een bodyscan doen. Die wil ik heel graag inpassen maar wel op de momenten dat het mij uitkomt. En heel eerlijk dat had vanmiddag na een ochtend revalidatie best fijn geweest. In plaats daarvan zat ik uren te wachten op een telefoontje van een arts die nu nog moet bellen en daarnaast kreeg ik bezoek van de ergotherapeut die uren bleef hameren op de ontspanning die ik eigenlijk had willen nemen.
Het is dubbel. Aan de ene kant zie ik heus veel waarheid in het nut van prioriteiten stellen, tijdsindeling, ritme en ontspanning, maar aan de andere kant kan ik niet ontspannen omdat alle opdrachten en huiswerk die me wordt gegeven extra energie en tijd kosten die ik niet heb. Ik lijk wat dwars te zijn maar dat komt omdat ik alles zo enorm zat ben. Ik wil te veel voor wat ik kan, is wat ik terug krijg en diep in mijn hart weet ik ook dat ze gelijk hebben. Je kunt pas iets opbouwen als je een solide basis hebt en die van mij is nog erg instabiel.
Inmiddels heeft de arts gebeld. Ook daar ligt nog een stukje werk helaas. De schouder behoeft nog wat aandacht. Ik zucht en laat het gaan. Dat komt wanneer het zover is. Tikkel kijkt me vragend aan. Ook zij wil aandacht. Moet dat? is de vraag die ik mezelf moet stellen. Ja zij komt nu even met stip op prioriteit nummer één.
Wordt vervolgd…
De rest van het dagboek lezen