Revalidatie dagboek deel 9
Vandaag is het Nationale herdenkingsdag Corona. Een dag die in het leven is geroepen om alle overledenen door Corona te gedenken en iedereen die iemand heeft verloren te steunen in hun verlies. Mijn kaarsje zal vandaag branden voor hen, maar ook voor iedereen die deze ziekte heeft gehad en nog zal krijgen, de zorg, voor de Horeca, voor iedereen die op wat voor manier dan ook is getroffen door Corona. In deze pandemie verliest iedereen.
Half maart werd ik ziek. Het begon met een stevige hoest, een kriebel die maar niet weg ging. De koorts volgde meteen en daarna werd het alleen maar erger Twee weken lang hoge koorts, benauwdheid, niet meer kunnen praten, lopen, functioneren, nadenken, een alles omvattende vermoeidheid, smaak en geurverlies, stikken, een ingepakte huisarts bij mijn bed, nachtmerries, weken nee maanden bijna geen slaap, een hartslag van boven de 130 en een enorm hoge bloeddruk De koorts zakte, de hoest verdween, praten ging na heel wat weken weer beter maar de oude werd ik niet meer. Ik verloor mezelf
Hoe ik ook probeerde weer op te krabbelen, het lukte me niet. Niet alleen. Pas toen revalidatie werd ingezet 5 maanden nadat de Covid19 op zijn hevigst was, werd ik langzaam weer mezelf. Althans dat wil zeggen conditioneel. Na 6, 5 maand loop ik weer redelijk gemakkelijk een trap op en af en de trap naar de zolder gaat er ook moeizaam achteraan. Ik wandel dagelijks een paar kilometer en het huishouden draait weer. Niet op volle toeren, maar met pauzes gaat het goed.
De bloedwaarden die na de Corona compleet van slag waren zoals de schildklierhormoonwaarden en de suiker, zijn nu weer in hun normale waarden. Het enige dat nog niet mee wil is de vermoeidheid en mijn hoofd dat een zenuwstelsel bevat dat overspannen is door een overload aan stresshormonen. maar dat heeft langer de tijd nodig is me duidelijk gemaakt. Je zou dus kunnen zeggen dat het beter gaat.
Ik mag weer gaan beginnen met opbouwen van werk. De revalidatie is over een paar weken voorbij en ik heb er een hoop geleerd aan inzicht en veel gehaald aan conditie. Toch ben ik er nu 6,5 maand na de Corona nog steeds niet, dus moet ik bedenken hoe verder na de revalidatie. Hoe houd ik mezelf in conditie? Hoe ga ik opbouwen? Hoe houd ik mijn hoofd dat gauw in paniek raakt in bedwang. Hoe blijf ik mijn lijf en geest respecteren, begrijpen en verzorgen? Allemaal zaken die mij gezond houden. Een bodyscan zal tot één van de dagelijkse bezigheden gaan behoren. Als ook de wandeling in de natuur. Verder een regelmatig bezoek aan de praktijkondersteuning van de huisarts en de laatste behandelingen voor de fysio die ik nog over heb, zullen worden ingezet voor de ontstoken schouder die pas in december weer nader bekeken gaat worden.
Naast dit alles neem ik een grote voorzorg om niet nog een keer besmet te raken met Covid19. Een angst die weer oplaait nu de besmettingen dagelijks met duizenden tegelijk oplopen. Ik houd me zoveel mogelijk aan de maatregelen. Ik ben opgelucht en blij dat de EMDR me geholpen heeft om over de angst voor het dragen van mondkapjes die ik tijdens het ziek zijn had ontwikkeld, heen te komen. Ik wil me houden aan het advies om hem te dragen in openbare ruimten. Ik probeer een balans te vinden tussen de angst voor besmetting en door te gaan met “leven” en ga zover het lukt toch uit eten of naar de supermarkt of een kledingwinkel. Het advies te leven heb ik ter harte genomen. Ik zie meer dan ooit wat werkelijk belangrijk is.
Kortom Ik verloor mezelf na mijn besmetting met Corona maar langzaam vind ik mezelf weer terug. Ik zie veel winst in het revalidatietraject ondanks dat het zwaar is. Zelfs na vandaag toen een fietstest me na afloop even flink onderuit haalde. Ik heb het doortrainen vandaag verder even opgegeven en ben met een revalidatie collega even koffie gaan drinken. De winst zit hem ook in andere dingen, bijvoorbeeld de groep die elkaar ondersteunt als het even tegen zit. Ook al ben ik er misschien nog niet als ik over een paar weken de deur daar dicht trek, Ik houd mezelf vast aan het gezegde “Je hebt niet verloren als je opgeeft, maar wel wanneer je nooit geprobeerd hebt”.
Wordt vervolgd…
De rest van het dagboek lezen
Sommige mensen krijgen veel, heel veel op hun bordje. Om dan het bijltje er niet bij neer te gooien, vergt veel. Ik heb bewondering voor de openingen die je ondanks alles blijft zien. En voor de manier waarop je het onder woorden blijft brengen. Ik neem aan dat het van je afschrijven ook nodig is. Ik zou dat ook doen denk ik.