Als je de laatste dagen aan mij vraagt hoe het er mee gaat dan loop je dikke kans het stoom uit mijn oren te zien komen. Het lastige is dat ik niet zo goed kan uitleggen waarom. Maar dat dit gevoel momenteel overheerst boven alle andere mag duidelijk zijn. Mijn oren blazen als een oude stoomlocomotief. Mama is boos!
Néé, niet op mijn pubers deze keer.Hoewel ook déze geregeld aanleiding geven tot stoom, kunnen mijn mannen er nu niets aan doen. De boosheid komt voort uit een mengelmoes van frustratie, verdriet en machteloosheid. Gevoelens die ik sinds de schildklierkanker zijn intrede deed in mijn lijf regelmatig ervaar. In alle eerlijkheid ben ik ze liever kwijt dan rijk! De gevoelens dan hè.. niet de pubers.. dit even voor de duidelijkheid.
Bij dr. Rossi leer ik mijn gevoelens doseren. Dat lukt steeds beter ondanks de hormoonschommelingen, maar sinds ik aan deze reis ben begonnen, merk ik dat de boosheid zo diep zit dat het ineens te pas en te onpas op de meest vervelende momenten naar buiten kan komen. Als een ongenode gast komt hij door de achterdeur naar binnen. Wanneer je dan bijvoorbeeld in een belangrijk gesprek zit waar je jezelf wilt laten zien in al je kracht en ineens komen de tranen omhoog van de kwaadheid, ben je natuurlijk niet blij, maar aan de ander kant blijf ik in ieder geval mezelf! What you see is what you get. En ook mijn boosheid is een vorm van kracht.
Mijn boosheid komt voort uit onrecht. Door onrecht onstaan er spontaan oorlogskleuren op mijn gezicht en komt de strijdlust naar boven. Als klein kind bracht onrecht al het slechtste of misschien eigenlijk wel het beste in mij naar boven. Ik weet nog dat ik op de lagere school een jongetje in de klas had die onterecht werd weggezet door de juf. Ik moet een jaar of zes zijn geweest, maar zo klein als ik was ben ik naar de juf gestapt en heb gezegd dat ze niet eerlijk was. Ik huilde van boosheid. Zoals dat kleine meisje ben ik nog steeds. De drang om op te komen voor diegenen die onrecht wordt aangedaan inclusief mezelf.
Bij onrecht heb ik altijd het gevoel dat het weer rechtgezet moet worden. Ik ben van mening dat ieder zijn verantwoordelijkheden moet nemen voor zijn eigen acties en daden. Maar helaas doet niet iedereen dat en moet je accepteren dat het soms nou eenmaal loopt zoals het loopt. Je kunt je eigen acties onder controle hebben en zo nodig bijstellen, maar niet die van de ander. Daar heb ik best een beetje moeite mee. En nee ik ben geen verwend kind wat zijn zin moet hebben. Mijn gevoel zegt mij simpelweg, dat wat krom is, weer recht moet.
Vandaag is zo’n dag dat er geen recht te behalen valt uit hele kromme zaken. Dat frustreert en maakt me boos maar ondanks dat besluit ik vandaag anders om te gaan met die boosheid. Ik stoom en huil maar van de opgeloste stoom maak ik een relaxt kopje koffie en door de tranen heen lach ik ondertussen denkend aan het raadseltje.. waarom zijn de bananen krom? Nou? Weet jij het? Ik wel! Als ze recht zijn vallen ze om. lees verder
