Soms is het gewoon even Klote

Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.

En nee ik heb geen negatieve dag en ik ben ook niet met het verkeerde been uit bed gestapt. Hoewel het me niet bepaald vrolijk stemde vanmorgen toen ik met mijn voeten in de modder de poep van Tikkel stond op te ruimen in de stromende regen. Altijd nog beter dan met je voeten in de poep, dat dan weer wel. Waar ik wel last van heb zijn de bekende valkuilen waar ik iedere keer weer in trap als ik wat langer of alleen thuis zit en al helemaal op de zondagochtend. Ik verwonder me over de onzin op de televisie over decadent leven in het Gooi, vakantiewoningen, champagne en kunst welke voor de gemiddelde werkende mens niet te betalen is. Zijn er echt mensen die naar deze programma’s kijken en daar iets zinvols uithalen? Ik zet het af en scroll wat in de facebook app. Even zinloos blijkt even later als ik een nieuws item tegen kom over een opgegeten kunstwerk van een met ducktape vastgeplakte overrijpe banaan die schijnbaar een paar miljoen waard was. Ik bedenk me dat ik mijn fruitschaal moet gaan verzekeren, daar liggen wel 6 bananen op. Echt de wereld is zo onbeduidend gek geworden!

En dan overvalt het me. De bekende valkuil. De banaan is vervangbaar. Plak een nieuwe overrijpe banaan op muur en je hebt weer een kunstwerk. Hoewel niet meer uniek natuurlijk. Alles is eigenlijk vervangbaar. Ook ik. Het is dé gedachte die ik juist niet moet hebben als ik tijdelijk ben uitgevallen, maar hij is niet te stoppen. Mijn gedachten gaan terug naar ervaringen uit het verleden. Momenten waarop ik achteloos in de prullenbak ben gegooid als een prop papier. Ik ben dan misschien uit de bak gevist maar de kreukels zitten er nog in. Toch zijn er mensen geweest die de moeite hebben genomen de prop uit de bak te vissen en het papier glad te strijken. Ook dat is realisme.

Ik reik terug naar de überpositieve mens die  pretendeert dat je je geen zorgen moet maken om zaken waar je geen invloed op hebt en stel mezelf de vraag. Is deze gedachte helpend? Zorgt het ervoor dat je eerder genezen bent en weer in het proces kunt meelopen? Nope. Realiteit is dat ik me zorgen maak, maar realiteit is ook dat het geen zin heeft. Eerder terug keren om van deze angst af te komen zal me op de lange duur alleen maar nekken. Niet doen dus. Gun je zelf de rust staat er op het lieve kaartje van mijn werk. Dat advies moet ik opvolgen. Dus soms is het gewoon even klote. Vandaag leg ik mezelf daarbij neer. In een ooghoek glinstert de zon door het raam. Het is droog. Tikkel kwispelt. Ik trek mijn schoenen aan en ga naar buiten met een positieve geest en in mijn hand een banaan..

Eén gedachte over “Soms is het gewoon even Klote

  • 09/12/2019 om 17:31
    Permalink

    Als ik goed lees weet je dus wat je ‘moet’ doen op een leeg moment: geen onzinnige tv-programma’s meer kijken, niet uit verveling door FB scrollen, en je geen zorgen maken over je vervangbaarheid. Maar lekker gaan wandelen! 🙂
    Wat als je het nu eens omdraait? En gaat denken: ik ben vervangbaar, ik ben niet uniek, ik ben een banaan? Voor mij een tros anderen?
    Waar word jij echt blij van? Is het haalbaar dat méér te gaan doen? Een beetje meer leven volgens de realiteit van de status van een ex-kankerpatiënt (die gewoon niet meer alles kan zoals daarvoor) in plaats van je als een weggesmeten prop papier te voelen? XX

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: