Wanneer stop je dan? Vraagt de reporter. “Als ik dood ben”. Een akelig confronterende herkenning zijn de woorden die in mijn hoofd blijven zitten na het zien van de documentaire ‘Het andere gezicht’ over Fred van Leer.
In de eerste instantie wilde ik de documentaire niet zien. Achteraf begrijp ik ook waarom. Ik denk dat ik in mijn hart al wist dat dit ‘andere gezicht’ een blik in de spiegel zou zijn die ik liever niet wilde zien. Een herkenning om de drang naar erkenning. Het ‘gezien’ willen worden. Het steeds maar door willen en nooit tevreden zijn. De ‘verslaving’ naar meer, meer, meer willen. Niet in geld of materieel maar in presteren en kunnen. Doodmoe zijn, maar tegelijk een knop om kunnen zetten wanneer ‘het podium” roept. De strakke band om de keel alsof hij wordt dichtgeknepen. Het pestverleden. De vraag of ‘Fred’ gelukkig is en eigenlijk het antwoord niet weten. Weten dat ik goed ben zoals ik ben maar tóch perfect willen zijn. Het is zo herkenbaar dat het pijn doet.
Tijdens het kijken word ik stiller en stiller. Op een zeker moment rolt een eenzame traan over mijn wang en wanneer ik alle 3 de afleveringen van de documentaire heb uitgekeken, kan ik alleen maar een hele diepe zucht slaken om vervolgens uit te barsten in een gehuil van gevoelens die ik niet voelen wil.
Dat het een eyeopener is, mag gezegd. Zonder dat hij het weet heeft Fred mij geleerd mezelf te zien. Ik herken de zelfdestructie van het niet op kunnen geven simpelweg om de drang naar erkenning, omdat ik wil bewijzen dat ik ‘het’ kan terwijl het eigenlijk even helemaal niet meer kan en besef dat dit het moment is waarop ik zou moeten toegeven. Uitgeput van het niet slapen door de nachtmerries die me iedere nacht sinds de Corona teisteren. Nachtmerries die steeds heftiger worden. Steeds intenser en me inmiddels zover hebben gekregen dat ik al angst heb voordat ik ga slapen.
Een bezoek aan de praktijkondersteuner leert me hier nog naast dat de tijdlijn die is gemaakt sinds de schildklierkanker in 2012 zonder enige onderbrekingen, vol staat met ziekten, diagnoses, behandelingen en andere heftige levensmomenten zoals verhuizingen en afscheid nemen. Steeds wanneer ik dacht herstelt te zijn van het een, kwam er weer iets anders. Herstellen van één ding lukt best maar van zoveel dingen tegelijk is ondoenbaar. De veerkracht werd steeds minder. Ik gebruikte mijn blogs, boeken en de balie van mijn werk als ‘podium’ om mijn knop om te zetten. Ik had ze nodig om door te gaan. Ze hielden mij letterlijk op de been. Toen de balie door de Coronacrisis niet meer letterlijk door mijn bemand kon worden omdat we thuis moesten werken, viel mijn ‘podium’ weg.
En nu heb ik hulp nodig om weer terug te veren. De regie in mijn ritme moet weer terug en ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. De Corona, de diagnose diabetes, de veel te hoge bloeddruk, de te hoge schildklierwaarden, de artrose , de ontsteking in mijn schouder en de nachtmerries zijn net een paar druppels te veel. De handdoek gaat toch weer tijdelijk in de ring om uiteindelijk weer op te pakken om de strijd aan te kunnen gaan of eigenlijk moet ik zeggen, het doek valt nu om straks weer te kunnen stralen.
Heftig zeg. Maar wat mooi dat het tv-programma en Fred jou leert om naar je zelf te kijken en dat je het ook durfde. Respect voor je verzamelde moed <3
Dan je wel Berna. Eigenlijk ben ik daar ook dankbaar voor. Het is een mooi en goed iets hoe zoveel herkenning zo veel met je kan doen.
Anke ik heb de docu nog niet (willen) zien. Gelukkig heb ik geen nachtmerries, maar wel de last van de overblijfselen van de kanker.
Ik stoom gewoon door die hele corona door. Ben niet van plan om die besmetting te krijgen, dat verdienen we niet. Ik heb eens van een maatschappelijk werker geleerd dat als je wilt klagen of piekeren dit niet de hele dag moet doen, maar een klaag- en piekeruurtje per dag instellen. Raar maar het werkt wel.
En dan nog iets niet te veel van jezelf verwachten of eisen, daar word je ook niet goed van dan.
Dikke kussss.
Thnx Wil. Ik vind een uur klagen eigenlijk al te veel maar piekeren doe ik zeker te veel. Daarom schrijf ik het maar op dat geeft al ruimte. Blijf gezond, zover mogelijk en een dikke kusss terug xxx
Hoi Anke, ik weet niet of je het al hebt gelezen op Twitter.. maar ik ga ook een stapje terug doen.. ik wil te veel van het goede doen.. heb zitten na denken over wat ik nog wel wil doen in mijn laatste levensfase.. wat wil ik nu echt? ook mijn man vroeg dit aan mij..had er niet meteen antwoord op. Het enig wat ik niet meer wil is geen verplichtingen meer.. geen spanningen meer..en dus ook geen Twitter meer..zag er tegen op om elke dag weer een verhaaltje er op te moeten zetten..wat wil ik nu nog wel? genieten van de natuur, genieten van de wereld… zit nu veel op youtube nu ik niet meer mag reizen.. dus een stap terug gezet en dat voelt goed Anke.. ik kan het iedereen aanraden..!!
Hoi Lieve Monique. Ik heb je een mailtje gestuurd. Hoop dat je hem gekregen hebt xxx