Vertrouwen. Is dat een gevoel, een eigenschap, iets dat je geeft of iets dat je gewoon hebt of niet? Wat het ook is, het is belangrijk. Zo belangrijk dat als het er niet meer is, het leven behoorlijk op zijn kop zet.
Vroeger vertrouwde ik alles en iedereen. Naïef is het goede woord. Ik zag geen kwaad of jaloezie of onrecht.Ik was een huppelend , blond, klein meisje dat lachend op haar tenen door de kamer danste. Door het leven heen hield het dansen op en gingen de tenen plat op de grond. De lach verstomde in een serieuze blik die genoeg had gezien. Vertrouwen was niet meer vanzelfsprekend. Eenmaal verloren, werd het een ding dat lastig terug te vinden was.
Door het verlies van vertrouwen, raakt ik stuurloos. Blindelings vertrouwde ik op de verkeerde mensen met het gevolg dat het vertrouwen nog verder werd geschaad. Ik verschool me achter de lachen en zwaaien methode. Deed een masker op en verloor mezelf. Ik liet me leiden door de teleurstelling en het verdriet en zag niet meer wie het goede in zag had. Ik stootte mensen af, werd hard en zette mijn hakken in het zand. Totdat ik een dr. Rossi vond die lachen en zwaaien deed verstommen en mijn masker deed zakken. Alsof er ene opticien mijn ogen eens goed had nagekeken, ging ik het helder zien.
Door het gebrek aan vertrouwen ging ik steeds meer op zoek naar bevestiging. Steeds de vraag stellend doe ik het wel goed? Raar want als ik diep in mezelf kijk, weet ik het antwoord. Ja ik doe het goed, en ik leer steeds bij. Elke dag opnieuw. Er gebeuren nu eenmaal dingen in het leven waaroor vertrouwen wankelt. Mensen die je pijn doen of teleurstellen. Maar dat wil zeker niet zeggen dat geen enkel mens deugt. De kunst is om te zien wie er in jouw hoek staan. Wie er voor je zijn wanneer het leven minder lekker loopt. Wie jouw diepste gevoelens kent en daar niets verkeerds mee doet.
Als ik daar over na denk, ben ik rijker dan ik dacht. Ik ben gezegend met een paar hele goede vrienden, en een prachtig gezin. Waar ik ooit het vertrouwen ben verloren, kwam het door de jaren heen langzaam terug en ging het weer als een bliksemschicht zo snel weer weg. Vertrouwen staat op wankele benen lijkt het. Bij de kleinste duw, valt het om. En toch is het flexibel. Het wankelt, valt en staat weer op. Het krimpt en groeit daarna weer op in zijn volste glorie. Ik weet dat alles op zijn plek gaat vallen met een klein beetje hulp van dr. Rossi, mijn gezin en een paar hele goede vrienden. En dit zeg ik met het volste vertrouwen.