Vooruit!

Hobbelend op krukken een hond uitlaten is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Het gaat langzaam, maar ik kom in elk geval vooruit. Ik grinnik en spreek mijn gedachten zachtjes uit. “Onderschat nooit de kracht van de schildpad”.Zij draagt een schild dat de mogelijkheid heeft alle klappen op te vangen die ze in haar leven tegen komt en wordt daarmee honderd jaar.

Het verrekken van de enkelbanden heeft me weer even letterlijk pas op de plaats doen maken. Ik wil te veel te snel. Het is te wijten aan het stukje bewijzingsdrang dat weer om de hoek komt kijken. Iets dat ik door verschillende gebeurtenissen gedurende mijn leven heb ontwikkeld. Het wordt tijd om content te zijn met de vrouw die ik nu ben. Sterk en integer met een groot gevoel voor empathie. Verantwoordelijk en in het bezit van een enorme dosis doorzettingsvermogen. Wanneer ik ergens voor sta zoals het op de kaart zetten van schildklierkanker en de restklachten die daar aan vast kleven of een stem geven aan de mens achter de chronisch zieke patiënt, dan zal ik dat uitademen. Goede eigenschappen waar ik trots op mag zijn.

En toch maakt die trotsheid de laatste tijd plaats voor een dubbel gevoel van onzekerheid. Want hoe meer ik schrijf en naar buiten treed voor deze groepen mensen , hoe meer ook mijn eigen kwetsbaarheid onder de loep lijkt te worden genomen en niet alleen door mensen van buiten af maar ook door mij zelf. Het geeft stof tot nadenken in hoeverre ik me kan losmaken van dit alles om vooruit te komen terwijl het schrijven me juist als mens enorm doet groeien en me daardoor als het ware vooruit stuwt.

Positieve en negatieve gedachten in mijn hoofd discussiëren over mijn uiteindelijke bestemming. Mijn negatieve ik zegt:“ je kunt de wereld niet op je nek nemen, wat je doet is water naar de zee brengen ten koste van jezelf”Laat los en kies voor jezelf, terwijl mijn positieve ik de negatieveling weg lacht en me laat zien dat ik mezelf zou verloochenen als ik me niet meer sterk zou maken voor waar ik voor sta. De chronisch zieken, de mens achter de patiënt, de restklachten van de (ex) schildklierkankerpatiënt. Mijn strijd gaat immers niet over mij maar over anderen.

Nee onderschat nooit de kracht van de schildpad. Langzaam maar met een schild zo sterk. Het verleden kan ik niet wegwissen.In mijn toekomst moet ruimte blijven voor idealen. En in het nu waar ik zit,werk ik aan de horizon die ik nu mis als ik in de verte kijk. Ik wil vooruit, met mensen die me nemen zoals ik ben, met mijn verleden ook al klinkt dat negatief. Het is het namelijk niet. Mijn ziekte heeft me uiteindelijk zo ontzettend veel gebracht wat ik eerder niet zag. Het heeft me doen inzien hoe sterk ik ben als mens in geest én in lichaam.Hoe elastisch ik ben en wat werkelijk belangrijk is. Ik ben een gelukkig mens dat ik mezelf zo heb leren kennen.

Hobbelend met mijn krukken, een trekkende overactieve hond aan de hand, ben ik bij de voordeur aan gekomen. Tevreden steek ik de sleutel in het slot. Ik ben thuis!

Eén gedachte over “Vooruit!

  • 18/03/2017 om 13:56
    Permalink

    Leuk Annke! Me buurman is net verhuisd, woonde alleen en zijn benen waren helemaal kapot . . . In ‘t verzorgingstehuis De Rietvinck in de Vinkestr. 185, kompleet met ‘n Rose Café . . . Annke: “In die achterbuurt stikt ‘t van de bruine kroegjes! Dé Jordaan, laat lekker gaan . . . Nee, ik blijf altijd ‘n dame.” Dus, deze Kanjer wordt daar honderd! “Hij kon niet meer,” zei mijn man, “hij valt steeds en dan zijn we weer verder van huis . . .” Ik zelf word op 30 april, om heel precies te zijn: drieënzeventig en toch loop ik noch steeds al die ‘bitches’ voor hun poten. Mensen kunnen rare bokkensprongen maken . . . Je kijkt wel voor hun kop, maar niet in hun krop, alleen wij zijn zulke idioten die hun hele ziel-en-zaligheid op internet knallen. Frietje = http://www.friedabblog.wordpress.com – Ja, ik ben met de bonte was bezig en ga straks sokken wassen . . . Amsterdam, zaterdag 18 maart 2017

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: