Wederzijds respect

Je blijft toch wel schrijven he, vroeg je me de laatste keer dat ik je zag. Ik zei, ‘ja natuurlijk’ maar in mijn stem klonk de twijfel. Ik denk dat je de twijfel hoorde want met zacht dwang zei je nogmaals dat ik dat écht moest doen. ‘Je hebt wat te zeggen. Goede kanker bestaat niet! ‘ Ik houd mijn woord. In ieder geval vandaag, in iedere geval nu. Voor jou…

We leerden elkaar kennen in 2010. Ik had net een nieuwe baan als secretaresse en was nog volop bezig mijn draai te vinden in mijn nieuwe werkomgeving.  Jij was de voorzitter van het secretaressnetwerk  en nodigde mij als nieuwbakken secretaresse uit om elkaar te leren kennen.We hadden een klik. Je vertelde me over hoe je het secretaressenetwerk had opgericht, wat je visie was voor de toekomst, je dromen, je ideeën,  je leek zo vol zelfvertrouwen. Ik keek tegen je op hoe je sprak. Zo ervaren als jij was en ik nog zo groen als gras. Later zei je me dat dit juist andersom was.  Vreemd want je wist niets van mij. Dat kwam eigenlijk pas later toen ik ziek werd.

Je verliet onze gezamelijke werkplek maar er was geen sprake van uit het oog uit het hart.  Het was niet dat we dikke vriendinnen waren. Het was niet dat we bij elkaar op de koffie gingen. We hadden een wederzijds respect naar elkaar. Ik werd ziek en schreef mijn boek en jij starte je eigen onderneming. Iets waardoor mijn respect voor jou aleen maar toenam. De vechtlust, de wil en de eigen regie die jij nam over jouw leven toen deze een draai nam die je niet aan zag komen. Ook dit gevoel bleek geheel wederzijds.  Mooi hoe twee aparte zielen op afstand dezelfde gedachten  en gevoelens over elkaar kunnen hebben zonder dat ze elkaar zien. 

Slechts één dag hebben we samen doorgebracht. Het werd er één om nooit te vergeten. Wat hebben we gelachen met twee knalroze sokken om onze nek op de foto tijdens een serieus gezondheidscongres. Daarna liet je me vol trots je appartement zien en de mand die al klaar stond voor de lieveling die kort daarna in jouw leven zou komen. Hoe leuk die dag ook was, het bleef erbij en we gingen weer terug naar een digitale vriendschap van wederzijds respect waarin jij je uitsprak over mijn schrijven en ik over jouw lef en doorzettingsvermogen. “Je moet het gewoon doen”zei je. ‘Dan ga je een keer op je bek, nou en? Je hebt de kanker doorstaan, jij kunt alles. ‘

Ik moet eraan denken terwijl ik dit schrijf met jouw kaart op de tafel voor me. Jouw naam prijkt boven een vuurtoren, op de achterkant jouw  gezicht met jouw lieveling. De vuurtoren past bij je. Een baken die de regie heeft, de weg wijst. Zo kende ik je, tot het eind. Die bewuste dag dat ik doelbewust afscheid kwam nemen. Je bemerkte mijn aarzeling,  jij mag blijven leven zei je en je zei daarmee hardop wat ik op dat moment dacht. Waarom ik wel en jij niet? Het is goed , zei je toen ik wegging  en daarmee sloot ik de deur.  Het enige dat blijft is herinnering en wederzijds respect…

In memoriam. J. C. 1961- 2019

Eén gedachte over “Wederzijds respect

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: