Als de zwarte kat je pad kruist

Bijgelovig ben ik nooit geweest. Het leven loopt gewoon zoals het loopt. Toeval bestaat wel en pech ook. Maar vandaag voel ik me toevallig op vrijdag de 13e als een pechvogel die door een zwarte kat op haar pad is gekruist. 

Mijn moeder was wel heel erg bijgelovig. Als ze zout morste kwam er niet snel daarna ruzie, als ze suiker morste, visite. Als ze iets kwijt was, bad ze tot de Heilige Antonius en ze zou nooit onder een ladder doorlopen. Katten weerde ze, behalve de kat van mijn broer, sowieso. Onafhankelijk van de kleur. Stiekem moesten we altijd om haar lachen. Maar als ik eerlijk ben, ben ik na haar dood wel tot de Heilige Antonius gaan bidden als ik iets kwijt ben. Vaak met een jammerend “Mam, help me nou!” erachteraan . Gek genoeg, helpt het.

Vandaag begint al verkeerd als de wekker niet afgegaan blijkt te zijn. Manlief heeft zich verslapen. Op zich ook wel eens lekker maar er zijn nu eenmaal verplichtingen waar je op tijd moet zijn.  Snel fix ik een ontbijtje en werk hem even later de deur uit. Voor mij staant er behalve wat telefonische afspraken niets bijzonders op de agenda. Behalve dat ik me wil verdiepen in mijn communicatie naar een medicus waarvan zijn communicatie naar mij toe niet zo prettig overwam. En het is natuurlijk ook maar hoe iets op je overkomt, welk gevoel het oproept en wat je er vervolgens zelf mee doet. In dit geval, ben ik dichtgeslagen op een moment dat ik mijn mond open had moeten doen. Iets wat mij helaas niet ongewoon is wanneer ik me niet volledig op mijn gemak voel.

Het lastige is dat je het allemaal in je hoofd zo goed weet. De regie over mijn leven, gezondheid en welzijn moet bij mij liggen maar wanneer ik tegenover de gestudeerde medicus zit,  laat ik me imponeren door zijn kennis en ervaring en klap ik dicht op het moment dat ik juist even heel hard STOP zou moeten roepen.  Dus knik ik braaf ja en amen, ondertussen aangestaard door vier paar ogen die nog aan het begin staan van hun medische carriere.  Terwijl er eigenlijk op dat moment maar één iemand is met de meeste ervaring in haar eigen lijf. IK!

Het gevoel overheerst de dagen na deze  voor mij onprettige communicatie. Het overheerst de rust en kalmte die in de afgelopen weken na de verhuizing weer had hervonden. Onrust stapelt zich weer op en uit zich in mijn humeur.  Helemáál als ik mijn nieuwe platte zwarte laarsjes met bontje binnen  krijg en vol trots een foto aan mijn lief stuur, die me doodleuk terug appt met de vraag of ik een dooie kat op mijn voeten heb liggen omdat de zwarte kat mijn pad heeft gekruist waarbij het voor de kat niet goed afglopen is .

Ik denk dat ik moet uitkijken met zout morsen vandaag..

Eén gedachte over “Als de zwarte kat je pad kruist

  • 13/12/2019 om 15:17
    Permalink

    Bijgeloof heb ik ook niks mee, maar toeval bestaat volgens mij niet 😉 Ja, jammer dat je zo dichtklapt op momenten dat je juist van je zou moeten laten horen. Jij bent niks minder dan al die mensen (vier paar ogen, lieve help!) die doen alsof ze het beter weten dan jij, dus de volgende keer dat je een dergelijke afspraak hebt even oefenen van te voren: ik laat me niks wijsmaken, ik ken mijn eigen lijf beter dan wie ook. En dat dan tig keer herhalen. En dan kan ik nog wel meer tips bedenken, maar die vallen voor jou waarschijnlijk onder bijgeloof… ?

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: