Tja, zegt de huisarts, we schrijven aan oudere mensen en mensen met een verlaagde weerstand vaak nog wel wat extra’s voor bij deze aandoening, maar voor een gezonde jonge vrouw als jij is dat op voorhand niet nodig. Ik schiet keihard in de lach om daarna vol verbazing om me heen te kijken. Gezonde jonge vrouw? Zit die dame soms achter mij? Of bedoeld ze echt mij?
Bijgelovig ben ik nooit geweest. Het leven loopt gewoon zoals het loopt. Toeval bestaat wel en pech ook. Maar vandaag voel ik me toevallig op vrijdag de 13e als een pechvogel die door een zwarte kat op haar pad is gekruist.
Ja zuster, nee zuster.. Wat denkt u dokter? Het lijkt een beetje op een klucht uit de oude doos. Klakkeloos aannemen wat de dokter zegt is er niet meer bij en tegenwoordig stelt men eerder de vraag, wat denkt u zélf. In het huidige zorgstelsel is de patiënt in staat om veel méér bij te dragen dan alleen het onderwerp van zorg te zijn. Patiënt included is een veelgehoorde term binnen de gezondheidszorg en zo moet het zijn, want zorg gaat immers over diezelfde patiënt.
Laoise vertelt in haar gastblog over haar diagnose schildklierkanker de zgn.“Goede kanker”, de tegenslagen, maar ook hoe zij door zware tijden heen komt met een positieve blik. Hoe het gaat eindigen weet ze niet, maar opgeven is geen optie..nooit!
“Het gaat u goed, als er iets is, weet u de weg terug.” Een warme hand omvat de mijne bij het afscheid. Ik knik verdwaasd. Mijn hoofd zit vol watten. Ik hoor mezelf “ja hoor” zeggen, maar in mijn hoofd schreeuw ik “nee!”. Mijn vragen blijven onbeantwoord in het luchtledige hangen. Terwijl ik de kamer uitloop, kijk ik nog een keer wat warrig naar hem om. Hij ziet het al niet meer want de volgende patiënt zit op hem te wachten….
Daar gaan we weer, denk ik bij mezelf. Ze zien elkaar al vanuit een paar honderd meter afstand aan komen en houden elkaar nauwlettend in de gaten. Wanneer ze op gelijke hoogte van elkaar zijn, maar wel op veilige afstand met de weg in hun midden, begint de herder onherroepelijk te grommen en blaffen. Tikkel blaft vinnig terug. Het is duidelijk, deze twee liggen elkaar niet zo. Iets wat ik begrijp als ik naar het baasje kijk..
Deel 3 Tikkel-verhalen gaat terug naar Roemenië waar Tikkel word geboren als Alma, een identiteitscrisis ondergaat en uiteindelijk een Tikkel word.
Laatst zei iemand tegen me, je kunt wel iets heel graag willen, maar dat wil nog niet zeggen dat het ook kan. Hoe de praktijk ook vaak uitwijst dat dit klopt, sta ik volledig achter wat mijn moeder altijd zei ”Kind laat je nooit wijs maken dat je iets niet kunt!”Iets wat ook ik op mijn beurt weer door heb gegeven aan mijn kinderen.Waar een wil is, is een weg en de aanhouder wint zijn uitspraken die me meer aanspreken. Ik geloof dat dit ook zo werkt in de zorg. Zorg komt van oorsprong altijd uit het hart. De wil om beter te maken, te helpen en te zorgen.
Persoonsgericht, menselijk, innovatief, kwalitatief, vraaggericht noem het maar op. Er zijn inmiddels zo veel termen in de omgang dat de zorg bijna overloopt aan praatgroepen over hoe men denkt dat het beter kan. Toe te juichen is, dat er überhaupt wordt gezien dat het beter kan, maar waarom zoveel praten? Men praat en praat, maar vergeet de mens waar het werkelijk om gaat, de patiënt! Dé slogan waar je alles mee omvat!
Overal om me heen kijkt het woord zorg me bijna boos aan. Na een paar dagen flinke pijn, moeheid en heel veel tijd om na te denken, maak ik de balans op. De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van ziekte, zorg en kosten maar vooral frustraties. Zorgfrustraties.