Bijgelovig ben ik nooit geweest. Het leven loopt gewoon zoals het loopt. Toeval bestaat wel en pech ook. Maar vandaag voel ik me toevallig op vrijdag de 13e als een pechvogel die door een zwarte kat op haar pad is gekruist.
Sneeuw! Het is het eerste wat ik zie als ik vanmorgen mij ogen open doe. Oh jee, vrijdag de 13e zie ik als ik mijn telefoon wakker maak. Sneeuw op vrijdag de 13e klinkt niet als een gelukbrengende combi. Iedereen maar extra voorzichtig op de weg. Aan de andere kant is het een geluk dat het sneeuwt vandaag.. dan zie je de zwarte kat makkelijker aankomen.
Op vrijdag de 13e in maart 2015 schreef ik dit:
“Natuurlijk heb ik geen idee wat er in het verschiet ligt voor vrijdag de 13e in mei 2016. Misschien staat schildklierkanker tegen die tijd naar tevredenheid van de patiënt en arts op de kaart en wordt er nooit meer gesproken over een “goede” kanker. Misschien heb ik een tweede boek geschreven? Eén ding weet ik zeker. Ik zet mijn reis voort tot ik bij de bestemming ben waar ik op mijn plaats ben, mijn kwaliteiten tot zijn recht komen en ik gelukkig ben. Ik kan niet wachten!”
Met een glimlach op mijn gezicht lees ik dit stukje vanmorgen terug. Ik had niet door dat het vandaag de datum was waar ik vorig jaar over schreef, totdat ik mijn geluks- toilet kalender zag liggen. “Grappig” juist vandaag denk ik heel erg na over de stappen die ik heb gezet in het afgelopen jaar. Soms voelt het alsof ik stil ben blijven staan of stappen terug heb gezet, maar ik ben juist enorm vooruit gegaan.
De wens die ik vorig jaar over mezelf uitsprak lijkt voor een groot deel te zijn uitgekomen. Schildklierkanker komt steeds verder op de kaart. Hoewel de eerste artsen al hebben aangegeven deze benaming nooit meer te gebruiken en zelfs over de oceaan gesproken wordt over de Engelse vertaling There is no such thing as good cancer! , zijn we er nog lang niet! Er is nog steeds veel onbegrip, restklachten die niet serieus worden genomen en wanneer artsen meer samen zouden werken en communiceren zou duidelijk worden dat er soms te veel op eigen eilandjes gewerkt wordt. Het wiel uitvinden kan echter ook samen!
Het tweede boek is geschreven. Of het ook een uitgave wordt is nog een vraag waar nog geen antwoord op is. Het is goed de tijd te nemen om tot een beter resultaat te komen. En dat is eigenlijk het antwoord voor alles dat speelt. Tijd. Tijd om te herstellen, tijd om te accepteren, tijd om de juiste beslissingen te nemen, tijd om te verwerken. Tijd om te genieten. Alles wat belangrijk is kost tijd. Wat ik heb geleerd in de laatste jaren is die tijd te nemen ook al druist het in tegen mijn gevoel te willen presteren. Ik heb geleerd dat ik te veel van mezelf eis. Dat ik door de tijd en de rust te nemen en stil te staan bij wat belangrijk is, veel verder kom.
Gaat het beter? Ja! Ben ik beter? Nee. Ben ik op mijn bestemming? Geen idee. Maar waar de tijd me ook heen brengt en wat de antwoorden ook zullen zijn, ik weet dat ik gelukkig zal zijn en dat is alles waard.
Het is nog vroeg als ik wakker word vanmorgen. Het is zaterdag. Normaal gesproken ga ik naar de fitness. Met een half oog open besluit ik om vandaag over te slaan. Als ik mijn telefoon aan zet om de buuf te waarschuwen dat ik vandaag verstek laat gaan, staat facebook vol met teksten als RIP Parijs, de wereld is ziek, steunbetuigingen, uitingen van angst, verdriet en boosheid. Met een ruk ben ik wakker. Terug in de realiteit van de dag. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
De dag van gisteren lijkt meteen op de achtergrond verdwenen. Vol zenuwen op weg naar Amsterdam .Onze zoon heeft een belangrijke dag voor de boeg. Een dag die zijn toekomst gaat bepalen. We zijn gespannen, maar toch hebben we alle vertrouwen in een goede afloop. Onderweg er naar toe eten we vol zekerheid al gebak om de uitslag vieren. Als mijn lief en ik hem afzetten waar hij moet zijn, gaan wij Amsterdam in. De wereld trekt aan ons voorbij. Het is een heerlijke dag.
Om drie uur voel ik in mijn onderbuik dat we terug moeten gaan. Nog geen vijf minuten later gaat de telefoon. Zijn begin aan zijn toekomst kan beginnen. We zijn zo trots en tegelijk zijn onze gevoelens zo gemengd. Loslaten is niet gemakkelijk. Maar we weten dat hij gaat doen waar zijn hart ligt. Hij leeft zijn droom op weg naar de toekomst.
Hoeveel mensen waren er op weg naar de toekomst in Parijs? Hoeveel mensen waren er net zo gelukkig als wij gisteren? Mensen nietsvermoedend lekker een hapje eten in een restaurant. Miscchien hadden ze iets te vieren, net als wij? Gezellig naar het theater. Vaders met hun kinderen naar een voetbalwedstrijd. Mijn maag draait om als ik het nieuws aan zet vanmorgen. De wereld is ziek! Wie of wat denkt dat hij het recht heeft deze mensen hun toekomst te ontnemen onder het mom van geloof.
Wat staat er nog meer te wachten? Het strand in Tunesë, aanslagen in Turkije,een vliegtuig boven Egyte , Parijs tot twee keer toe.Gaan we straks alleen nog in angst over straat, de trein in, het vliegtuig in, op vakantie, naar het theater? Laten we toe dat onschuld en geluk wordt kapotgemaakt door terreur en het zaaien van angst? Moeten we achterom kijken bij elke stap die we zetten?
Ik houd me vast aan de dag van gisteren waarin ik gelukkig was. Ik houd me vast aan de dag waarop mijn zoon aan zijn droom en toekomst mag gaan beginnen. Ik houd me vast aan de dag van morgen.
*sharing is caring*
Vanmorgen was ik vroeger dan anders uit de veren om me te richten op mijn kwaliteiten en mijn drijfveren. Die zijn er genoeg! Het doorzettingsvermogen en de positiviteit juichen me toe. Juist doordat ik ziek ben geworden groeit de drijfveer om mijn leven weer op de rit te krijgen. Iets positiefs te doen met de ervaringen van de afgelopen jaren. Voor anderen en voor mezelf. Het wordt tijd dat ik weer mee tel. De onmisbaarheid van de duizendpoot en de spin weer terug krijg in mijn eigen web van gecreëerde kansen.
Ook al heb je in het leven niet alles in de hand, ik geloof er stellig in dat ik zelf de regie kan nemen in wat ik met dat leven doe. Vandaag is dus die dag. De pijn, verdriet, afwijzing en onzekerheid van de afgelopen periode stuur ik op een lange reis naar een land waar geen terugkeer meer van mogelijk is en stap zelf op de boot naar de toekomst.
Het liefst had ik het vliegtuig genomen want deze gaat sneller dan een boot, maar ik weet dat ik wat geduld moet gaan opbrengen. Ach, ook een reis in een vliegtuig verloopt niet altijd vlekkeloos. Er is genoeg kans op turbulentie. In plaats daarvan stap ik in het geuksbootje en neem de golven die ik onderweg nog ga tegenkomen op de koop toe met een lifejacket en een sos kogel als redmiddel voor het geval dát. Ik geloof niet in bijgeloof dus vandaag op vrijdag de 13e durf ik het aan. Daarnaast kom je in een boot geen ladders en zwarte katers tegen.
Waar ik wel in geloof is dater dieper gelegen redenen zijn waarom dingen gebeuren. Dat er een les ligt in alles wat we meemaken en daar het beste uit kunnen halen. Natuurlijk is er geen reden dat ik ziek ben geworden, maar er is wel een les over hoe ik in het leven sta en hoe ik om ga met wat er is gebeurd. Hoe je het ook wendt of keert ik heb daardoor wel veel meer over mezelf geleerd, een missie ontwikkeld én een boek geschreven. Als dat geen bewijs van doorzetten is!
Natuurlijk heb ik geen idee wat er in het verschiet ligt voor vrijdag de 13e in mei 2016. Misschien staat schildklierkanker tegen die tijd naar tevredenheid van de patient en arts op de kaart en wordt er nooit meer gesproken over een “goede” kanker. Misschien heb ik een tweede boek geschreven? Eén ding weet ik zeker. Ik zet mijn reis voort tot ik bij de bestemming ben waar ik op mijn plaats ben, mijn kwaliteiten tot zijn recht komen en ik gelukkig ben. Ik kan niet wachten!
Wij geloven niet in de ongelukkige vrijdag de 13e. Nooit gedaan ook. Geluk en ongeluk komt en gaat zoals het leven gaat. Het zou wat zijn als iedereen op één en dezelfde dag getroffen wordt door ongeluk. Bijgeloof .. sommigen kunnen er heilig in geloven. Mijn moeder bijvoorbeeld at nooit rode kool op maandag. Bracht ongeluk zei ze. En hoewel ik er echt niet in geloof dat een dag invloed kan hebben in geluk of ongeluk, vanaf het moment dat ik op mezelf ging wonen tot op de dag van vandaag nu mijn moeder er niet meer is, eten we nog steeds geen rode kool op maandag.
Misschien omdat ik een groot geloof had in mijn moeder want voor de rest heeft bijgeloof geen invloed op mij. Zwarte katten ga ik niet uit de weg, ondanks allergie aai ik ze als ik ze tegenkom. Ladders laten mij niet omlopen. Tóch, denk ik achteraf, had ik deze week misschien iets meer uit de weg moeten gaan want deze week lijkt vrijdag de 13e als een zwaard van damocles boven ons hoofd te hangen.
Maandag belde mijn zoon of ik een afspraak bij de dokter kon maken want hij voelde zich niet zo lekker. Hij had pas een longontsteking gehad dus verstandig om toch even te laten kijken. Helaas woensdag pas plek.
Dinsdag moest manlief een bezoekje aan de tandarts brengen. Er moest een kies worden getrokken. Deze kies had daar duidelijk geen zin in en is uiteindelijk met grof geweld uit mijn mans kaak ontzet.
Woensdag ging mijn zoon zoals afgesproken naar de huisarts en even later zaten we op de spoedeisende hulp op verdenking van een klaplong of een longembolie. Na 8 uur aan wachten en onderzoek mochten we zonder resultaat weer naar huis.
Donderdag was een moeilijke dag voor mijzelf met een stukje afscheid nemen.
En dan is het vandaag de gewraakte dag vrijdag de 13e. Nog maar net begonnen, maar er is niets van ongeluk te bespeuren. De zon schijnt heerlijk. Zoon en ik genieten van een vers broodje en ik denk terug aan de wat ongelukkige week die acher ons ligt met een glimlach op mijn gezicht. Want ondanks het ongeluk liep steeds de liefde er fluitend tussendoor. Duidelijk geval van goed overwint kwaad.
Dinsdag wachtte de liefde in de wachtkamer van de tandarts om daarna een liefdevolle pijnloze kus op de blauwe wang van mijn lief te drukken. Woensdag ging de ouderliefde mee, 8 uur lang op de Spoedeisende hulp waar je 30 minuten mag parkeren. We hebben ondanks alles enorm gelachen. Ooit van de ziekte van Aapelaazúúrus gehoord? Wij ook niet, maar mijn zoon had ‘m vlak nadat hij van een vriendin een berichtje kreeg dat ze zich het apelazerus was geschrokken dat hij in het ziekenhuis lag. Hij kende de betekenis niet. Heel droog zegt ie.. wat is Aapelaazúúrus? Misschien kwam het door de zenuwen en de meligheid van al zo lang te hebben gewacht, maar de tranen liepen over onze wangen van het lachen. Mijn man hield daarbij zijn kaak vast onder een luid ge- au au. Maar de tijd ging sneller en de zorgen om onze zoon waren draaglijker. Na 8 uur mochten we naar huis. Onbevredigend omdat we nog niets wisten, maar in ieder geval wisten we wél dat het niets ernstigs was. Donderdag overwon ook de liefde weer toen mijn man onverwacht voor mijn neus stond om morele steun kwam bieden ondanks de pijn in zijn ontzette kaak.
Dús vandaag vrijdag de 13e kunnen we alle bijgeloof aan. We hebben wel voor grotere uitdagingen gestaan de afgelopen jaren. We richten ons dus op morgen Valentijndag. De dag van de liefde!