Amper twee dagen later na het stille verdriet om het verlies van mijn moeder komt er een bericht dat mijn perspectief op het leven weer in proportie brengt. Het is de tweede dag van augustus Het is nog vroeg. Vandaag is het een belangrijke dag voor mij. Een nieuwe stap vooruit in mijn reis naar beterschap. Met een dankbaar gevoel kijk ik in de spiegel, mijn nieuwe coupe gaat me helpen, denk ik bij mezelf. Zonder te denken zet ik mijn telefoon aan. Twee privé berichten brengen me met een schok in de realiteit van de dag.
Elf maanden geleden was de reunie van mijn oude basisschool. Een weerzien van een hele hechte klas. Het was een geweldige dag. Herinneringen met vriendinnen van toen. Ze leken een leven geleden maar zijn nooit vergeten. Op deze reünie waren wij “ Dolly Dots”, een eindejaar optreden voor onze ouders destijds, weer even bij elkaar. We hebben gelachen , geknuffeld, en spaken af om deze reünie over te doen met deze klas of in ieder geval deze vaste groep oude vriendinnen.
Er gaat van alles door me heen als ik het berichtje lees. Natuurlijk spreek je die dingen af op zo’n dag. En het is ook gemeend want we wilden het allemaal heel graag. Maar het gekke is dat je eigenlijk wel verwacht dat levens gewoon uit een gaan lopen, verder gaan en de tijd verstrijkt. Dat is zoals het gaat. Iedereen is druk en er gebeuren altijd onverwachte dingen, maar je verwacht nooit dat je op je vierenveertigste een berichtje krijgt dat één van de Dolly Dots is overleden. Een oude vriendin uit een tijd waarin we nog redelijk zorgeloos en gelukkig leken. Stomme kanker! Oneerlijk als altijd en veel te jong!
Een moeilijk begin van een dag die eigenlijk heel mooi was. Een nieuwe stap in mijn weg naar beterschap. Eindelijk weer terug naar de werkvloer. Stapje voor stapje totdat ik mezelf weer heb hervonden in de juiste balans. Tenminste als de schildklierhormonen en de hernia een beetje meewerken, maar dat is bijzaak. Daarvoor ga ik immers een pijnpoli bezoeken. IN de bus,op weg naar mijn werk, laat het me niet los. Niemand van ons oude vriendengroepje wist dat ze ziek was. Ze heeft het alleen gedragen of beperkt tot een hele kleine groep geliefden. Warme tranen lopen langs mijn gezicht. Ze lopen al vanaf het moment dat mijn telefoon aansprong.
Even later voer ik een gesprek voor de toekomst. Niet een verre toekomst maar één van stapjes vooruit. Kleine stapjes om te beginnen. Een gevoel van enorme dankbaarheid valt over me heen als een warme deken. Dankbaar voor deze kans, dankbaar dat ik leef ondanks kanker en depressie Zo vaak heb ik in tijden van diepe depressie geroepen,”kom me maar halen!”. Natuurlijk meende ik dat niet en niemand luisterde gelukkig. Ik ben ontzettend dankbaar voor elke engel die op het juiste moment op mijn pad komt om me verder de weg te wijzen. Ik ben dankbaar dat ik dit nu zie en ik ben dankbaar voor de vriendschap met de “Dolly Dots” in een tijd waarin wij allemaal zorgeloos en gelukkig leken te zijn. Ik ben dankbaar dat ik haar nog zo vrolijk heb mogen zien. Dag lieve Ingrid. xxx
Het is ook oneerlijk, er zijn zoveel slechte mensen op deze aarde.
Waarom gaan die niet en waarom zo’n jonge vrouw.
Tja ………geen antwoord op.
Nee..ik ook niet..thnx
Lieve Anke
Het zit je ook niet mee he.. sterkte met het verlies van 1 van de “Dolly Dot: Ingrid” maar fijn dat er wel een engel over jou heeft “gewaakt…..
Liefs sandra