We moeten we moeten rennen, springen, vliegen duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. De songtekst van Herman van Veen die voor mij meer realiteit bevat dan ik misschien ooit heb gezien, hoewel het wat mij betreft niets met haast te maken heeft, maar meer met de laatste in deze rij. Doorgaan!
Het rennen en springen laat ik de laatste tijd voor wat is het. Ik heb geleerd mijn eigen tempo aan te houden. Dat is zowel mentaal als lichamelijk gezonder. Je moet immers zuinig zijn op dat ene leven dat je hebt. Haast is iets wat er in de maatschappij al te veel heerst. Wanneer je ziek bent geweest is die haast ineens niet meer van belang. De betekenis van dingen worden duidelijker en waardevoller en het is zonde daar in de haast aan voorbij te gaan.
Anders is het met vliegen. Sinds mijn schrijf avontuur van start is gegaan, lijkt het alsof ik vleugels heb gekregen. Als een vlinder ben ik uit een cocon gekropen om mijn vleugels wijd en vol vertrouwen uit te slaan in de wereld. Wanneer de wind te sterk is, wordt ik meegevoerd met de stroom. Soms is die stroom overweldigend en weet ik nog niet zo goed hoe ik er mee moet omgaan, maar wat ik zeker weet is dat deze stroom me verder brengt in mijn ontwikkeling.
Er is zoveel veranderd sinds het uitkomen van mijn dagboek na de diagnose schildklierkanker. In de eerste plaats de aandacht rondom schildklierkanker. De boodschap dat goede kanker niet bestaat, bereikt steeds meer medici. Tijdens een informatie avond over schildklierkanker is door een arts en public excuus gemaakt voor de term goede kanker. Door mijn boek is het besef gegroeid dat het gevoel van een schildklierkanker patiënt niet past bij de door artsen goed bedoelde benaming van goede kanker. Trots is het gevoel dat mij omschrijft als ik me bedenk dat ik dit in werking heb gezet. Naast deze prachtige ontwikkeling wordt er momenteel hard gewerkt aan een nieuwe informatieve website over schildklierkanker. Hiervoor is gisteren een filmpje opgenomen met mijn verhaal over leven met en goede kanker bestaat niet!
Naast deze prachtige ontwikkelingen ben ik ook zelf heel erg gegroeid. Als mens, mentaal maar ook in mijn kunnen. Door een persoonlijk proces bij dr. Rossi, maar zeker ook mede door mensen die me het vertrouwen hebben gegeven dat ik heb gemist. Ik weet nu waar ik toe in staat ben, wat mijn waarde is, wat ik wil, maar vooral ook wat ik niet wil. Ja, ik mag wel zeggen dat ik vlieg!
Toch is de keerzijde dat hoogvliegers harde vallers kunnen zijn. Niet alles gaat nu eenmaal van een leien dakje. Wat vallen betreft heb ik de laatste jaren heel wat oefening gehad. Wat ik na iedere val heb geleerd is om steeds zachter te landen en dat je na de val ook weer op moet staan. Een harde les, maar tóch sta ik met steeds meer vertrouwen weer op. Als ik van één ding overtuigd ben is het wel dat ik na het vallen weer moet opstaan en vooral moet doorgaan.
Aan doorzettingsvermogen ontbreekt het me niet. Ik bezit een veerkracht die groter is dan het beste elastiek. Ook het vertrouwen in mezelf is groter dan ooit. Vertrouwen is dé basis van elke relatie en dus ook de basis in mij als mens op ieder vlak. Het is wat ik heb geleerd tijdens mijn ziekte. Ik ben niet ziek. Ik leef met een beperking en juist door die beperking laat ik zien hoe sterk ik eigenlijk ben. Wat dat betreft lijkt doorgaan bijna een tweede natuur te worden. En nog beter, het sluit perfect aan bij mijn motto “gewoon doen!”
*sharing is caring*