Daar gaan we weer, denk ik bij mezelf. Ze zien elkaar al vanuit een paar honderd meter afstand aan komen en houden elkaar nauwlettend in de gaten. Wanneer ze op gelijke hoogte van elkaar zijn, maar wel op veilige afstand met de weg in hun midden, begint de herder onherroepelijk te grommen en blaffen. Tikkel blaft vinnig terug. Het is duidelijk, deze twee liggen elkaar niet zo. Iets wat ik begrijp als ik naar het baasje kijk..
In het begin, toen Tikkel net in ons midden was, werd ik altijd wat nerveus als ik haar uit ging laten. Zo lief als onze diva namelijk voor ons was, zo vinnig reageerde ze naar iedere andere hond die we onderweg tegen kwamen. Vooral kleinere honden moesten het onderspit delven op haar geblaf, maar madam schroomde zich ook niet om bij de grotere soorten haar keel op te zetten. Inmiddels is haar Tikkeltaal niet alleen duidelijk voor ons, maar ook voor haar soortgenoten. Hoe vaker we sommige honden tegenkomen hoe meer herkenning er komt, ook bij de baasjes. Tikkel weet onderhand feilloos welke hond er met haar spelen wil, welke hond liever een blokje om gaat voor haar vinnige geblaf of welke hond ze gewoon kan passeren, zonder daar verder veel aandacht aan te besteden. Ook de baasjes weten wanneer we beter even naar de overkant kunnen lopen en wanneer we rustig een praatje kunnen maken of wanneer een vriendelijke groet voldoende is.
Behalve bij deze herder. Je hoort dat wel eens, zo hond zo baasje of iets van die strekking. In dit geval klopt het helemaal. De herder kijkt donker en onvriendelijk, de man aan de lijn kijkt net zo nors en beantwoord mijn vrolijke goede morgen nooit. Waar ik anderen met een grapje zou aanspreken en zou zeggen dat een blaffende Tikkel niet bijt, durf ik het niet aan om dat zelfde te zeggen van de herder.
Ondanks dat ik het bij deze hond begrijp, vind ik het niet fijn dat onze dame zo fel reageert. Volgens mij weet ze dat ook wel want Tikkel kijkt me schuldig aan als we verder lopen. Nog geen paar meter verder loopt hond nummer twee van de ochtend. Het is een kleine Chichu- achtige. Tikkel gooit haar neus omhoog en paradeert de wollige Chichu voorbij alsof ze de Queen of Sheba is. Haar kontje wiegt heen en weer. Haar korte staartje fier in de lucht. Deze Chichu verdient schijnbaar haar aandacht niet.
Hond nummer drie is een oudere labrador van bijna 14 jaar. Hij is een echte lieve lobbes. Tikkel vind hem leuk. Misschien is ze zelfs wel een beetje verliefd. Wanneer ze hem ziet, wordt ze een beetje springerig. Met luide piepende blafjes springt ze op twee poten naar hem toe en hupst voor zijn gezicht op en neer, heen en weer. Pas als de lobbes rustig gaat liggen, wordt mevrouw ook rustig en kunnen de baasjes een praatje maken.
Wanneer we naar huis lopen springt mevrouw naar de lijn om hem vervolgens in haar bekkie mee te trekken alsof ze wil zeggen, kom baasje loop eens door, ik wil naar huis!
Heb je weer leuk geschreven Anke.