Gastblog van Laoise: “ Ik wil ook leven!”

Laoise vertelt in haar gastblog over haar diagnose schildklierkanker de zgn.“Goede kanker”, de tegenslagen, maar ook hoe zij door zware tijden heen komt met een positieve blik. Hoe het gaat eindigen weet ze niet, maar opgeven is geen optie..nooit!

 

Haar verhaal begint in maart 2015.

Ik liep al jaren rond met een dikke hals, echter werd daar niks mee gedaan, mijn waardes waren oke. Ooit zou ik een punctie krijgen, maar de arts besloot op het desbetreffend moment dat het toch niet hoefde.Afijn, zo rond februari, ging ik naar de huisarts, daar t wat lastiger werd, ik kreeg wat krampen in mijn nek, en soms wat benauwd, sporten ging al helemaal niet meer, conditie was waardeloos.

Op voorstel van de huisarts, besloten we de helft weg te laten halen, daar ik dan nog prima zonder medicijnen door het leven kon, maar gewoon om weer wat ruimte te krijgen.  Het was zo gepiept afspraak in het zieken huis gemaakt, en het maar onder gaan.

Na drie weken kreeg ik daarna een standaard gesprek om te horen hoe het gaat, of je stem oke is en voor het verwijderen van de hechtingen.Aan gezien we nooooooit iets hebben zien aankomen, ben ik daar alleen heen gegaan.Eenmaal bij de arts binnen, was het eerste wat de arts zei, ik heb slecht nieuws, je hebt kanker,  gelukkig is het goede kanker.Tja daar zat ik dan, mond vol tanden, helemaal alleen.Ik zei: “Maak maar een nieuwe afspraak, ik onthoud niks meer”.Moest wel nog even diverse polies langs, want de andere helft schildklier moest er ook z.s.m. uit, daar het groter was dan 1 cm. Toen begon het moeilijkste, vriend bellen, familie bellen, meteen op de terug weg al. Ik was totaal flabbergasted geloof ik.Toen de familie op de hoogte was, facebook ingelicht. Ik ben meteen vrij open geweest.Ik had nul komma nul idee hoe en of wat.

In dezelfde week, kreeg ik te horen dat ik na urgentie een eigen huis kreeg. Het hield me in balans denk ik achteraf, want daar was ik natuurlijk mega gelukkig mee. Het voorkwam het hele diepe dal, maar de ziekte voorkwam een mega juig piek, want dat plekje hadden we zo verdiend. Afijn, 30 maart de sleutel, 2 april de tweede operatie, en nog iets van een scan.

Na operatie lag ik met een andere dame op zaal, nog iets jonger, met hetzelfde verhaal. (Zo zeldzaam en dan samen als jonge moeders op zaal.) We hadden en hebben gelijk een klik. Daarna volgde er nog een scan, had natuurlijk geen flauw idee, dus ach, dat deed ik ook maar alleen, want tja, de uitslag zou pas een week later zijn toch? Na de scan kwam de behandelend arts terug…”Het zit niet goed, ik heb contact gehad met het vu, wil dat je daar heen gaat voor second opinion want het is uitgezaaid” Weer was ik alleen.

Wéér de telefoontjes plegen, wéér mijn facebook geupdate. Door de operatie, moest ik de verhuizing uit handen geven, ik leerde mijn vrienden snel kennen, zo ook mijn familie. Iedereen stond klaar, niemand liet me barsten.Ik had nog steeds geen benul van wat me overkwam.KANKER, wat nu? Ik kreeg het advies van de arts, om het boek van Anke van Haften te lezen. Goede kanker bestaat niet. wat ik natuurlijk gelijk gedaan heb, hoewel ik het wel heel raar vond, dat ik daar mijn info maar uit moest zoeken.

De eerste “slok” (Radio actieve jodium behandeling) heb ik nog in Alkmaar gehad, wat was ik blij met het feit dat ik facebook had zeg.Ik had een speciale pagina gemaakt, en iedereen die mee wilde leven, was lid. Wat een leuke berichtjes kreeg ik steeds, zo was de isoleer goed vol te houden.Sterker nog vriendin met vriend, hebben me ‘s avonds een KFC menu gebracht, met Radler bier.Zij beneden op het gras een picknickkleed neer gelegd en ik boven in het raamkozijn met mijn burger en de telefoon op de speaker.Dat was lachen, echt waar, zat ik daar dan…met mijn biertje.

Thuis komen was moeilijk. Drie weken leefregels, mijn god, op twee meter afstand blijven van je dochter. Hell gewoon. Net 7 jaar, dan hebben ze je nog zo nodig. Onderwijl natuurlijk veel op internet gezocht, maar eigenlijk werd de verwarring alleen maar groter. Ik las meer over andere ziektes dan deze kanker versie. Wel heb ik een paar goeie vrienden zo op facebook, die dezelfde roaler coaster hadden mee gemaakt, en waarmee je dan zo’n klik mee krijgt. Zo ook Anke, de schrijfster van het boek wat me was aangeraden door mijn arts.Wat een topper is dat zeg, zo begaan, zo begripvol.

Afijn..het leven gaat verder…

Ik ben nog al een doener en ik lag in een slopende scheiding (tja heb de pech dat ik niet alleen maar ziek ben helaas) en moest altijd mijn boosheid kwijt met sporten.En dát kon ik niet meer. Steeds weer probeerde ik hardlopen. Ging het even en dan kwam de klap terug weer. Dat heeft me het eerste jaar echt wel genekt. Ik ben een optimist, een ras optimist, en heb nooit gedacht aan opgeven, hoewel op de diepste dagen zelfs ik wel eens moest bekennen aan vriend, dat ik er geen zin meer in had.

In januari 2016 kreeg ik de 2e slok, deze was in t VU. Die was zwaar, daar waren de regels anders, i.p.v. bijvoorbeeld 1 uur na slok aan de zuurtjes beginnen, werd dat na 24 uur. En echt wat heb ik last gehad van mijn klieren. Tot huilen aan toe, ook de afbouw vooraf van de medicijnen is me heel zwaar gevallen. Na de slok, zagen we de 3 weken leefregels tegemoet. Gelukkig kreeg ik na 1e week al weer te horen, dat mijn stralingsniveau zover gezakt was, dat we wel al weer mochten knuffelen. Dat was een beste meevaller, want een week is al lang zat.

Dan weer opbouwen met medicijnen en langzaam maar zeker, kwam ik weer op de rit. Ik leerde anders denken, niet meer wat ik niet kon, maar wat ik wel nog kon. Bewust ;s middags rust pakken, ook al voelde ik me goed. En dat hielp zeg. En natuurlijk, ook ik ging regelmatig de grens over, dan werd mijn lichaam echt wel terug gevloten. Daar leerde ik echter weer van. Zo kon ik inplannen, als er wat stond, dat ik daarna 2 dagen niks in de agenda zette. Uiteraard had ik nog steeds te dealen met privé gedoe met mijn ex. Dat maakte alles zo zwaar, geestelijk ging ik echt kapot af en toe.Hoe is het mogelijk dat ik overeind bleef, kreeg ik vaak te horen, of “je ziet er zo goed uit”Ja, ik ben wat kilo’s aangekomen, en ja daardoor zie ik er echt beter uit. De zomervakantie  was heerlijk. Met mijn medicijnen zat ik er goed in (hyper dat wel maar voor mij best  te doen)Ik heb erg veel met gezin kunnen doen, en heel veel genoten.Dat kon de kanker niet verprutsen.

Maar dan de omliggende dingen, communicatie met ziekenhuis etc. Wat vond ik het slecht (eigenlijk nog steeds wel).Er is zo weinig hulp eigenlijk voor deze ziekte, overal waar je tegen aan komt.. plaatste ik op een facebookpagina. Daarop kreeg ik zoveel reacties, dat zoveel mensen daar last van hebben. Meld je dat vervolgens bij de arts, krijg je te horen, dat dat inderdaad zo is. Tja, vertel dat vooraf ff zeg. Ik heb vaak genoeg gevraagd, wat voor gevolgen heeft dit voor je lichaam? waar moet je op letten? Pfff… gek werd ik daarvan..

Dan is de  zomer vakantie afgelopen. Letterlijk, want mijn ziekenhuisleven begon gelijk met de start van de school. Weer een slok op de agenda. Weer stoppen met medicatie. En wat zag ik daar omdat het de vorige keer zo zwaar was tegen op.

Ik weet nog steeds niet waarom het nu zo anders gegaan is. Ik denk dat mijn instelling er heel veel mee te maken heeft gehad. Bewust ‘s middags rust nemen, slapen indien nodig, of gewoon op de bank tv kijken. Houden van mezelf, omdenken, beseffen wat ik heb en waar voor ik het doe.

Toen ik de 3e slok kreeg, heb ik gesproken met de arts, over hoe t nu zat met de zuurtjes wel of niet meteen.Uitgelegd ook dat ik de 1ste x weinig last had en de 2de x heel veel. Nou dan moest ik maar gewoon gelijk beginnen met de zuurtjes.En tadaaaaaaaaaaa…. ik ben er door heen gevlogen. Echt geen klachten, behalve dan dat ik op den duur gewoon weg niet meer kon drinken. En dan is het wachten tot je de isoleer uit mag. Dat vond ik de laatste dag echt heftig. Ik was gewoon vol veel te vol.(misschien dat ik de volgende slok, maar gewoon plas pillen mee neem, haha, dan gaat t vast makkelijker). Uiteindelijk mocht ik  zondagavond laat naar huis en weer met leef regels. Dat is echt wel t moeilijkste vind ik, daar mijn meisje en ik graag knuffelen, en ook zij door een moeilijke periode heen gaat. Vrijdag krijg ik weer een scan en dan hopelijk groen licht voor knuffelen.

En dan? Ik heb  besloten om in plaats van over 6-8 maanden, lekker een jaar te wachten met weer een behandeling. Ik wil ook leven, en ik wil zeker weer een goeie zomervakantie. Dus hopelijk zit ik snel weer met knappe waardes en kan ik misschien zelfs wel weer proberen het sporten op te bouwen. Ik zie het erg positief in, hoewel ik weet dat ik er nog lang niet ben. In je botten gaat het even niet zo makkelijk weg. Wie weet komt er nog wel een vervolg, maar voor nu is dit mijn verhaal

Mocht je net als Laoise jouw eigen ervaring willen delen via een gastblog stuur dan een berichtje via  het contactformulier  en dan neem ik z.s.m. contact met je op. 

4 gedachten over “Gastblog van Laoise: “ Ik wil ook leven!”

  • 13/03/2017 om 10:03
    Permalink

    Laoise, je bent een wereldwijf! Wat moet ik hieraan toevoegen? Drie kinderen dacht ik, ‘n man . . . Huisdieren: ‘n ziek hondje dat door ‘t hele huis poepte . . . Gisteren greep ik ook in ‘n zak hondenpoep, dat wordt gewoon onder de heg gegooid en ik de Grote Idioot maakte me daar kwaad over . . . Ja, dat is ‘t grote genieten. Ja, dat vinden ze leuk . . . Straks, ligt de hele straat er vol mee . . . Bij WordPress heb ik ook ‘n blog en ‘t maakt me niks uit dat geen hond me leest: Je kan je ei kwijt en komt wat tot rust. Sterkte! Oké, eentje: “Vriendschap vraagt om een poging.” Goodman Ace

    Beantwoorden
  • 13/03/2017 om 10:19
    Permalink

    Hé Anke van Haften! Ik was even door de war met je “Gastblog” . . . Nou, ja . . . Ik schreef je ‘n paar dagen geleden dat M. borstkanker heeft . . . Wat er allemaal staat te gebeuren weet ik niet, maar ik blijf haar trouw. Sterkte nogmaals . . . Amsterdam, maandag 13 maart 2017

    Beantwoorden
  • 13/03/2017 om 10:44
    Permalink

    Hoi Elfriede,
    Geeft niets hoor. Laoise schreef bovenstaand gastblog en het hondje is van mij (Anke)haha. Inderdaad moet het schrijven gaan om de ontlading van jezelf. Toch is het leuk als men je leest en zeker wanneer je terugkrijgt dat je wat bijdraagt aan de ontlasting van de ander. Getsie in de hondenpoep grijpen , zou mij ook irriteren op zijn minst. Liefs Anke

    Beantwoorden
  • 13/03/2017 om 23:06
    Permalink

    Beste Jaoise, wat een heftig verhaal, er blijkt maar weer uit dat je erg assertief moet zijn.
    Ik wens je het allerbeste. Groetjes Lenie
    PS, ik heb zelf SK kanker gehad en herken veel in jouw verhaal.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: