Gastcolumn voor Irma Kurpershoek “Positiviteit!”

Positiviteit!

Ik wens jou positiviteit! Het was de slotzin van mijn blog voor Telegraaf Gezond waar ik sinds maart 2015 wekelijks schrijf over leven na schildklierkanker. En als ik zo eens om me heen kijk en mijn oren en ogen open zet, is het hard nodig in deze wereld die steeds meer verhardt door terreur, social media, haast en onverschilligheid.

Al een tijdje terug heb ik mezelf voorgenomen alle negativiteit overboord te zetten. Een  lastige zaak als je schrijft en regelmatig met je hoofd op social media verschijnt. Om de één of andere reden vinden mensen het noodzakelijk om anderen te beoordelen en/of te veroordelen. Neem nou datzelfde blog. Het stond nog geen paar minuten online of de eerste criticus  reageerde, al voor de eerste kon zeggen: “Goh goed geschreven”, met kritiek op de door Telegraaf bijgevoegde foto met wensballonnen, gevolgd door een andere criticus die aangaf dat een goede gezondheid toewensen gewoon goedbedoeld is… Uhm, ja zeker! Waar staat dat dit niet zo is?

Dit zijn maar kleine onschuldige voorbeelden waar ik niet wakker van lig, maar sinds de komst van social media het uiten van kritiek zoveel gemakkelijker heeft gemaakt, lijkt er een vrijbrief te zijn ontstaan om meningen los te laten, beledigingen te uiten en zelfs over te gaan tot bedreigingen. Neem nou een goede vriendin die prachtige taarten maakt. Met sinterklaas had zij een kunstwerk gebakken compleet met Sint en Piet. Dat heeft haar serieuze doodbedreigingen opgeleverd. Waarom? De Piet op de taart was zwart.

Om deze en zoveel andere redenen is een beetje positiviteit meer dan nodig. Als ik naar mezelf kijk dan kan ik niet anders dan toegeven dat ook ik me wel eens schuldig maak aan kritiek en het uiten van mijn mening via social media. Eigenlijk doe ik dat nu ook, echter met het kleine maar zeer belangrijke verschil dat ik deze kritiek uit om de wereld positiever te maken. Wat is er mis met gewoon een compliment als iemand iets geschreven of gebakken heeft? Waarom niet meer genieten van al het moois om ons heen in plaats van al dat moois stuk te maken met terreur? Waarom niet interesse tonen in een andere cultuur door samen te eten in plaats van bij voorbaat al te zeggen dat lust ik niet om je vervolgens op de boerenkool te storten? Waarom hangen we niet gewoon samen de slingers op om feest te vieren?

Ik weet het. Wat ik nu voorstel is een utopie. We hebben de terreur van buitenaf niet in de hand. Maar juist dat is al erg genoeg. Waarom het daarom samen niet wat positiever maken? Kleine veranderingen beginnen bij jezelf. Die slingers moet je nu eenmaal zelf ophangen, een compliment geven is niet moeilijk en door positief te denken ziet de wereld er meteen mooier uit.

Er zal ongetwijfeld kritiek komen op dit blog, maar dat geeft niet, want ik heb mijn best gedaan. Dit is mijn kleine bijdrage aan een positievere kijk op het leven. Mijn voornemen voor dit jaar is dat iedere dag te doen. Pluk de dag, geniet en leef je droom!

Dit blog is oorspronkelijk gepubliceerd op de website van Irma Kurpershoek

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: