Het leven gaat zo ongelooflijk snel. Ik weet nog dat mijn ouders het altijd zeiden. Ik haalde dan altijd mijn neus op omdat ik vond dat ze overdreven. Nu mijn kinderen zelf de leeftijd hebben die ik toen had, kan ik ze alleen maar gelijk geven. Het gaat snel! En daar kun je maar één ding aan doen. Genieten van de rit!
Het is stil in huis. Aleen Gerrit die zijn bel door de kooi heen slingert is te horen ondertussen brabbelt hij over kusjes. Ik geniet er van en neem een slokje van mijn koffie. Mijn gedachten gaan naar de afgelopen dagen. Wat een feest is het geweest. De 18e verjaardag van onze twee mannen. We hebben het goed gevierd. Een tuin vol vrolijkheid en de tafel binnen vol eten van de catering die ik heb laten komen. De balonnen lopen langzaam leeg, maar de slingers hangen nog steeds. Ook de partytent met lampjes staat nog fier overeind in de tuin. De kast staat vol met kaarten voor 18+met plaatjes van dames in schaars geklede kleding en bier.
De afgelopen dagen waren druk. Voornamelijk door de aanwezigheid van maar liefst vier pubers in huis of ik moet eigenlijk zeggen twee jong volwassenen en twee pubers. Mijn nichtje die kwam logeren en de vrouwelijke toevoeging aan ons gezin fleurden de dagen nog extra op. Een wervelwind aan vrolijkheid en hormonen. Duizenden gevoelens hebben zich door mijn hoofd, hart en lijf verplaatst in de afgelopen dagen. Gevoelens van weemoed en van trots. Ik voelde me rijk met mijn huis vol jeugd. Nadat we eerst lekker hebben gebbqt, vreselijk gelachen met het spelen van het Ik hou van Holland spel om de dag erna met zijn allen in de tuin te ontbijten om vervolgens met zijn vieren achterin de auto geproptnaar de stad te gaan.
Als een moeder de gans ben ik trots met het hele gevolg door de stad gewandeld. Ergens lekker gaan zitten. Samen een ijsje. Mijn nichtje even extra verwennen nu ze er nog is. Wanneer de middag ten einde loopt en de avond valt, verbreekt de betovering. De vriendin van mijn zoon moet aan het werk, mijn nichtje wordt opgehaald door haar ouders en mijn mannen gaan weer hun eigen weg. Mijn lief en ik zijn weer alleen. Ineens hoor je niets anders meer dan het gefluit van een paar vogels en het ruisen van de wind. Ik heb intens genoten, maar ineens voel ik hoe moe ik ben van de afgelopen dagen. Binnen tien minuten slaap ik in.
Mijn koffie is op. Gerrit brabbelt nog steeds. Verder is het stil. Ik zet de radio aan en zet een nieuw kopje voor mezelf. Langzaam begin ik aan het opruimen van de slingers. De met zorg opgeblazen 18 laat ik weer langzaam leeglopen en ondertussen kan ik maar aan één ding denken. Mijn ouders hadden gelijk! Het leven gaat snel. Het is een achtbaan vol bochten , loopings en vrije vallen. Af en toe staat hij even stil of neemt hij de tijd om de hindernissen te nemen die de rit met zich meeneemt. De weg gaat zoals hij gaat. Ik kan maar één ding doen. Achterover leunen en van de rit genieten!