Wat voor dag is het vandaag vraagt Pooh. Het is vandaag zegt Knorretje.. Mijn favoriete dag zeg ik..
De dag begint te gehaast. Ik heb afspraken staan waar ik een tijdje voor in de bus moet om er te komen. Tikkel moet uit, de badkamer is een zooitje, het bed moet nog opgemaakt worden en ik wil nog ontbijten. Hormonale irritatie zit in de weg en daarnaast voel ik me helemaal niet lekker.
Een maal in de bus naar mijn afspraak komt er geen rust. Ik zit naast een oude heer waar ik me eigenlijk een beetje zorgen om maak. Hij ziet eruit alsof hij zo om kan vallen. In gedachten zie ik mezelf al naar het alarmnummer bellen. Ik houd hem maar een beetje in de gaten. Op het station moet ik hem echter loslaten. Onze wegen scheiden hier. Ik hoop dat het hem goed gaat.
Mijn hoofd is inmiddels al bij mijn afspraken. Ik zie er een beetje tegenop, maar eenmaal in gesprek lijkt mijn hoofd ineens leeg te worden. De woorden gaan als vanzelf. Waar ik eerder altijd moeite had met de vraag hoe gaat het met je? Kan ik nu zonder te hakkelen antwoorden op deze eigenlijk hele simpele vraag. Ik merk dat ik blij ben dat ik nu kan zeggen dat het goed met me gaat, maar dat ik er nog niet helemaal ben . De puntjes moeten als het ware nog op de I. De morfine is uit mijn lijf en vooral uit mijn hoofd. Helaas is de hernia nog steeds een storende factor in het geheel, maar ik blijf volop in beweging om deze te bestrijden.
Ontspannen en vrolijk loop ik even later naar afspraak nummer twee. Een ontmoeting met iemand die ik heb ontmoet via Social Media. Gewoon omdat we dezelfde interesse en missie delen. Zorgen dat schildklierkanker niet langer een ondergeschoven kindje is. Geen gemakkelijke klus, maar wel een waar steeds meer gehoor aan gegeven wordt. De felicitatie die veel mensen meekrijgen zodra ze de diagnose schildklierkanker, mag worden uitgebannen. Persoonlijkere nazorg na een diagnose als kanker is meer dan welkom. Met de diagnose kanker nog in het gehoor, sta je met een beetje mazzel binnen een paar minuten weer buiten en kun je naar huis. Een handdruk en de deur van de arts slaat achter je dicht. Daar sta je dan met zoveel vragen en onzekerheden. Dit kan en moet anders. En zo komen we steeds een stapje verder in de mensgerichte zorg.
Een uur lang hebben we gesproken over schildklierkanker, nazorg, mensen, communicatie en hormoonbalans. Dit is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Deelnemen aan verbetering van zorg voor deze groep mensen. Wat zou ik dit graag dagelijks willen doen. Alles op zijn tijd Ank, spreek ik mezelf streng toe. Eerst de puntjes nog op de i , “beter worden”. Op de terugweg kom ik een collega tegen. Ik ben blij verrast als ik met haar mee terug naar huis kan rijden. Moe maar voldaan trek ik me terug op de bank. Een witte poot raakt mijn knie aan. Ik kijk op en een schuin zwart wit koppie kijkt me smekend aan. Ik ben te moe om te wandelen nu maar ik krijg een idee. Misschien is haar grote vriendin thuis en mag Tikkel even bij haar in de tuin rennen? Even later zitten we aan de thee. Een uitgelaten Tikkel rent achter zichzelf aan door het gras. Mijn hoofd en mijn lijf zijn opgeruimd en compleet met rust. Ik leun naar achter en kan maar een ding denken….Wat een prachtige dag!
Het was ook een prachtige dag, zeker ook omdat je een positief karakter hebt. Nou ja en het zonnetje werkt dan ook wel mee.
Op dit soort dagen is het nog altijd vervelend als de bus te laat komt, maar daarentegen zie je die boom aan het eind van je straat, volop in bloei.
Maar hoe idioot is het dat mensen je feliciteren met je schildklierkanker, ja inderdaad er gaan ook heel veel mensen dood aan kanker, maar nee jij niet hoor met je schildklierkanker, jij hebt geluk gehad.
Anke ik vond je beschrijving van je prachtige dag lekker om te lezen.
Heerlijk om te lezen weer…… ik haal zoveel positieve energie uit jouw blogjes, terwijl ik nog maar aan het begin van het hele proces sta, maar ik weet nu tenminste dat het goed komt!