Samen lopen we in de vroege ochtend de buitenlucht in. De nog koele ochtend wind maakt me langzaam wakker. Mijn wandelgenote steekt haar neusje de lucht in als de wind haar raakt. Het ruikt naar vers gemaaid gras. Ik zie haar zichtbaar genieten. Ik ben in gedachten over de afgelopen nacht. Het is alsof ze mijn gedachten leest, als we de hoek omgaan staat ze plotseling stil…
Het was een rare nacht. De hernia speelt me al een paar dagen behoorlijk op. De morfine is nu duidelijk mijn lijf uit, de pijn komt helaas weer even hard terug. Alles in mij schreeuwt om de morfine die alle pijn zo lang heeft weggenomen. Het kost me moeite om het niet te nemen, maar ik doe het niet. Ik ben juist zo blij dat ik van deze verslavende rommel af ben. Met ademhalingsoefeningen en ontspanning probeer ik de pijn te onderdrukken en val uiteindelijk in slaap.
Vanuit het niets word ik plotseling wakker van pijn in mijn maag. Ik ben misselijk van de drukkende pijn. Ik ben bezweet en benauwd. In een paar seconden lijkt mijn leven langs me heen te vliegen. Heel even vraag ik het me af. Is dit een hartinfarct? Ga ik dood? De gedachte is na een paar seconden weer voorbij. Mijn tong tintelt. Ik denk dat ik moet overgeven. Naast me ligt mijn lief diep in slaap. Ik wil hem niet wakker maken en toch slaat de twijfel toe. Wat is dit? Langzaam sta ik op en loop ik naar het toilet. De pijn in mijn maag en borst blijft drukken. Het benauwd me. Het zal zo wel weer zakken, denk ik. Een stemmetje in mijn hoofd zegt tegen me, dat ik rustig moet blijven en moet gaan liggen. Langzaam trekt de pijn weg. ’s Morgens word ik klam van het zweet maar opgelucht weer wakker.
Met deze gedachten loop ik naast Tikkel langs het gras wanneer ze ineens stil staat. Ze kijkt me vragend aan. Haar pootje blijft twijfelend steken boven het vers gemaaide gras. Net als toen ze voor de eerste keer sneeuw voelde onder haar pootjes, is dit gras iets vreemds. Wanneer haar pootje het gras raakt, schrikt ze iets terug, haar neus drukt ze in het losse gras. Ze ruikt of dit wel het vertrouwde gras is waar ze gisteren nog gelopen heeft. Ineens is er herkenning. Dartelend als een lammetje, huppelt ze door het losse gras. Met haar neus gooit ze de sprietjes steeds omhoog. Ze trekt flink bekijks door haar vrolijke eerste kennismaking met vers gemaaid gras.
Ze maakt me gelukkig. De gedachten over de voorgaande nacht, ebben langzaam weg. Het is logisch dat ik niet meer helemaal zeker ben van mijn lijf na de schildklierkanker, maar ik moet het niet mijn leven laten regeren. Het heeft geen zin om na te denken over iets dat is geweest. Waarschijnlijk had het geen enkele betekenis. Even later ligt Tikkel uitgelaten in haar mandje en zit ik ontspannen aan de koffie. Ik ben er nog niet met mijn lijf, maar mijn hoofd is in ieder geval op orde. Er is een nieuwe dag aangebroken vol nieuwe ontdekkingen en de geur van vers gemaaid gras.
Wat mooi geschreven… je moet altijd naar je lijf luisteren, hoe moeilijk dat ook is