In de ™Disney-filmhit Finding Dory gaat Dory, de vrolijke vergeetachtige blauwe Picasso doktersvis vol humor, op zoek naar zichzelf. Ze heeft het korte termijn-geheugen van een garnaal, of van mij… En geloof me, dat is weinig. Sinds mijn langdurige morfinegebruik, ontwaak ik nog steeds langzaam uit een diepe slaap, omhuld in een waas van onbenul. Want wat is in die maanden dat ik het slikte allemaal langs me heengegaan?
Ik voel me als een blauwe vis in een vissenkom. Rondjes zwemmend tot ik me herinner wat ik me herinneren moet. Wanneer ik naar de schuur loop, ben ik halverwege al weer vergeten waarom ik naar de schuur ging. Boodschappen doen doe ik òf met een briefje òf met het gevoel dat mijn maag me aangeeft als ik vergeten ben om het briefje te schrijven. En dat laatste is dan vaak niet zo best voor mijn lijn of voor mijn portemonnee.
Vaker dan ooit sta ik met de koelkast deur open en staar ik met een paar dooie vissenogen naar de inhoud. Waarom? Wat zoek ik? Wat ging ik ook alweer doen? Als kers op de taart vergeet ik meer dan één keer om de sleutels uit de deur te halen als ik naar binnen ga.
Allemaal een kwestie van geheugensteuntjes, bruggetjes, heel veel memobriefjes en herinneringen in mijn telefoon zetten. Behalve dan die sleutel, dat is gewoon een kwestie van opletten, maar als ik er over nadenk is het best idioot dat je met een briefje in de hand naar de schuur moet lopen om je te herinneren wat je daar ging doen. Ik ga er maar van uit dat het tijdelijk is. Een vervelende bijwerking van medicatie die ik niet meer slik en hoop daar ook nooit meer mee in aanraking te komen.
Wat ik erger vind, is dat ik een hele periode uit mijn leven mis. Drie maanden waarvan er flarden nog duidelijk zijn maar de rest is een puzzel van 10.000 stukjes waarvan ik nog heel veel stukjes mis. Net als Dory ben ik op zoek naar mezelf, naar al die stukjes die de puzzel compleet maken. Wie ik ben, waarom ik ben en waar ik heen moet. Net als na de diagnose van de twee operaties vanwege de schildkierkanker en na de lichte beroerte in de periode van herstel schildklierkanker, moet ik weer revalideren in mijn hoofd. Door te oefenen met puzzeltjes, lezen en schrijven, oefen ik mijn hersencellen tot ze weer kunnen wat ik kon.
Wanneer dit niet lukt, volgt de frustratie. En dat is een hele negatieve beïnvloeder. Hoe menselijk ook, de frustratie maakt het alleen maar erger, evenals de goedbedoelde adviezen van anderen (“Je moet nu maar eens accepteren dat je een beperking hebt”) frustreren. Wat weten zij daarvan? Zijn zij ziek geweest? Moeten zij bij alles wat ze doen, eerst hun hersencellen op een rij krijgen om het te doen slagen? Voelen zij de frustratie en het verdriet? Acceptatie is leuk, maar dat kan je alleen op je eigen manier vinden en vooral op je eigen tempo, maar juist dat tempo wordt van buitenaf steeds beïnvloed.
Weg met die negatieve beïnvloedvers! Daar word je niet beter van. Tijd om de oceaan weer in te springen. Een oceaan waar beetje bij beetje alle stukjes die missen boven komen drijven en waar de vinnen de ruimte krijgen om te bewegen en waar de grijze cellen weer tot leven komen. Zwemmend in een eigen tempo zonder moeten en genietend van de koralen van de zee, komt Dory tot haar eigen ik en weet ze precies wie ze is, waarom ze is en waar ze moet zijn!
Dit blog is oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek