Na de onvergetelijke verjaardag in de dierentuin met mijn lief en de verrassing die mij bij de plaatselijke wok wachtte in de avond, wist ik het! Ik hoef niet meer te zoeken naar waar ik moet zijn. Niets is belangrijker dan mijn thuishaven. Mijn drie mannen en mijn vogel Gerrit. In de laatste jaren heb ik vaak andere plaatsen prioriteit gemaakt boven het meest voor de hand liggende. Gelukkig ben ik op tijd tot het besef gekomen dat er maar één thuis belangrijk is en dat alles buiten mijn drie mannen en mijn vogel in principe valt onder de categorie bijzaak. Eén doel in mijn reis is bereikt! Ik ben op de helft.
Als weten waar je moet zijn het allerbelangrijkste is, is de reis dan niet ten einde? Nee! Ik zeg duidelijk op de helft omdat ik in de andere helft van de reis nog steeds mezelf nog vinden moet. Ik weet nu Waar ik ben! Nu moet ik nog uitvinden Wie ik ben. Diep hoor, denk ik bij mezelf terwijl ik dit neerschrijf. Is het echt zo belangrijk? Weten wie je bent.. Terwijl ik erover nadenk schiet er een programma op de televisie in mijn hoofd uit mijn kindertijd.. Ik ben Anke van Haften, 43 jaar en ik doe miep miep na….Ik glimlach en kijk naar buiten. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen omlaag. Dat stomme programma uit mijn kindertijd brengt me verder terug in de tijd.
En tóch is het belangrijk. In loop van de tijd ben ik mezelf uit het oog verloren. Op de vraag of dat voor of na de schildklierkanker is gekomen, kan ik geen exact antwoord geven. Ik ben geneigd al de verandering aan mezelf op te hangen aan de periode na, maar eigenlijk is dat niet helemaal zoals het is. Ook voor de kanker was ik al bezig een bepaalde verandering te ondergaan. Ieder mens ondergaat immers in zijn leven veranderingen. De ervaring van het leven maakt dat je verder ontwikkelt. Zo is ook de schildkierkanker een dergelijke ervaring geweest in mijn leven. Het is zeker zo dat ik na de schildklierkanker anders tegen het leven en tegen relaties ben gaan aankijken. Natuurlijk had ik er liever geen kanker voor gekregen , maar het is geen slechte les geweest. Ook ben ik duidelijk veranderd onder invloed van hormonen. Die laatste verandering is op zijn zachtst gezegd geen prettige verandering. Vooral niet voor de mensen om mij heen.
De basale vraag wie ben ik? Komt echter ergens anders vandaan. Je roots liggen veel dieper. Daar waar je wordt gevormd in je leven begint bij je geboorte. Hoe en waar je opgroeit, je schooltijd, pubertijd.. Alles telt mee in hoe je wordt gevormd. Die reis door mijn leven de afgelopen 43 jaar, maak ik bij dr Rossi. Wat die reis lastig maakt is dat de hormonen mijn gevoelens lijken te versterken maar ik ga ervoor! Doorzettingsvermogen is mijn “middle name”. Hormonen of niet aan het eind van de reis zal ik mezelf hebben gevonden en méér!
Mooi, heel mooi en ‘open’ verwoord, Anke. Fijn dat ik met je mee mag lezen! X
Hallo Anke,
Fijn te lezen dat je in ieder geval waar je wilt zijn. Je schrijft het niet zo maar ik lees dat je ook zoekt wie je wil zijn. Je zoekt naar je eigen identiteit. Als iemand die meeleest aan de zijkant, begrijp ik dit niet. Ik weet het de beste stuurlui staan aan wal. Jij bent door jouw verleden gevormd tot wie je nu bent en zonder dat ik verder persoonlijk ken, durf ik te stellen dat je een pracht mens moet zijn. Elk verhaal wat je schrijft zet mij in ieder geval tot nadenken, soms herken ik me er erg in en soms wat minder. Maar met ieder verhaal pak je mij van de eerste tot de laatste letter. Ik ben iedere keer weer nieuwsgierig naar het volgende stap in jouw ontdekkingsreis. Je hebt hier een dosis zelfreflectie, nuchterheid en openheid voor nodig. Naar mijn idee ben je veel dichter bij je zelf vinden als je denkt te zijn.
Dank je wel voor deze lieve reactie, een groot compliment voor mijn schrijfstijl! Over het wie ik ben gaat mijn reis naar mezelf. In die reis leer ik steeds meer.