Heb je dat ook? Dat je soms heel hard zou willen gillen, een telefoonboek doorscheuren, op een boksbal in slaan of gewoon weg willen vliegen, heel ver weg. Soms krop je gevoelens zo op dat ze een uitweg zoeken en dan hoeft er maar iets te gebeuren en dan loopt het leeg als een te hard opgeblazen ballon.
Ik had natuurlijk niet zo hard moeten roepen dat ik zo veel stapjes vooruit had gezet. Gevalletje bad karma of zoiets. Maar soms gebeuren dingen gewoon. Na een leuk maar erg intensief weekend, zitten mijn lief en ik op zondagavond een beetje uitgeblust op de bank. We besluiten er een vroege avond van te maken. Juist op het moment dat we naar boven willen verhuizen, gaat de telefoon. Zoon 1 is gevallen en kan niet meer lopen. Of we hem even komen ophalen.
De volgende ochtend bel ik toch maar even naar de huisarts. Liever even naar kijken want na het ongeluk van onze zoon eind vorig jaar, zijn we extra voorzichtig met alles wat kapot kan aan een bot. We kunnen gelukkig snel terecht. Hij kan niet lopen naar de praktijk maar mijn lief kan ons voor zijn werk nog even brengen. Snel ga ik nog even naar het toilet.
Een waterval aan rioolinhoud komt met het doortrekken mee omhoog. Zo’n moment waarop je soms even heel hard wil vloeken of schreeuwen, maar we moeten verder dus snel werk ik de overtollige rioolinhoud weg terwijl mijn lief de toilet ontstopt. Ik ben zo druk en gestrest dat ik de geur niet eens opmerk. Kwestie van verstand op nul en weer verder.
Dat verder betekent in dit geval van en naar ziekenhuis. Ik heb geen rijbewijs, nog niet, ben druk bezig, dus vervoer regelen. Mijn lief heen en onze reddende engelen in nood de buurtjes terug. De foto wees geen breuk uit. Zonder verdere uitleg weer terug naar de huisarts om de boel in te pakken met drukverband. En dan begint het, de zoektocht naar een paar krukken. Communicatie is en blijft een vak en zeker in de gezondheidszorg . Ziekenhuis en huisarts verwijzen naar de apotheek, de apotheek naar apotheekzorg en apotheekzorg die het helemaal niet weet naar de huisarts. Uiteindelijk na een beetje googelen komen we uit bij Medipoint. En warempel daar kunnen we krukken huren.
De ochtend loopt over in de middag. Mijn frustratie wil er uit, maar het heeft geen zin om te piepen over dingen waar je geen invloed op hebt. Al met al val het ook allemaal mee. Soms heb je gewoon van die dagen, soms zit het mee en soms zit het tegen, som moet je gewoon meebewegen met wat er gebeurd en soms… soms moet je je zegeningen tellen. Tikkel die helemaal blij is als ik haar eindelijk uit laat. De buurtjes die ons van hot naar her hebben gereden, de krukken die we eindelijk hebben gevonden, dat er geen gips is gezet, de koffie die ik nu rustig op mijn bankje zit te drinken terwijl ik stilletjes geniet van een in zichzelf blaffende Tikkel omdat ze droomt over een knappe man hond. Soms…. moet je het gewoon laten gaan.
Pff wat een dag! Hoe gaat het nu met zoon 1? Nog steeds drukverband/ krukken? Tja z’on “gil” dag heb ik ook wel eens!!! Wel fijn dat het uit eindelijk allemaal goed is gekomen! Haha, dromende honden of katten zijn altijd leuk om naar te kijken (Wij hebben een kat en die droomt ook wel eens, dan zie je de snorhaartjes trillen) of de pootjes bewegen. Een huisdier is ook een goede ontspanning vind ik.. Vooral als je ze je komen verwelkomen, na een roerige.dag, of een verdrietig moment. Onze poes heet Poezzie, ze is geen schootkat maar je kunt haar wel lekker oppakken als je je verdrietig voelt en haar even lekker knuffelen en als je met z’n allen weg bent geweest en thuis komt staat ze bij de achterdeur, doe je deze open, dan komt ze ons verwelkomen met een aantal maauwtjes, heerlijk!