Stil

Stil

Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor het is zo stil in mij… (van Dik Hout}

Na twee weken heftig hoesten, piepen en knetteren is het eindelijk stil. Het hoesten beperkt zich nog enkel nog tot een kuch wanneer er weer wat slijm los moet maar daarmee houdt het gelukkig op.  Deze stilte is gewenst. Anders dan de stilte in mij die me al heel lang parten speelt.  Stilte die vraagt om woorden, om uiting van gevoel , om een goede nacht slaap, om een lach.

lees verder

‘Je bent gewoon overspannen’

Uit mijn gelukskalender, zaterdag 20 februari 2016: “Besef dat geluk niet voortkomt uit succes. We passen ons aan. Aan veranderingen en zelfs aan rijkdom of een handicap. Rijkdom is als gezondheid. Wie het niet bezit, voelt zich ellendig maar wie het heeft is niet per se gelukkig.”Lees verder..

Met Kerst kreeg ik van een vriendin een gelukskalender. Ik kon hem wel gebruiken, vond ze. Ze had gelijk. De feestdagen zijn volledig aan me voorbij gegaan door de enorme dosis morfine die ik slikte voor mijn hernia en een verkeersongeluk waarbij mijn zoon vlak voor oud en nieuw van zijn fiets werd gereden.

Vanzelfsprekendheid

Ik leek op een zombie die zo van de set van The Walking Dead was gelopen. De weken erna werd het niet beter. Voor de zoveelste keer zeg ik gedag tegen de depressie. Een ongenode gast die eens in de zoveel tijd voor de deur staat.

“Rijkdom is als gezondheid. Wie het niet bezit, voelt zich ellendig maar wie het heeft is niet per se gelukkig.” En zo is dat. Gezondheid is een zwaar onderschatte vorm van rijkdom. Het wordt beschouwd als een vanzelfsprekendheid. Totdat de gezondheid het ineens af laat weten.

Ik dacht er zelf ook te makkelijk over. Zelfs na de diagnose schildklierkanker dacht ik dat ik wel weer verder kon gaan waar ik was gebleven. Helaas verliep dat anders. Het instellen van de juiste dosering schildklierhormoon bleek lastiger dan gedacht. Ik vloog van hypo naar hyper en weer terug. Ik kreeg uitslag van de kleurstof in mijn medicatie en moest overstappen op een ander merk. Het gevolg was wederom een vlucht van hyper naar hypo en andersom. Ik werd steeds vermoeider, had jeuk en pijn. Mijn stemming werd alsmaar veranderlijker, mijn lontje steeds korter. Ik huilde om alles en niets. ‘Je bent gewoon overspannen’, was het respons.

Stempel

Overspannen, een burnout. Het zijn makkelijke stempels die vaak worden opgedrukt bij mensen die eigenlijk lijden aan hormoonziekten, zoals bijvoorbeeld schildklierkanker. Zo simpel is het echter niet.

Depressie is een restklacht die heel vaak voorkomt bij zowel hyper als hypothyreoïdie. Vaak denk ik terug aan jaren geleden, toen ik vaak worstelde met mezelf. Ik had geen idee wat er in mijn hoofd aan de hand was. Alles werd weggeschreven aan gebeurtenissen uit het verleden of aan een postnatale depressie. De depressie kwam en ging weer, maar liet wel steeds zijn sporen na.

Er is in al die jaren nooit bloed geprikt om te controleren op Tsh, T3 en T4. Ik durf te wedden dat ik al jaren leed aan een te traag werkende schilkdlier. Pas toen de schildklierkanker werd ontdekt viel het kwartje.

De depressie heeft nu wederom zijn intrek genomen in mijn hoofd. Ik zag hem niet aankomen. Het duurt even voordat hij weer vertrekt en soms dreigt hij me mee te nemen, maar mijn wil om beter te worden is groter. Eens komt de dag dat hij wegblijft want als ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk dus overal! lees verder