Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor het is zo stil in mij… (van Dik Hout}
Na twee weken heftig hoesten, piepen en knetteren is het eindelijk stil. Het hoesten beperkt zich nog enkel nog tot een kuch wanneer er weer wat slijm los moet maar daarmee houdt het gelukkig op. Deze stilte is gewenst. Anders dan de stilte in mij die me al heel lang parten speelt. Stilte die vraagt om woorden, om uiting van gevoel , om een goede nacht slaap, om een lach.
Van binnen huil ik dikke tranen, maar er komt geen geluid uit. Mijn hart en mijn hoofd zijn compleet van slag. Al een tijdje zijn mijn hormonen weer aan het klieren. Ik kan huilen om een scheet die dwars zit, maar ook lachen om helemaal niets. Ik slaap licht of niet en als ik slaap droom ik dromen die ik niet volgen kan. Dromen van paniek en drukte, tijdgebrek en mensen die er wel zijn, maar geen bijdrage leveren aan oplossingen. Misschien zag ik het in mijn onderbewustzijn aankomen
Dit stil verdriet gaat verder dan alleen de hormonen die hierin helaas geen verbeterende rol hebben. Waar ik normaal mijn gevoelens heel gemakkelijk op papier zet, wil het hiermee niet lukken Het is geen kwestie van writersblock of dat ik niet de vinger kan leggen op het waarom. Ik weet precies waar de zere plek zit en toch kan ik het niet anders omschrijven als het refrein van van Dik Houts Stil in mij.
en het is zo stil in mij
ik heb nergens woorden voor
het is zo stil in mij
en de wereld draait maar door
het is zo Stil in mij
ik heb nergens woorden voor
het is zo stil in mij
De rest van de song van van Dik Hout heeft niets te maken met mijn innerlijke stilte (gelukkig maar, want met mijn liefde is alles dik in orde)maar t refrein is zo treffend dat het pijn doet.
Marco Borsato zei dat afscheid nemen niet bestaat. Maar helaas is het wel de realiteit die we soms onder ogen moeten zien. In de afgelopen jaren heb ik al heel wat afscheid moeten nemen.Afscheid voor altijd van mensen heel dichtbij zoals mijn moeder en mijn nichtje, Afscheid van een zeer geliefd huisarts die in mij een vertrouwen stelde die ik zelf nooit heb kunnen zien. Afscheid van de vaste grond onder mijn voeten. Afscheid van een belangrijk orgaan in mijn lijf, afscheid van vrienden en van afscheid van een stukje van mezelf.
Tóch heeft datzelfde afscheid ook weer geleid tot nieuwe inzichten, ontmoetingen en een nieuwe richting in mijn leven. Zo zal het ook nu weer gaan. Ik blijf ontwikkelen en groeien, mensen ontmoeten, contaten leggen en communiceren. Ik weet niet waar het me gaat brengen, maar ik weet wel dat het goed is. Misschien is die stilte in mij niet zozeer van verdriet, maar ben ik stil vol verwachting. Stil van alle ontwikkelingen die zo snel gaan dat ik het soms even niet zie. Stil van geluk. Stil van de verwondering hoe mooi mensen kunnen zijn, en hoe blij ik ben dat ik ze heb mogen ontmoeten.
*sharing is caring*