Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor het is zo stil in mij… (van Dik Hout}
Na twee weken heftig hoesten, piepen en knetteren is het eindelijk stil. Het hoesten beperkt zich nog enkel nog tot een kuch wanneer er weer wat slijm los moet maar daarmee houdt het gelukkig op. Deze stilte is gewenst. Anders dan de stilte in mij die me al heel lang parten speelt. Stilte die vraagt om woorden, om uiting van gevoel , om een goede nacht slaap, om een lach.
Juist door de nog steeds razende hormonen sinds de schildklierkanker mijn leven binnen wandelde, heb ik last van buien. Aanvallen van plotselinge sacherijnigheid, irritatie en soms zelfs een beetje agressiviteit. Vooral op die momenten ben ik heel erg vatbaar voor alles wat negatief is. Ik kan me daar dan heel erg in mee laten slepen zonder dat ik me daar volledig bewust van ben.Wanneer het bewustzijn bemerkt dat ik in de negatieve spiraal ben getrapt, is het te laat. Kunst is om dat bewustzijn voor te zijn.
Inmiddels heb ik speciale voelsprieten ontwikkeld voor negativiteit om me heen. Al heel snel merk ik mijn eigen reactie op de sfeer van de ander. Mijn nekharen gaan omhoog. Mijn ademhaling wordt sneller en ik word onrustig. Een duidelijke uiting van “dit wil ik niet”. Alles in me zegt: Dit is niet goed voor me! En het is ook niet goed voor me. Ik heb er last van. Tijdens mijn ziekteperiode heb ik ervaren dat positief omgaan met , door het negatieve positief te gebruiken, veel meer oplevert. Waar ik eerder werd meegesleept in dat gevoel, heb ik nu geleerd me te wapenen tegen de negatieve spiraal die me mee naar beneden wil trekken.
Wanneer de negativiteit overheerst en mensen hun sacherijnige bui botvieren op mijn persoon, doe ik iets wat niemand weet. Ik zing liedjes in mijn hoofd. Cause I’am Happy van Pharell Williams doet het best zijn werk, maar ook vrolijke kerstliedjes willen graag een positieve bijdrage leveren aan mijn goede humeur. Lastiger wordt het als ik zelf het onderwerp van sacherijn ben, want ook ik word natuurlijk wel eens wakker met een sik tot aan de grond. Op die momenten is het des te crucialer afstand te nemen van nog meer ellende. Op die momenten haal ik een heel repertoire uit de kast van Brigitte Kaandorp met een heel zwaar leven naar happy tot sacherijn , sacherijn van Gordon.
En ja het leven is ook wel eens heel erg zwaar. Bij de een misschien wat zwaarder dan de ander.Vergelijkingen maken is niet eerlijk. De een voelt zijn eigen pijn nu eenmaal het hardste. Maar als je de omstandigheden niet kunt veranderen, dan in ieder geval wel je zelf Probeer het zingen in je hoofd maar eens. Binnen de kortste keren schijnt e zon en prijkt er een glimlach op je gezicht. Het werkt voor mij als het beste medicijn dat er is. Dus mensen als je me een keer betrapt met een lach om mijn mond zonder een aanleiding, zou het maar zo kunnen dat ik samen met Pharell Williams zingend door de straten van Parijs huppel.
*sharing is caring*
Een paar maanden terug had ik nooit gedacht dat ik deze woorden ooit nog vol overtuiging zou uitspreken. Ik hou van het leven! Ik spreek ze nu niet alleen uit, ik zing ze zelfs uit volle borst mee met de Belgische oud songfestival winnares Sandra Kim. En dat niet alleen omdat ik dol ben op het songfestival en het gewoon heerlijk is om mee te zingen maar ook omdat ik eindelijk weer kan zeggen dat ik ze meen.
Al sinds jaar en dag ben ik groot fan van het songfestival. Als kind kan ik me niet anders herinneren als dat mijn moeder van deze avond een feest maakte. Gezellig met zijn allen voor de buis met toastjes op tafel en lekker lang opblijven. Het “Te Deum” wat voorafgaand aan het songfestival klinkt vind ik nog steeds geweldig. De traditie van vroeger hebben we voortgezet in ons eigen gezin en sinds een aantal jaren met vrienden die gezellig mee komen kijken. Gewapend met pen en papier om punten te geven aan alle deelnemers en gespannen wachten op de puntentelling onder het genot van toastjes en een glaasje wijn.
Al weken van te voren hebben we voorpret voor dit jaarlijkse zangfestijn. Dat de Nederlandse inzending, of deze nou wel of niet goed is, de “douze points” móet krijgen, staat buiten iedere discussie. Op de avond van het songfestival ben ik de grootste chauvinist die er rondloopt. Als de puntentelling begint blijf ik chauvinistisch maar realisme overheerst al snel. Dromen zijn leuk, maar je kunt ook overdrijven. Hoewel we er nu twee jaar op rij toch wel heel erg dicht bij zaten. Komen we doorgaans niet verder dan de eerste ronde. Ik lijk er kijk op te hebben. Al jaren zit ik juist met het voorspellen van de winnaar.
Dit jaar is de voorpret een compleet feest. Gewapend met “golden shoes” en glitter
t-shirt staan we met de kaartjes die we cadeau kregen bijna vooraan in het Ziggodome. Je kan wel zeggen dat dit, (oké op het kaartje van Barbra Streisand na), het cadeau van de eeuw is. Alles straalt feest uit. Het begin van de show is haast nog spannender dan het songfestival zelf. Als het “Te Deum” klinkt en de confetti knalt, barst het feest los. 15.000 mensen zingen uit volle borst alle liedjes mee. Wanneer Gerard Joling het podium betreedt gaat het dak eraf. De topper van de avond all time mister songfestival Johnny Logan wint nog steeds. Maar míjn absolute winnares van de avond is Sandra Kim die inmiddels even oud is als ik. Waarom? Haar J’aime la vie drong niet alleen door in mijn oren maar vooral in mijn hart. Ik hou weer van het leven! Deze conclusie maakt me meer dan een gelukkig mens. Sandra Kim, bedankt!