Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De herfst in volle gang om langzaam over de vloeien naar de winter.De regent striemt met vlagen tegen het raam aan. De boom achter ons huis is bijna kaal. De kerstkransen hangen al tegen de schutting, stil wachtend op de feestelijke decembermaand vol licht en warmte. Die stilte is akelig aanwezig. Ik voel een knagend gemis. Een eenzame traan vloeit langs mijn wang naar beneden.
Ieder ander merkt het aan de vogels die al weer vroeg in de ochtend beginnen te fluiten of aan de knopjes aan de bomen die langzaam groen worden of aan de krokussen in het gras. Ik merk het aan onze hond en vogel. Ze lijden aan dezelfde “ziekte” Lentekolder!
De afstand is en blijft voelbaar. Ze accepteren elkaar, maar niet van harte. Dichterbij elkaar dan een meter komen ze bij voorkeur niet. De duidelijk aanwezig nieuwsgierigheid wint het niet van de angst. Berusting, acceptatie en respect.. beiden mogen er zijn en beiden zijn even geliefd.
“Het leven moet je vieren! “zeg ik altijd. Vandaag is zo’n dag. Mijn parkiet Gerrit is jarig! Hoewel dat technisch niet helemaal klopt omdat hij al 7 weken oud was toen ik hem kreeg, maar vandaag is hij drie jaar mijn kleine “poepetje”.(koosnaampje die hij vrolijk zelf de hele dag door roept) Het beestje snapt er niks van, maar het vrouwtje voelt zich vandaag extra feestelijk. Want niet alleen Gerrit is jarig, ik eigenlijk ook een beetje.