Doei doei

Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De herfst in volle gang om langzaam over de vloeien naar de winter.De regent striemt met vlagen tegen het raam aan. De boom achter ons huis is bijna kaal. De kerstkransen hangen al tegen de schutting, stil wachtend op de feestelijke decembermaand vol licht en warmte. Die stilte is akelig aanwezig. Ik voel een knagend gemis. Een eenzame traan vloeit langs mijn wang naar beneden.

Sinds een paar weken is het stil in huis. Gerrit, mijn vogeltje dat ik uit liefde heb gekregen van mijn lief nadat ik vijf jaar geleden thuis kwam na de radio actieve jodium behandeling is er niet meer. De vensterbank heeft een kale lege plek . Waar hij eerder diezelfde vensterbank vulde met zijn vrolijke gebabbel hangt zijn  kooi nu koud en verlaten hoog aan het plafond in de schuur. Een mistroostige aanblik waar ik niet naar kan kijken wanneer ik de schuur om wat voor reden dan ook in moet.

Gerrit was, hoe klein ook, mijn life saver. De periode waarin de kanker mijn leven op zijn kop zette, was hij de vrolijke Frans die mij deed glimlachen. De tijd dat ik thuis zat, leerde ik hem kleine woordjes en werd hij handtam.  Zijn belletjes waren zijn favourite speelgoed. Als ik ’s avonds op de bank zat met mijn lief om gezellig een wijntje te drinken, zat gerrit op de rand van mijn glas.  Wanneer ik de kooi schoonmaakte en de kraan open draaide sprong hij onder de waterstraal om heerlijk te douchen. Wanneer we televisie keken, zat hij op het randje van de tv. Aan goede tijden slechte tijden had hij duidelijk een hekel want daar krijste hij onophoudelijk doorheen totdat een doek over zijn kooi uitkomst bood.

Waar ik er aan dacht dat een vriendje hem goed zou doen toen ik weer aan het werk ging na de kanker, bleek ik een foute inschatting te hebben gemaakt. Gerrit werd met de komst van Pukkie een stuk minder vrolijk toen bleek dat de grotere blauwe hem geen kans meer gunde om bij zijn voerbakje te komen, op mijn wijnglas te bivakkeren of met zijn geliefde belletjes te spelen. Zo snel als hij had geleerd te praten, zo snel stopte hij er ook weer mee totdat ik doorhad dat Pukkie zijn ongeluk zou worden en we Pukkie naar de fokker hebben teruggebracht. Gerrit bloeide meteen weer op en mijn geliefde vogeltje was binnen een paar weken weer de oude.

Tot de ochtend van 31 oktober. Precies vijf jaar en een week later dat hij de mijne werd. De avond ervoor kletste de kleine lieverd nog vrolijk de meest onverstaanbare zinnen aan elkaar. Een heel verhaal met daarin steeds de reperterende woorden die hij al vijf jaar heeft uitgekraamd. “Gerritje Poepetjuhh of koekje” klonken de hele dag en wanneer ik mijn jas aan deed een luid en duidelijk “doei doei”. Iets wat bij mij een grote glimlach op mijn gezicht kon toveren ook al wilde ik soms liever niet gaan waar ik heen moest.

Die ochtend was het stil. Geen belletjes, geen zacht piepje omdat ik zo vroeg opstond en hem uit zijn slaap wekte, geen “doei doei” omdat ik naar mijn werk moest. Ik wist het meteen. Gerrit was niet meer.  De timing had een vreemde samenhang die misschien wel zo heeft moeten zijn. Hij kwam op het moment dat de kanker moest worden bestreden en hij ging toen het klaar was. De tranen die ik die ochtend heb vergoten zijn opgedroogd maar vergeten doe ik hem nooit. Een knagend gemis blijft over samen met een stenen versie van hem die op de vensterbank stil de wacht houdt. Toen ik hem begroef onder de steen met de vlinder kon ik maar één ding zeggen… doei doei…

2 gedachten over “Doei doei

  • 19/11/2017 om 15:54
    Permalink

    Ach wat sneu… kan me de stilte voorstellen, en het gemis dat zo’n klein beestje achterlaat, vooral ook door de ‘symbolische’ waarde die zijn aanwezigheid voor jou is geweest de afgelopen jaren. Hij heeft zijn taak hier volbracht, maar de leegte zal nog wel even voelbaar blijven. Sterkte!

    Beantwoorden
    • 19/11/2017 om 15:58
      Permalink

      Dank je wel. Ja zo klein, maar zo groot tegelijk… xx

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: