Op ontdekkingsreis naar mezelf, met een slakkengang.

Mijnslakkengang.001 reis gaat verder, weliswaar wat langzaam maar wel verder. Ik ben ongedurig. Met de toename van de vechtlust komt ook de toename van de onrust terug. Kunst is nu om een balans te vinden tussen de gezonde drive  en de onrust van het moeten die ik mezelf weer aan het opleggen ben. Dat ik dat door heb is een enorme goede ontwikkeling. Ik besluit mezelf toe te staan mijn drive eens onder de loep te nemen en  mijn reis voort te zetten met een slakkengang.

Die ongedurigheid heeft er altijd wel ingezeten bij mij. Ik heb een enorme drive, een wil en doorzettingsvermogen. Dat is ook meteen één van mijn mooiste eigenschappen. De ongedurigheid is de tegenhanger van deze prachtige eigenschap. Als ik ergens voor ga dan geef ik geen 100% maar 200%. Met een ongekende enthousiasme kan ik ergens inspringen. Wat ik wil bereiken, moet ik ook bereiken. Dat leg ik mezelf op. Wanneer dat niet één twee drie lukt, word ik ongedurig.

Iemand die me al een tijdje van een afstandje had gade geslagen in mijn doen en laten, vroeg me laatst “Wat is er mis met 100%?”. Ik was een beetje van mijn stuk gebracht door die vraag en wist eerlijk gezegd het antwoord niet. Wat ís er mis met 100%? Waarom heb ik de neiging om meer te geven dan 100%. Eigenlijk kan dat niet. Hij ging nog verder dan deze vraag en stelde me zelfs voor. Wat is er mis met 90% waarin je voor je jezelf een buffer opbouwt van 10% waardoor je energie opbouwt in plaats van meteen al je kruit verschiet?

Nu pás realiseer ik me hoe waardevol zijn advies was. Hij had gelijk. Méér geven kan niet! Je geeft wat je hebt en dat is 100%. Ik ben tijden de balans kwijt geweest doordat ik meer gaf. Of eigenlijk te veel aan één zaak. Omdat je al je energie moet verdelen tussen je werk, vrijwilligerswerk, man, kinderen, vrienden, hobby en huishouden loopt de emmer over wanneer je niet gewoon een eerlijke verdeling maakt. Zelf nú doe ik het weer. De volgorde in deze rij is al niet in balans.

En tóch terwijl ik zit te schrijven voel ik mijn onrust toenemen. Hoor ik een stemmetje in mijn hoofd die zegt.. Ga jij eens heel snel verder, ga eens haast maken. Maar dat gaat niet. Want hoe hard die stem ook roept. Door de omstandigheden van het nu ben ik gebonden aan het houden van rust. Het lijkt op een soort van afkicken. Van 300% naar 100% of misschien wel die 90 met 10 in de reserve. Het voelt als een slakkengang omdat ik de run van een jachtluipaard bezat.

Ik schrijf  verder en ondertussen neem ik alles in mijn omgeving rustig op. Gerritje keuvelt en rinkelt met zijn belletjes. Op de achtergrond staat Goede Tijden Slechte Tijden aan. Mijn zoon die een vrije dag heeft, komt ondertussen met een slaperig hoofd naar beneden. Smeert een boterham en heeft alleen maar oog voor zijn telefoon. Duidelijk een normale puber. Het zonnetje schijnt en voelt heerlijk warm aan in mijn rug. Mijn zoon zet voor zichzelf en voor mij een kopje. Ik leg mijn schrijven aan de kant en neem mezelf vandaag voor om de slakkengang en de jachtluipaard run te laten voor wat ze zijn en verder te gaan met de snelheid van een mens… wat voelt dat goed!

2 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, met een slakkengang.

  • 06/02/2015 om 15:25
    Permalink

    Als je terugleest wat je de afgelopen maanden allemaal bereikt hebt, dan ga je mijn inziens niet met een slakkengang. Veel mensen zouden willen dat ze met deze snelheid die ontwikkelingen door zouden kunnen maken.

    Neem eens afstand en kijk eens terug en focus eens op wat je allemaal hebt bereikt. Als je dit doet zou je ook er naast kunnen zetten wat je allemaal niet bereikt hebt, maar wel had willen bereiken. Zet dan de zaken die je nog wilt bereiken eens in volgorde van belangrijkheid. Hiermee krijg je een afvink lijstje wat je een voor een kunt afhandelen.

    De boog kan niet altijd gespannen staan, dus geniet lekker van je “slakkengangen” dag.

    Beantwoorden
  • 06/02/2015 om 19:58
    Permalink

    Jij hebt al heel veel bereikt.
    Maar hoewel we in een totaal verschillende situatie zitten, herken ik zeker wat je schrijft.
    De balans vinden valt wel mee, maar vasthouden is lastig. Heel lastig.
    Dikke kus xx

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: