Met een nieuwe bril op mijn neus lijkt het of de mist in mijn hoofd die er de afgelopen maanden heeft gezeten is weggetrokken. Alles lijkt ineens veel duidelijker en Ik bekijk de wereld weer met een helder beeld.
Helder beeld
eerlijkheid
De kunst van de eerlijkheid
Wanneer iemand me vraagt naar mijn eigenschappen zal ik antwoorden dat ik een positief, maar realistisch mens ben, eerlijk en oprecht met een enorme dosis doorzettingsvermogen en trouw. Toch vraag ik mezelf kritisch af of die oprechte eerlijheid wel helemaal klopt. Want waarom slik ik dan 9 van de 10 keer in wat ik eigenlijk zou willen zeggen?
Misschien voor de lieve vrede omdat confrontaties niet altijd het gewenste resultaat leveren? Misschien omdat ik bang ben dat de ander me nadien niet meer zo aardig vind? De angst veroordeeld te worden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik vroeger heel anders was. Er was ooit een tijd waarin ik je recht in je gezicht zou zeggen dat ik je niet aardig vind, dat ik vind dat je de kantjes ervan af loopt, dat ik last heb van jouw gedrag, dat ik negatief wordt door jouw manier van doen of dat je me pijn heb gedaan en ik me door jou in de steek gelaten voel. Wanneer dat is veranderd weet ik niet precies. Er zit geen datum aan. Het zal zo zijn gegroeid door meerdere keren tegen een muur aan te zijn gelopen door eerlijk te zijn.
De laatste tijd verlang ik echter terug naar dat vroeger. Ondanks de muur die ik tegen kwam, keek ik wel helderder de spiegel in. In plaats daarvan doe ik mezelf te kort door in te slikken wat ik wil zeggen, te glimlachen en te knikken. Als ik er over nadenk weet ik eigenlijk stiekem best waarom mijn eerlijkheid lijkt te blokkeren in bepaalde situaties. Het heeft alles te maken met een gevoel van veiligheid. Mijn lief en mijn kinderen bijvoorbeeld zullen me niet veroordelen of verlaten. Bij hen kan ik mijn gevoel de vrije loop laten gaan en zo zijn er nog een paar mensen in mijn leven. Zodra het verder gaat dan die selecte groep is de veiligheid echter niet meer gewaarborgd en begint het inslikken.Want stel je voor dat mijn eerlijkheid consequenties heeft.
Het iriteert me. Het feit dat een ander in staat is mezelf minder te laten voelen dan dat ik waard ben. Het feit dat ik blokkeer mijn ongezouten mening te geven wanneer ik voel dat ik zelf of een ander wordt benadeeld. Wanneer de dingen waar ik vol passie warm voor loop, de ander koud laat. Ik wil het leren, die kunst van de eerlijkheid beheersen dat ik kan zeggen wat voel en denk zonder het hoofd van de ander er af te bijten, zonder iemand pijn te doen. Wat moet het opluchting geven om gewoon te kunnen zeggen tegen de ander wat je denkt in een verstaanbare, begrijpelijke taal die de ander ook kan verwerken tot positieve informatie. Ik benijd hen die dat kunnen. Dr. Seuss had wel een punt.. ‘Wees wie je bent en zeg wat je voelt want belangrijke mensen maakt het niet uit en wie het uitmaakt, is niet belangrijk.’
Bevestiging
Doe ik het wel goed? Draag ik bij? Maak ik iemand blij? Hoor ik erbij? Allemaal vragen die ik mezelf stel vanuit onzekerheid. Altijd maar op zoek naar de bevestiging. Stom, Ik hoef mezelf immers niet te meten aan een ander. Ik moet het beste uit mezelf halen en dat moet voldoende zijn. Pas wanneer ik los kan laten ben ik vrij!
Deze openbaring komt nadat ik een stuk heb ingestuurd voor een schrijfwedstrijd. Een wedstrijd. Alleen het woord al roept herinneringen op. Competitie is niet mijn ding. Op school hield al niet van wedstrijden. De kinderen die altijd haantje de voorste wilden zijn ten kost van alles en iedereen. Het je moeten profileren om jezelf te kunnen laten zien. Het roept bij mij alleen maar negatieve gevoelens op.
In het dagelijks leven werkt het exact zo. Profileren, opvallen, haantje de voorste zijn. Waneer je het hardste roept dan tel je mee. Wanneer je de juiste achternaam hebt helemaal. Dit gecombineerd met een HBO diploma of een universitaire graad en je staat al snel bovenaan de rangrijst.
Hoe hard je ook roept dat je de beste bent, het wil niet zeggen dat dit ook zo is. Persoonlijk ga ik liever voor de eerlijke benadering. Mij wordt weleens de vraag gesteld of ik niet bang ben dat ik bijvoorbeeld nooit een andere baan krijg als ik mijn leven zo openbaar op internet zet.
Daarmee bedoelen ze het feit dat ik schildklierkanker heb gehad, de hormonen die door mijn lijf blijven gieren omdat de fijnafstelling van het schildklierhormoon wat meer tijd nodig heeft, de depressies die als gevolg hiervan de kop op kunnen steken. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik weleens heb getwijfeld. Maar als ik af ga op de persoon die ik ben, dan twijfel ik geen seconde meer. “What you see is what you get.” Geen geheimen, geen vragen. Wanneer je mij als mens accepteert, is dat met alles erop en eraan. Eerlijker kan het niet en als mijn eventuele toekomstige werkgever zou zoeken naar mijn persoon op internet zal dat hem of haar alleen maar leren dat ze te maken hebben met iemand die niet gauw opgeeft, eerlijk is en niets liever wil dan slagen! Maar momenteel is niets van dat alles van belang.
Ik begon met schrijven binnen een besloten forumgroep. Puur om mijn verhaal kwijt te kunnen. Zie het maar als verwerking. De feedback en steunende reacties van de forumleden hielpen me door een hele moeilijke tijd. Toen dat forum ophield te bestaan, heb ik mijn teksten voor mezelf weer opgeslagen. Gelukkig, want zo kon ik uiteindelijk mijn schrijven delen met lotgenoten, schildklierpatiënten. De reacties daarop had ik nooit verwacht. En dat mijn blogs uiteindelijk een boek werd al helemaal niet. Niets was gepland, alles gebeurde gewoon. Maar hoe meer mijn blogs niet meer alleen voor mezelf waren, hoe meer het bij de vraag om bevestiging opriep. Zeker toen de blogs ook steeds meer op social media kwamen, werd ik alert op de beoordeling en zelfs veroordeling. De twijfel en de drang naar bevestiging groeide
Tot nu! Geholpen door de woorden van een mede musketier. “Ik ben geïnspireerd geraakt door de blogs van Anke van haften, Goede kanker bestaat niet. Een lotgenoot wat betreft schildklierkanker. Door dagelijks van haar te lezen ben ik gaan beseffen dat ik zeker niet de enige ben die dit is overkomen en worstelt met verschillende emoties. Vele mensen vechten dagelijks tegen deze rot ziekte. Ik haal er kracht en herkenning uit.” Een groter compliment is niet mogelijk! Zodra ik mijn deelname voor de schrijfwedstrijd op de mail deed, voelde ik een soort van bevrijding. IK, die nooit competities durfde aan te gaan omdat ik bang was voor afwijzing, doet mee aan een wedstrijd! En nee ik ben niet gespannen voor de uitslag. Dat ik mee heb gedaan is al een overwinning op zich want ik weet waarom ik schrijf en voor wie en dat is alles dat telt.
Blijf jezelf , er zijn al zoveel anderen
Het is misschien wel het beste advies dat je maar kunt krijgen. Blijf jezelf. Voor mij klinkt het persoonlijk als een vanzelfsprekendheid. Gelukkig wel. Ik hoef er niet over na te denken hoe ik me moet gedragen in een bepaald gezeldschap of tijdens belangrijke gebeurtenissen. Het komt gewoon natuurlijk.
Jezelf zijn biedt wat mij betreft alleen maar voordelen. Het is de meest eerlijke manier van omgaan met een ander. Ik durf wel te zeggen dat ik een open boek ben. Oké misschien soms iets té open, maar eerlijk ben ik zeker. Het bekende “What you see is what you get” is bij mij absoluut van toepassing. Ik heb een hekel aan meelopers of mensen die zich mooier voordoen dan ze zijn om er beter van te worden. Ik geloof ook dat dit uiteindelij tegen je werkt. Ergens komt ooit een keer de aap uit de mouw. En dan is dat geen klein doodshoofdaapje meer, maar een enorme baviaan.
Wanneer je jezelf bent, hoef je niet op te kijken tegen iemand die hoger is geplaats of neer te kijken op iemand die minder verdient . Jezelf zijn betekent dat je uniek bent. Net zo uniek als ieder ander mens waar je mee in gesprek raakt. Het niet meedeinen met de grote massa van meningen en durven uitkomen voor je eigen ideeën onderscheidt je van de rest. Dat die eigen ideeën niet altijd goed worden ontvangen betekent niet meteen dat die ideeën er niet mogen zijn, maar slechts dat jouw idee niet past bij het idee van de ander.
Zo kreeg ik deze week een prachtig compliment via het social media orgaan twitter. Bedankt dat jij verschil maakt. You matter!Een compliment die mij warm maakt van binnen. Want waar heb ik dat aan verdiend? Naar mijn idee ben ik gewoon mezelf en doe ik niets bijzonders. Ik ben geen bekende Nederlander, ik heb geen topfunctie die ik bekleed, ik ben zeker niet alwetend en maak fouten net als ieder ander mens. Wél ben ik eerlijk en zet ik me in voor een patientengroep waarvan ik graag zou zien dat ze serieuzer worden genomen. Ik maak me hard voor een korter lijntje met behandelaars, een betere communicatie en daardoor persoonlijkere en kwalitatief betere zorg. Wat ik doe is slechts een druppel op een gloeiende plaat, maar toch wordt het gezien! Het “You matter! was voor mij de bevestiging dat ik op de goede weg zit door gewoon mezelf te zijn.
Toch is wat voor mij heel normaal en natuurlijk lijkt, voor een ander heel erg moeilijk. Vanwege onzekerheid omdat men denkt dat hun idee er niet toe doet of omdat men opkijkt tegen een ander of omdat het zo is aangeleerd of misschien wel gewoon bewust om beter uit de verf te komen. Hoe ik ook bij mezelf blijf.het is toch prettig dat wanneer ik nerveus ben om wat voor reden dan ook, iemand je nog even een hart onder de riem steekt met de woorden: “Komt goed, blijf gewoon jezelf”. Een simpele reminder van wat je eigenlijk wel weet. Ik ben ik… een open boek met een missie.
*sharing is caring*
Op eigen benen
Daar sta ik dan. Met een zucht van weemoed vermengd met opluchting heb ik de deur achter me dicht gedaan. Met een voldaan gevoel fiets ik naar de banketbakker. Dit vraagt om een gebakje. Ik vier dat ik na anderhalf jaar mijn therapie bij dr. Rossi kan afsluiten. Een periode van ziekte, verdriet en pijn ligt achter me en maakt plaats voor een toekomst vol vertrouwen in mezelf . Vanaf gisteren ga ik op eigen benen verder.
Het is raar om afscheid te nemen. In anderhalf jaar heb ik mijn ziel en zaligheid toevertrouwd aan dr.Rossi. Gevoelens die ik lang niet heb willen voelen, laat staan heb gedeeld, liggen daar in de kleine praktijkruimte. Mijn huisarts, die een paar jaar gelden overleden is, staart me vanaf zijn foto op de kast tevreden aan. Het is alsof hij zeggen wil dat hij trots op me is. “je kan het meid”hoor ik hem nog zeggen. Een diep geloof had deze man in mij, al vanaf dat ik een opstandige puber was. Op één of andere manier heeft dat altijd enorm voor mij betekent. Het is alsof de ruimte zich vult met herinneringen en de deur naar buiten mij de weg wijst naar de toekomst.
Het is lang geleden dat ik met zo veel stelligheid heb kunnen zeggen dat het goed met me gaat. Geestelijk, voor lichamelijke problemen zijn nu eenmaal andere doktoren. De afgelopen anderhalf jaar zijn een enorm leerproces geweest. Ik gunde na de schildklierkanker zowel mezelf als dr. Rossi een kijkje in mijn ziel die ik al jaren met een driedubbeldik hangslot had vastgelegd. Ik heb gelachen, gehuild, ben boos geweest, verdietig, maar vooral leergierig en gemotiveerd. Nog niet eerder vertrouwde ik een dr. Rossi mijn gevoelens toe als dat ik deze laatste anderhalf jaar heb gedaan.
Nog nooit eerder zag ik mezelf , de ware ik. Ik keek alleen naar een levensloop. Naar gebeurtenissen, maar de gevoelens liet ik niet toe. Ik lachte en zwaaide en wuifde weg wat verborgen zat. Ik keek alleen naar het waarom, maar niet naar hoe kan ik dat anders doen. Ik zag niet hoe ik voor mezelf moest zorgen omdat ik mezelf niet zag. Er hing geen enkele spiegel in de kleine praktijkruimte en toch heb ik de weerschijning van mezelf daar gezien.
Terwijl ik met het gebak in mijn tas naar huis fiets betrap ik mezelf op een glimlach.Met iedere trap die ik maak wordt de glimlach breder. Ik denk terug aan de eerste dag dat ik onzeker, depressief en vol tegenstand de praktijkruimte binnenstapte. Wantrouwend en sceptisch tegenover de geestelijke gezondheidszorg die me al eerder in de steek liet. Maar lag dat wel aan de gezondheidszorg. Lag dat niet aan mij? Ik liet ze immers niet binnen. Deels is dat zo, maar wat me het meest tegenstond was het gevoel dat ik had slimmer te zijn dan degene tegenover me. Ze doorzagen niet mijn aard, mijn ik, mijn ziel. Dr Rossi was een probeersel. Althans zo voelde het.
De eerste kennismaking viel me vreselijk tegen. Ze opperde dat de schildklier in de buik lag. Hoe kon iemand die niet eens wist waar de schildklier lag mij nu weer beter maken, dacht ik. En toch was er iets, een klik, een eerlijkheid vanuit haar en vanuit mij waardoor ik voor een tweede keer terug kwam. En nu anderhalf jaar later, weet ik het. Juist díe ontwapenende eerlijkheid van het toegeven dat ze niet wist waar mijn ontbrekende orgaan lag heeft me vertrouwen gegeven dat ik een mens tegenover me had zitten waarbij ik mezelf zou kunnen laten zien. En ook weet ik dat ik het vertrouwen heb in mezelf om toe te geven als het minder goed gaat.
Lachend stap ik van mijn fiets! Ik voel me dankbaar en vrij! Dr. Rossi bedankt, ik hoop je nooit meer te zien!
Over Leven: hoe gaat het ermee?
Ik denk dat het zo’n beetje de meest standaard vraag is die er dagelijks gesteld wordt.
Hoe gaat t ermee? Vaak luidt op deze standaard vraag, het standaard antwoord.. Goed hoor!
Hoe gaat t ermee? Vaak luidt op deze standaard vraag, het standaard antwoord.. Goed hoor!
Of dat ook écht het geval is valt nog maar te bezien. Het standaard “goed hoor”, lijkt een gemakkelijke uitvlucht om niet te hoeven vertellen dat het juist even tegen zit. Jammer vind ik dat. Want als we nou eens gewoon zouden zeggen tegen elkaar hoe het werkelijk zou gaan, dan zou er veel meer begrip zijn onderling. Hoewel begrip natuurlijk ook iets is dat afhankelijk is van het karakter dat je voor je hebt. Maar een eerlijk antwoord zou in ieder geval een duidelijke communicatie opleveren.
Ik moet eerlijk toegeven dat ook ik mezelf betrap op het standaard “goed hoor”. Meestal is dat afhankelijk van degene die de vraag stelt. Bij enige twijfel over de optrechtheid van de vraag, zal ik niet twijfelen over mijn antwoord. Ik wil niet uitweiden over persoonlijke gevoelens bij mensen die haast hebben om weg te komen na het stellen van zo’n vraag. Zij zitten duidelijk niet op mijn eerlijke antwoord te wachten en ook ik heb niet de behoefte om mijn ziel en zaligheid te delen met mensen die met hun hoofd al weer bij de volgende vraag zitten of niet kunnen wachten met vertellen hoe het met hen zelf gaat.
Het lijkt soms alsof mensen alleen maar willen horen dat het goed gaat. ‘T commentaar als je eerlijk vertelt hoe de vork aan de steel zit als het gaat om een ziekte of zoiets als een depressie is soms niet van de lucht. Wat een drama maak jij! Oh ja? Maak je drama als je een eerlijk beeld schetst van hoe het gaat? Is het beeld reëeler wanneer ik zou zeggen dat ik geen centje last meer heb gehad na de schildklierkanker en mijn leven weer als vanouds op rolletjes loopt sinds mijn schildklier is verwijderd en ik op hormonen leef?
Nee! Ik zou dan keihard liegen! Er is enorm veel veranderd in mijn leven. Dat dit niet voor iedereen geldt die dezelfde ziekte heeft, weet ik. Gelukkig maar zeg ik daarop! Maar betekent dat, dat ik dan maar moet zeggen dat het allemaal goed gaat? Ik weet wel zeker van niet! Dat ik bij lange na de enige niet ben, bewijzen de honderden reacties die ik ontvangen mag.
Wat ik wel wil onderstrepen is dat de veranderingen die er zijn niet allemaal per definitie slecht zijn. Sterker nog. Ik denk dat de kijk die ik heb gekregen op het leven een stuk gezonder is dan de kijk die ik voor mijn ziekte had. Veel scherper zie ik dat genieten van het leven zo belangrijk is. Dat je de mensen om je heen die er steeds voor je zijn, moet koesteren en anderen helaas tegenvallen maar dat je daar afscheid van kunt nemen. Dat eerlijkheid een duidelijke communicatie geeft en dat mijn schrijven mensen herkenning biedt. Ik durf hardop te zeggen dat mijn leven soms zwaar is, maar ook veel meer inhoud heeft gekregen.
Wanneer je mij vraagt vandaag: Hoe gaat ‘t ermee? Dan zal mijn antwoord zijn, het gaat beter. Beter dan vorige week en beter dan gisteren. Ik kijk uit naar de vakantie, nieuwe ontwikkelingen in mijn leven die staan te gebeuren. Ik geniet enorm van de complimenten die ik mag ontvangen van de mensen die me waarderen en groei elke dag. Naast dat het beter gaat, heb ik dagelijks last van een schildklierziekte, maar dat is niet mijn leven! Het is slechts een onderdeel dat ik wekelijks zwart op wit zet om anderen herkenning te bieden en een hart onder de riem te steken. Diegenen die de waarheid niet horen willen en blind zijn voor de realiteit, zal er maar één antwoord zijn ,“Goed hoor!”
Op ontdekkingsreis naar mezelf, de weg van de onzekerheid.
Terwijl ik aan het mijmeren ben over mijn enorme positieve bezoek aan dr. Rossi de dag hiervoor gaat de telefoon. Ineens lijkt met dat telefoontje een stroomversnelling te zijn aangezet. Ik kan mezelf niet vasthouden en wordt meegesleurd in de weg van de onzekerheid.
Als ik de telefoon neerleg, maakt mijn hoofd overuren. Mijn gedachten zijn niet te stoppen. Eindelijk kan ik weer verder met mijn toekomst na een donkere periode van ziekte en veel verdriet. Maar inplaats van het luchtsprongetje van geluk en blijdschap slaat de angst me ineens zonder enige waarschuwing om de keel. “ Idioot!”Spreek ik mezelf vermanend toe en ik leg mezelf uit dat dit de betere tijden zijn die ik met beide handen moet gaan aangrijpen.
Maar wat als ik faal? Wat als ik niet kan waarmaken wat er misschien van mij wordt verwacht?
Wat als .. ? Het zijn vragen die ik mezelf stel uit pure onzekerheid. Onzekerheid die is ontstaan in de jaren na de kanker. Doordat ik mezelf heb zien inleveren in mijn kunnen en benadrukt is dat ik heb gefaald door onbegrip en onwetendheid. Ziek zijn maakt onzeker. Onzeker in je lijf en in je kunnen. De zekerheid terug vinden hierin gaat met pieken en dalen. Dat ik het type ben met een enorme bewijsdrang maakt dit niet gemakkelijker. Want zoals het spreekwoord zegt. Hoogvliegers zijn harde vallers.
Voor mijn gezondheid zou ik op de handrem moeten rijden, maar in plaats daarvan rijd ik in de 5e versnelling. De drang naar een nieuw begin is groot. En al heb ik mezelf in de hand met grenzen en een vermanend gesprek dan nog heb ik geen invloed op de steeds aanwezige omgevingsfactoren. Ik wil zo graag vooruit dat ik bang ben te verliezen Maar je kunt niet verliezen wat je niet hebt. Sterker nog, als ik erover nadenk, heb ik niets te verliezen alleen te winnen. Maar die winkans voelt een beetje als meedoen aan een loterij. De investering die je maakt krijg je zelden terug.
Is het wijsheid om open kaart te spelen? Geeft het kwetsbaar opstellen door eerlijk te zijn juist een winkans of haalt het me ongenadig onderuit zoals eerder is gebeurd? Als je wat wilt bereiken moet je verzwijgen dat je ziek bent geweest zeggen sommigen. Nee! Ik pas daarvoor. Ik ga ondanks eerdere tegenslag vol overtuiging voor de open kaart. Waarom? Omdat ik dat bén. Het getuigt van mijn doorzetingsvermogen en van een pure eerlijkheid. Het laat zien dat ik volledig door het stof kan gaan en weer kan opstaan. Ik houd me vast aan het gezegde eerlijk duurt het langst!
Ik durf best toe te geven dat ik bang ben. Maar ‘t gevoel van de opwaartse spiraal waar ik in zit houd ik vast. Misschien is mijn weg vol risico’s. Misschien ga ik de weg van de onzekerheid. Maar ik vertrouw er op dat, zo lang ik 100% achter de weg sta die ik afleg, aan het einde van die weg een bestemming zal zijn.