Paracetamol en ibuprofen op de bon, lege schappen in de supermarkt, wachttijden van dagen voor boodschappen bezorgdiensten, maatregelen die inconsequent zijn en ongepaste schaamte. Er lijkt wel een nieuw virus bijgekomen te zijn. De Corona –gekte. Nederland is op hol geslagen als het om het Corona virus gaat. Blijf liever kalm en gebruik je gezonde verstand.
Met een bonkend hoofd, oren die dicht zitten van de prut, een keel gelijkwaardig aan een rasp en een temperatuur die in hartje zomer van Turkije heel normaal is, stond hij voor de deur. De griep. En ik deed zelf open…
Wanneer de bladeren gaan vallen stromen de huisartsenposten weer vol met snotterde, hoestende en koortsige mensen. In alle eerlijkheid mijd ik liever de wachtkamers maar er is geen ontkomen aan. Tijdens de busrit naar mijn werk vliegen de bacillen in het rond. Ik stop mijn mond en neus diep in mijn sjaal. Een mevrouw naast me hoest en niest zonder haar hand voor de mond te houden. De sporen veegt ze met haar blote handen af. Ze drukt op de stop knop, dezelfde als die ik over twee haltes nodig heb..
De plof van de brief op de deurmat brengt me in gedachten terug naar waar het vorig jaar begon. Vol goede moed heb ik vorig jaar de griepprip gehaald. Ik zou net beginnen aan een nieuwe periode in mijn leven. Niets kon me meer klein krijgen, dacht ik. Helaas al mijn goede voornemens mochten niet baten. Na de spuit werd ik acuut ziek. En niet zo’n beetje ook. Ik kreeg griep, longonsteking, drie kuren antibiotica mochten niet baten en na een longfoto werd een harnekkige longontsteking inneens een zeer reeële verdenking op longkanker. Uiteindelijk bleek dit gelukkig na scans loos alarm, maar emotioneel was ik door het hele proces inclusief de periode schildklierkanker die eraan vooraf was gegaan, de therapie waar ik aan was begonnen en de hormonen die voortdurend feest vierden door mijn lijf heen, behoorlijk van de kaart geraakt.
Ik nam me voor om nooit meer een griepspuit te halen. Ik gaf de griep de schuld van alle ellende die volgde. Klopt natuurlijk niet. Ik had gewoon pech! Ik was al een emotioneel wrak door de verkeerd ingestelde hormonen en het feit dat ik tóch ziek werd ondanks de spuit kwam omdat ik waarschijnlijk al wat onder de leden had. De spuit heeft simpelweg versterkt wat er al zat. Tóch wil ik het risico dat het nog een keer gebeurd, in ieder geval nooit meer lopen en bel mijn huisarts dat ik dit jaar afzie van de prik. Met een glimlach hang ik op, alsof er een last van mijn schouders afglijdt.
Die stomme spuit heeft zo veel teweeg gebracht in een jaar tijd. Maar waar ik dacht dat hij zijn werk niet goed had gedaan, heeft hij beter werk verricht dan waar het voor gemaakt is. Het jaar heeft me zo veel inzichten gebracht, zo veel duidelijk gemaakt en me zoveel beter gemaakt. Ik leerde voor mezelf zorgen, nee zeggen , grenzen stellen, prioriteiten stelle, vertrouwen opbouwen in mezelf en in anderen. Mijn hoofd heeft rust, de hormonen zijn een beetje gaan liggen. Ik weet waar ik voor sta, wat ik wil bereiken en met wie.
Mijn jaar van knokken, vechten, beter worden en groei begon op 23 oktober na het halenvan de griepspuit.Bijna een jaar verder terwijl ik de vaste grond onder mijn voeten voel en zekerder ben van de toekomst dan ooit ligt de oproep met de datum 23 oktober voor me . Waar ik vorig jaar dacht dat 23 oktober het begin van een groot verlies was, betekent 23 oktober voor mij dit jaar de overwinningsstreep. Dat is voor mij de ironie van de griepprik.
Om de ironie nog completer te maken, lees hier het verhaal van vorig jaar.
*sharing is caring*
Voor de tweede keer in vier maanden tijd ben ik getroffen door het influenza virus. De eerste keer accuut na het halen van de griepspuit en deze keer compleet uit het niets. Al drie dagen nu loopt mijn thermometer op tot een hoogte van 40,4 grC. Het ene moment trek ik rillend van de kou de deken nog wat dichter om me heen om vervolgens nog geen vijf minuten later puffend en hijgend de deken weer weg te trappen. Mijn hoofd zit vol met watten en snot en loopt letterlijk mijn ogen uit. De pijn zit in mijn gezicht, voorhoofd, borst, vingers, tenen, neus eigenlijk gewoon overal. Zelfs mijn plas lijkt een eigen leven te leiden.
Ik kan niet zeggen dat ik me lang niet zo beroerd gevoeld heb, want nog geen vier maanden terug, lag ik er ongeveer hetzelfde bij. Toen mondde de griep uit in een akelig langdurige longonsteking. Omdat ik weer blaf als een Sint Bernard net als toen ik longontsteking had en de koorts wel erg hoog is, belt mijn lief de huisarts. Ik val immers in een risicogroep. Mijn man heeft een zware dobber aan de telefoon. Eigenlijk is het de bedoeling dat mevrouw zelf even langs komt. Dat mevrouw met 40, 4 graden koorts nog niet eens fatsoenlijk naar de toilet kan zonder halverwege in haar broek te plassen zonder dat ze daar invloed op heeft, mag geen naam hebben. Na lang geharrewar krijgt hij dan toch zijn zin. De huisarts komt dan wel even langs als het écht niet anders kan.
Mijn reactie daarop zegt veel over mijzelf en het proces waar ik nu in zit. Zelfs het krijgen van griep draagt bij in mijn ontdekkingsreis. Meteen betrek ik dat op mezelf! Het is persoonlijk. Ik reageer als een kind. Huilend roep ik dat ik niet meer wil dat de huisarts nog komt. Láát maar het hoeft al niet meer! Ik voel me niet serieus genomen. Dat maakt me klein en verdrietig. Wat ik heb geleerd in de laatste maanden is dat mensen me vaak niet serieus nemen omdat ik altijd lach en zwaai. Ik zég dat het prima gaat en dat het allemaal wel meevalt. Dat mensen je dan niet serieus nemen, begrijp ik nu. Maar in dit geval laat ik toch juist weten dat het niet goed gaat? Hoeveel duidelijker kan iemand zijn als mijn man is geweest.
Ik neem me voor om open kaart te spelen met de huisarts als deze komt.In plaats van te reageren zoals ik gewend ben en daarmee bedoel ik net te doen alsof het er niet is,neem ik me voor om nu de confrontatie aan te gaan en te uiten dat ik me niet serieus genomen voel.
Helaas…Waneer een paar uur later de bel gaat en de huisarts binnen komt, val ik terug in mijn oude patroon. Ik geef wel aan dat ik me vreselijk ziek voel, geen controle over mijn urine heb, én hoge koorts heb, maar geen woord over wat er die ochtend is voorgevallen. Geen woord over mijn gevoel van niet serieus genomen te worden. Met een kop vol watten, knik ik braaf op alles wat de huisarts zegt. Als deze even later de deur weer uit gaat, ben ik volkomen leeg.. Ondanks dat ik blij ben dat de huisarts tóch nog meer even is geweest is het bezoek onbevredigend en voelt niet alleen de griep als ongenode gast.
Vandaag vieren we feest! En nee ik ben niet jarig! Vanaf vandaag heb ik er een nieuw medicijn bij. Ik ga aan de antikalk. Te verkrijgen in de plaatselijke drogist of supermarkt. Uiteraard op eigen risico.
De laatste paar weken hebben we in een toch wel redelijk onzekere periode gezeten. Het ziek worden na de griepspuit, het niet beter worden, hees, benauwd en moe blijven en vooral het plekje op de longfoto maakte ons behoorlijk aan het twijfelen. Ik zal toch niet..
Vandaag kwam het verlossende woord.
Eerst nog een onderzoek. Een mannelijke verpleegkundige die de vrouwen helemaal begrijpt, of denkt de begrijpen. Ik laat hem maar in de waan. Hij is duidelijk op één hand met mijn echtgenoot en grapt aan één stuk door. Even meten en wegen van te voren..Nooooit zal hij hardop zeggen hoeveel de vrouw weegt. In mijn geval heel verstandig!
Even later zitten we aan de koffie. Ik ben wat zweverig in mijn hoofd van het in en uitademen met wasknijper op mijn neus. Nu is het wachten op de uitslag. Het wachten wordt gelukkig wat minder nerveus doordat we een vriendin tegenkomen waar we nog even gezellig mee kletsen. Dat scheelt! De klamme handjes komen pas weer in de wachtkamer voor de arts. Gelukkig duurt het niet lang.
Een vriendelijk, grijzende meneer met een duidelijk gevoel voor humor, lacht ons vanachter de andere kant van de tafel vriendelijk toe . Mevrouw u moet aan de antikal. De scan was goed! Het plekje dat werd verdacht van longkanker blijkt een verkalking te zijn. Geen idee hoe dat komt, maar eerlijk gezegd kan het me ook niet zoveel schelen. Hoe anders klinkt dit u heeft géén kanker dan de woorden u heeft kanker twee jaar geleden. Een grote opluchting gaat er door mij en mijn man heen om niet snel daarna plaats te maken voor de vraag..
Hoe feestelijk de uitkomst ook is. Het neemt niet weg waarom ik hier zit. k voel me nog steeds niet goed. Waarom blijf ik ziek, moe, koortsig en hoesten na de griepspuit van inmiddels anderhalve maand geleden? Tijd is het antwoord. Tijd en antikal. Ik blijk toch een flinke klap te hebben gehad op mijn weerstand met deze longinfectie. Hij schrijft me wat voor om me daar wat mee te helpen en verder luidt het advies tijd en rust!
Daar gaan we weer.. tijd en rust zijn nou net die twee dingen die ik niet bezit! Ik wil namelijk graag vooruit! Ik kan het niet nalaten om te denken dat ik in week 1 van deze longontsteking al aan de bel heb getrokken. Het aanmodderen met steeds nieuwe medicatie proberen heeft me alleen maar tijd gekost. Achteraf geklets natuurlijk. Als je alles van te voren weet.. Ik zal de tijd uit moeten zitten.. of de tijd zal het leren.. In ieder geval is het tijd voor een tompouce!
Vandaag mag er alleen nog maar ruimte zijn voor één ding. Opluchting!
In de laatste jaren ben ik met die lat gaan rennen. Als een kip zonder kop ren ik door mijn leven heen met een veel te hoge lat. Ik voel me een soort van opgejaagd wild. Opgejaagd door wat ik mezelf opleg, maar ook een handje geholpen door omgevingsfactoren. Het ik moet, moet, moet, maakt me nog onrustiger. Iedere stap die ik zet wordt afgewogen. Kan ik in afwachting van verder onderzoek naar wat er nu eigenlijk mis is wel even wandelen, kan ik wel bezig zijn met andere dingen? Verantwoording afleggen voelt alsof je jezelf moet verdedigen. Het maakt me boos en verdrietig.
Dit duurt allemaal al veel te lang. Ziek zijn is iets waar ik me niet aan kan overgeven. Al in de eerste week van mijn longontsteking trok ik aan de bel, dat die antibiotica niet aansloeg. Ik begrijp het wachten niet in de gezondheidszorg. Proberen van een tweede en zelfs derde kuur. Wachten, toch maar een foto wachten… Toch maar een scan, weer wachten… Inmiddels ben ik meer dan een maand aan het wachten en weet ik nog niets maar blijf benauwd, hees en koortsig. Weer een nieuwe oproep voor een onderzoek. Geen uitleg waarom.. weer wachten. Ik wil verder. Wat nee, ik móet verder! Misschien wacht de gezondheidszorg ook.. tot ik vanzelf beter wordt?
Ondertussen voel ik de druk toenemen. Ik wil wel, maar kán niet! Ik balanceer op het randje van de veel te hoge lat. Wanhopig probeer ik me ergens aan vast te houden, maar de houvast die ik zoek kan ik niet vinden. Ik heb het gevoel dat ik vecht tegen onbegrip. Hoe maak ik duidelijk dat ik ga vallen!
Nog geen paar uur later lag ik rillend op de bank. Een beetje ontgoocheld dacht ik nog dat de griep misschien tussen mijn oren zat, maar toen de koorts de volgende dag op liep tot een hoogte van 40 graden heb ik me toch maar overgegeven aan het simpele feit dat deze griepspuit zijn doel compleet voorbij is gegaan. Gewapend met sapjes, dropjes, paracetamol en een dikke deken heb ik de bank gebombardeerd tot mijn ziekbed. De huisarts legde me uit dat de griepspuit er niets aan kon doen. Dat kleine beetje wat ze inspuiten veroorzaakt geen griep. Waarschijnlijk had ik al iets onder de leden. De Griepspuit heeft versterkt wat er al aanwezig was.
Ik denk terug aan de dagen voor de griepprik. Ik was wat koortstig af en aan. Maar sinds de schildklier is verwijderd vanwege schildklierkanker, is dat bij mij de normaalste zaak van de wereld. Hoe peil je dan of je iets onder de leden hebt en wanneer wijt je iets aan de afwezigheid van je schildklier? Ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf dat vaker afvraag en dat me dat soms onzeker maakt. Ik weet het antwoord er gewoon niet op. Ik niet alleen. Ook mijn huisarts weet dat niet. Bij twijfel aan de bel trekken zo luidt het advies.
Die twijfel groeide in de dagen na de griepspuit. Ik werd goed ziek. Ik kreeg pijn op de meest vreemde plaasten. Ik wist niet dat knokkels bijvoorbeeld zo veel zeer konden doen. Ook onder in mijn rug ontwikkelde zich een vervelende zeurende pijn en een benauwdheid alsof ik een fervent zware sjagroker ben. Daar zette de twijfel zich om in een ik weet het zeker. Na 4 keer een longonsteking te hebben gehad herkende ik ‘m op een kilometer afstand. Deze ongenode gast had ik liever buiten laten staan. Er zit maar één ding op. Antibiotica en uitzieken. En hoewel de huisarts het liefdevol opnam voor de griepspuit die hier immers niets aan kon doen, moet ik eerlijk bekennen dat ik voor een volgende keer nu al genezen ben.