Met een bonkend hoofd, oren die dicht zitten van de prut, een keel gelijkwaardig aan een rasp en een temperatuur die in hartje zomer van Turkije heel normaal is, stond hij voor de deur. De griep. En ik deed zelf open…
Net op het moment dat ik van frustratie een potje ga janken, valt mijn oog op mijn gelukskalender. Ik loop wat achter in de dagen zie ik. Gedachteloos lees ik de spreuken tot ik bij de juiste datum kom.
“Geluk is de harmonie tussen omstandigheden en behoeften”.
Wat een bullshit denk ik hardop. Ik zit in de omstandigheid dat ik me beroerd van de griep voel en mijn behoeften zijn dat ik naar mijn werk kan, met Tikkel buiten in het bos kan spelen, auto kan rijden, uit eten, bioscoopje pakken, winkelen. Kortom er uit! Waar zit de harmonie tussen de griep en er uit gaan!?
Met glazige ogen lees ik nog een keer. Langzaam dringen de woorden door mijn wattige hoofd heen. Met griep heeft alles wat meer tijd nodig. Ik moet hier beter over na denken, want eigenlijk is deze spreuk krachtiger en verstandiger dan ik momenteel zie. Ja ik deed zelf open. Ik koos er bewust voor om de griepspuit niet te halen omdat ik eerder een slechte ervaring heb gehad door hem wél te halen. Het jaar erna haalde ik hem niet en werd evengoed ziek. Net als nu. Ik moet gewoon accepteren dat ik een lage weerstand heb sinds de schildklierkanker. Niets aan te doen. Volgend jaar misschien toch die prik maar weer een keer. En in de tussentijd moet ik het doen met wat er is.
Schouderophalend loop ik naar de keuken en maak een kop hete thee met honing. Tikkeltje loopt met me mee. Ze laat me geen seconde uit het oog. De waterkoker pruttelt. Ik gooi haar speeltje door de lucht en ze vangt hem handig op. De woorden blijven hangen in mijn hoofd. Ze geven me iets geruststellends. Is harmonie niet net datgene dat ik nu doe? Doen met wat er is? De kop thee die keel wat liefde geeft? Spelen met Tikkel op een manier die momenteel in mijn vermogen ligt. Misschien niet in het bos maar in een warme keuken. Soms kun je zo veel willen, maar als je lijft het af laat weten dan moet je creatief zijn en een andere weg nemen of gewoon even voor het stoplicht wachten.
Ik kan de keuze maken om te blijven hangen in de frustratie dat ik ieder jaar ziek wordt, ongeacht of ik de prik ga halen of niet. Ik kan blijven zeggen hoeveel pijn mijn rug nog doet en lijdzaam afwachten tot het over gaat. Maar ik ben zo niet. Ik weiger het slachtoffer te zijn van wat me overkomt. Ik wil niet beoordeeld worden op wat anderen denken. Ik wil zijn wie ik ben met alle beperkingen die er zijn. Ik wil weer genieten zoals in New York. Ondanks de pijn in mijn rug, blijven lopen, op tijd rusten, me vergapen aan de wolkenkrabbers, picknicken in het park, simpelweg gelukkig zijn. Het lijkt wel of de griep me deze dingen heeft laten vergeten.
No way! Denk ik terwijl ik mijn hoofd onder het warme water houdt om mijn haren te wassen. Nooit vergeet ik de week in New York in juni 2016. De week zal voor altijd in mijn hart zitten. En ik ga hem herhalen. Niet alleen in New York, maar ook in Disney, in Turkije, in alle plaatsen die ik ooit nog zal willen bezoeken. Alles is mogelijk en soms is het zoeken naar de juiste harmonie tussen omstandigheden en behoeften. Mijn haren zijn weer lekker schoon. Een warme douche doet wonderen voor hoe ik me voel. Ik ga dit jaar kerst vieren zonder morfine. Bewust van de sfeer in plaats van mezelf te verliezen in de kerstverlichting. Alleen dat al is winst. Ik ga naar Disneyland Parijs. Misschien niet razend in alle achtbanen, maar wel zittend op een bankje de parade zien en de de mensen om me heen , huppelend en blij, de sfeer opsnuiven. Dát is harmonie tussen omstandigheden en behoeften. Dát is geluk!