Diagnose Schildklierkanker in tien minuten

In tien minuten tijd veranderde ons leven. Tien minuten die heel lang duurden, maar eigenlijk veel te kort waren. Tien minuten waarin mijn gevoel voor lange tijd op slot ging. Tien minuten waarin ik mijn man jaren ouder zag worden. Tien minuten waarin een duidelijk verbaasde chirurg me meedeelde dat ik kanker had. Schildklierkanker.

Die bewuste tien minuten nu al vier jaar geleden die achteloos voorbij gingen op de klok in de artsenkamer alsof er niets aan de hand was,  kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Raar eigenlijk want mijn geheugen is na de kanker absoluut niet meer wat het geweest is. Maar de details van die bewuste tien minuten, blijven me bij als het herinneren van mijn naam.

Nietsvermoedend liepen we de artsenkamer in. We hadden al even in de wachtkamer moeten wachten, dus we waren eigenlijk blij dat we eindelijk aan de beurt waren. Ik kwam voor wondcontrole. Een paar weken ervoor was ik geopereerd aan mijn schildklier. Ik had een bobbel in mijn hals en deze drukte zo op mij stembanden en luchtpijp dat de chirurg had besloten een helft van mijn schildklier weg te halen. Ik zou met de andere helft prima kunnen doorleven. Er was wel een punctie gedaan van te voren om te kijken of er geen kwaadaardige cellen in de bobbel zaten, maar dat was niet het geval.

Eigenlijk had ik er van te voren nooit bij stil gestaan dat er überhaupt kanker in de schildklier had kunnen zitten De uitkomst van de punctie was natuurlijk al heel geruststellend  goed nieuws. Ik was opgelucht dat ik na de operatie snel bij de chirurg terecht kon want ik had een vervelend knoopje van de hechting aan het uiteinde van de wond. Het trok en deed zeer. Ik had al wat zitten pulken dus het was ook wat rood. Wondcontrole was dus erg welkom.

De chirurg, een uiterst vriendelijke man, gaf me een hand. Leek het maar zo of hield hij mijn hand net een seconde te lang vast?  Toen we gingen zitten, kwam hij meteen ter zake. Hij was zelf erg verbaasd over de bevindingen van de patholoog. Ik begreep hem niet. Eigenlijk wilde ik alleen maar van dat rottige knoopje af. Er zijn kwaadaardige cellen gevonden. U heeft kanker, schildklierkanker.

Mijn man slikte, ik keek hem van opzij aan. Binnen een seconde was alles veranderd en toch ook helemaal niks. Ik zag angst en verdriet in het gezicht van mijn man  maar ik zelf voelde geen  enkele emotie. Ik liet het niet toe. Ik hoorde mezelf hardop praten, “Oké en nu”vroeg ik de chirurg. “Wat is het voor kanker?” Vroeg ik. Hij legde het uit en eindigde met de woorden dat het goed was, dat ik geluk had met deze vorm. Er moest wel even bekeken worden hoe ze het verder gingen aanpakken want mijn geval was net anders dan de richtlijn voor schildkliercarcinoom voorschreef en dat moest worden besproken. “Over een week of twee dan hoor je wat we gaan doen”. Besloot de chirurg. En dat was het. Een handdruk en een vriendelijk “sterkte met verwerken” en toen stonden we buiten. Tien minuten waren voorbij op de klok.

Ons leven veranderde in die tien minuten. We waren compleet leeg. Een slecht nieuws gesprek gehad, een diagnose waarin het woord goede kanker voor kwam, maar verder wisten we helemaal niets. Er restte niets anders dan een sombere wandeling terug naar de parkeergarage. Een diagnose krijgen lijkt wel een zakelijke transactie.Een beetje meer informatie, communicatie een arm op de schouder of een glaasje water waren geen overbodige luxe geweest, maar in die tien minuten was geen tijd geweest voor de mens. De mens die ik nog altijd ben achter het etiket van patiënt. Iets wat ondanks de vriendelijkheid van de chirurg, anders zou kunnen. Persoon gerichter. Gewenste opvang na een slecht nieuws gesprek. Het knoopje heb ik uiteindelijk zelf los getrokken.

3 gedachten over “Diagnose Schildklierkanker in tien minuten

  • 23/09/2016 om 13:58
    Permalink

    PFFF wat prachtig geschreven Anke, ondanks de verdrietige rand eromheen.
    Liefs Chris

    Beantwoorden
  • 24/09/2016 om 22:43
    Permalink

    Ik herken je verhaal Anke. De oncoloog, nadat was vastgesteld dat er een tumor aan mijn baarmoeder zat, zei: ‘Gelukkig hoeft u geen kinderen meer te krijgen’.
    Daar had hij wel gelijk in, maar dat kwam ons wel heel hard over. Ook binnen 10 minuten, lijkt wel een gewoonte te worden van de artsen. Zijn ze snel klaar met hun spreekuurtje.
    Het is zo jammer, dat de doktoren niet bereid zijn om wat mededogen te tonen. Tenslotte verandert in een klap je hele leven en dat van je partner.
    Liefs van Wil

    Beantwoorden
  • 12/10/2016 om 12:12
    Permalink

    Ik heb een flashback: Mijn (ex) man is overleden aan kanker, vandaar dat ik ook in deze groep zit: IK weet het nog als de dag van gisteren: De hersentumor was gegroeid, en in 1 keer heel groot geworden: Operatie: 3 Jan 2011. Na de operatie een paar dagen wachten tot de tumor hadden onderzocht: s middags moesten we bij de neuroloog zijn. Het was rond 4 uur en heel erg donker. De neuroloog keek ons aan en zei:” Ik heb slecht nieuws voor u”: Het is de meest agressieve vorm van kanker…De grond zakte onder mijn voeten weg, ik was verdoofd. De arts vroeg aan mijn man of hij had begrepen wat er net was gezegd: “Heel rustig was hij en zei:” Ja hoor”Ik vroeg in paniek: Hoelang nog?” De arts:” Hooguit 2 of 1 jaar” Ik raakte volkomen in paniek, terwijl mijn man rustig de hechtingen eruit liet halen. Of we iets te drinken wilden tegen de schrik??? Huh??? Nee, niet! IK wil helemaal niets meer op dit moment dacht ik. Ik was boos op de verpleegkundige, die de hechtingen eruit aan het halen was en zei:” zei:” Tja, soms zit het mee en soms zit het tegen” Ik dacht echt: Mens houd je kop, jij weet niet hoe het is om iemand te verliezen!” Thuis waren we helemaal leeg.. Hij heeft een fantastisch jaar gehad: Zonder epileptie aanvallen en heeft een hoop gedaan met onze dochter, hij was alleen heel erg in de ontkenningsfase, hij ging niet dood, dat was heel moeilijk want praten erover konden we niet, ik dreef alleen op een eiland, vol met vragen en frustraties. November 2011: Hij begon zich “vreemd” te gedragen, spoed EMRI; We mochten meteen doorlopen voor de uitslag, de hele wachtkamer zat vol.. UItslag: De tumor was helemaal uitgezaaid: Niets meer aan te doen.. Hij werd meteen opgenomen. Ook hier was hij de rust zelve, terwijl ik huilend op de grond zakte, ik boos was op al de mensen in de wachtkamer… Hij heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen en 3 dagen Hospice.. Op 23 December is hij overleden, in het bijzijn van mij, heel erg bijzonder.., Ik hield zijn hand vast en toen is hij overleden. Op 30 December is hij begraven.. Meis, ik ben zo blij voor jou dat de diagnose goed was maar ik kan mij dus heel goed voorstellen dat de hele wereld op zijn kop stond (En mss soms nog staat).

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: