Ik ging voor wondcontrole en kwam terug met kanker. Totaal onverwacht kreeg ik een diagnose waar ik van te voren helemaal niet over na had gedacht. De nodus die in mijn hals zat was immers goedaardig, zo had de punctie een paar maanden eerder uitgewezen. Dat ik toch onder het mes ging om de nodus te verwijderen was puur omdat het in de weg zat. Het ding drukte op mijn luchtpijp en op mijn stembanden en bezorgde me flink wat last. Op 12 april werd ik geopereerd. De rechterhelft van mijn schildklier werd verwijderd. Twee weken later ging ik nietsvermoedend op wondcontrole. Het knoopje van het hechtdraadje irriteerde behoorlijk dis dit bezoek aan de arts zou me alleen maar opluchten. Amper 10 minuten nadat we de artsenkamer ontspannen in gingen, kwamen mijn lief en ik er stil en bedrukt weer uit met de diagnose schildklierkanker. “Goede kanker” zo werd het genoemd. Stom, dacht ik, Goede kanker bestaat niet!
diagnose
Op slot
Met de klanken van de top 2000 op de achtergrond, haal ik alvast wat kerstversiering weg. Waar het ruimen van de kerstversieringen normaal gesproken altijd iets weemoedigs heeft, stop ik mijn sneeuwpopjes nu zonder enige gevoel in de doos. Mijn gevoel zit op slot en de sleutel ben ik kwijt. Nog nooit eerder heb ik dit zo ervaren. De feestdagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Meer dan ooit heb ik behoefte aan een nieuwe start, licht, zon, vooruitzicht.
Diagnose én-én
“U heeft een duidelijke hernia”, zei deze arts. Ik weet nog dat
ik me opgelucht voelde. Er is een diagnose. Een gevoel van ‘zie je nou wel, ik ben niet gek, er is echt wat aan de hand’. Niet dat ik nou zo graag wat wilde hebben, maar ik begon bijna aan mezelf te twijfelen omdat er maar niets werd gevonden. De diagnose kwam als een verlossing, maar sloeg gauw om naar een diagnose die me zou vloeren. Hij kan op de stapel bij de rest van de diagnoses.
U kunt gaan mevrouw!
“Het gaat u goed, als er iets is, weet u de weg terug.” Een warme hand omvat de mijne bij het afscheid. Ik knik verdwaasd. Mijn hoofd zit vol watten. Ik hoor mezelf “ja hoor” zeggen, maar in mijn hoofd schreeuw ik “nee!”. Mijn vragen blijven onbeantwoord in het luchtledige hangen. Terwijl ik de kamer uitloop, kijk ik nog een keer wat warrig naar hem om. Hij ziet het al niet meer want de volgende patiënt zit op hem te wachten….
Men praat en praat, maar vergeet de mens waar het werkelijk om gaat!
Persoonsgericht, menselijk, innovatief, kwalitatief, vraaggericht noem het maar op. Er zijn inmiddels zo veel termen in de omgang dat de zorg bijna overloopt aan praatgroepen over hoe men denkt dat het beter kan. Toe te juichen is, dat er überhaupt wordt gezien dat het beter kan, maar waarom zoveel praten? Men praat en praat, maar vergeet de mens waar het werkelijk om gaat, de patiënt! Dé slogan waar je alles mee omvat!
Diagnose Schildklierkanker in tien minuten
In tien minuten tijd veranderde ons leven. Tien minuten die heel lang duurden, maar eigenlijk veel te kort waren. Tien minuten waarin mijn gevoel voor lange tijd op slot ging. Tien minuten waarin ik mijn man jaren ouder zag worden. Tien minuten waarin een duidelijk verbaasde chirurg me meedeelde dat ik kanker had. Schildklierkanker.
Pluk de dag en leef!
Herken je dat? Soms krijg je nieuws waar je geen weg mee weet. Je hoort of leest het wel, maar het komt niet echt binnen. Pas veel later als je de kans hebt gehad er over na te denken, komt er gevoel bij. Zo had ik dat bijvoorbeeld toen die vliegtuigen de Twin Towers invlogen. Ik zag het met afgrijzen aan op de televisie, maar pas later kwam het gevoel en de emotie. Ook toen ik de diagnose schildklierkanker kreeg voelde ik niets. Pas veel later kwam het besef, de angst, de vragen, het verdriet en de ruimte om te verwerken.
En toen was er het K woord..
Er zijn van die dagen dat je nauwelijks beseft wat je overkomt. Als het spreekwoordelijke “slag bij heldere hemel” is er ineens op 26 april 2012 het K woord....
Ik ben nog niet zo ver dat ik het goed uit kan spreken, schrijven is gemakkelijker dan zeggen. Het rare is dat ik er nog steeds zo weinig bij voel.
Misschien moet ik het honderd keer zeggen: “ Ik heb kanker!” Schildklierkanker.