Het is stil op de dijk maar alleen zijn we niet. Er is leven genoeg. Tikkel drentelt vrolijk naast me, af en toe omhoog springend naar de brutale zwaluw die met ons mee lijkt te vliegen. Een vlinder fladdert rond de vele bloemen langs de berm en in de verte zit een haas met zijn oren gespitst de lucht nauwlettend in de gaten houdend voor roofvogels. Het licht van de zon reflecteert met het witte buikje van de zwaluw glinsterend in de lucht.
Maandenlang heb ik in het donker getast, op zoek naar hulp, verdwaald in een oerwoud van ellende. Ik zag letterlijk door de bomen het bos niet meer. De nachten waren angstig, donker en kil. Maar sinds een paar dagen maakt de kou plaats voor de warmte en langzaam trekt de zware mist in mijn hoofd op. Het donker wordt verdreven door het licht van de zon. Nachtmerries maken plaats voor dromen.
De EMDR werpt vruchten af. Het is bizar hoe dit werkt. Pas één sessie heb ik gehad en nu al word ik geen vijf keer meer wakker op een nacht maar één, hooguit twee keer op een nacht. En dan niet badend in het zweet, maar gewoon omdat ik moet plassen. Nog één keer, hooguit twee en ik slaap als een roosje. Het vertrouwen is er. Dat ik nu vier maanden slaap in moet halen, voel ik wel. Maar ook daar kom ik wel weer doorheen. Zolang ik mijn ritme maar vasthoud, blijf wandelen en niet toegeef aan de vermoeidheid tussendoor, lukt het mij om door de dagen te komen.
Het enige dat nog wel heel veel angst op roept is het dragen van een mondkapje. Alleen de gedachte al maakt me meer dan benauwd. Het nieuws dat mondkapjes wellicht een dagelijks gebruik gaan worden in ons land doet me huiveren. Dat de zogenaamde ‘deskundige’ met weinig inlevingsgevoel op de openbare televisie zegt dat het dragen maar ‘eventjes vervelend’ is, heeft duidelijk geen trauma opgelopen door doodbenauwd anderhalf met zo’n ding op zijn gezicht in de wachtkamer van het ziekenhuis te zitten met de gedachte dat de dood op de loer ligt. Hopelijk kan ook hierin de EMDR uitkomst bieden. Er is in ieder geval hoop en dat is al meer dan ik een paar weken terug kon bedenken.
Een bezoek aan de endocrinoloog geeft ook nieuwe moed. Het schildklierhormoon Tsh is weer in zijn oude normale waarde geschoten. Bizar maar wel heel gelukkig. Ondanks dat de angst voor een terugkeer van schildklierkanker nooit echt aan de orde is geweest, biedt het opluchting. Je weet immers maar nooit met een lijf dat ineens besluit raar te gaan doen.
Inmiddels zijn alle intake gesprekken voor de revalidatie geweest. Goede gesprekken met duidelijke doelen. Eerst zal de EMDR moeten worden afgerond, maar daarna mag ik beginnen met revalideren. Een compleet programma aan beweging, inzicht en grenzen afgepast op mij als persoon. Dat de Corona een flinke optater heeft uitgedeeld is duidelijk maar knock-out ben ik zeker niet. De revalidatie arts blijkt een verademing. Hij gaf begrip en een duidelijk inzicht in wat dit virus met mijn lijf en wezen heeft gedaan. Dat het stresshormoon een klap heeft gehad en bloedwaarden, hartslag en bloeddruk compleet uit hun ritme zijn gehaald.
Ik ben niet alleen hierin. Zo veel Corona patiënten die thuis hebben uitgeziekt, houden last van klachten. Hoofdpijn, benauwdheid, hoge hartslag en bloeddruk, nachtmerries, concentratie stoornissen, geheugenverlies, smaak en reuk verlies. Langzaam zal lichaam en geest weer moeten bijstellen naar hoe het was voordat dit virus ons vloerde.
De gedachten overspoelen mijn hoofd in mijn wandeling op de dijk. Ik loop mijn dagelijkse ronde op de automatische piloot. Zonder nadenken sla ik af om de dijk te verlaten en kijk naar rechts. Plotseling dringt het tot me door. Ik zag het niet terwijl het daar altijd al is geweest. Met een hernieuwde blik kijk ik opnieuw en glimlach… Ik zie het ineens heel duidelijk. Daar tussen de bomen door ligt het bos..
Het zal absoluut niet meevallen, maar wel een opluchting dat de EMDR zijn vruchten afwerpt. Dat zal de burger moed geven, lijkt me.
Dat hoop ik ook xx