Hoop doet leven

afb: gratis foto pixabay

Hoop doet leven, het is een oud gezegd waar vaak een grote waarheid in lijkt te schuilen. Maar of het nu waar is of niet, wie hoop heeft,  geeft in ieder geval de moed niet op.

Nu de startdatum van de revalidatie dichterbij komt, neemt de hoop toe. Maar raar genoeg neemt daarmee ook de onzekerheid toe. Is de revalidatie een strohalm of dé oplossing. Ik hoop op het laatste maar de twijfel spreekt soms met giftige tongen. Revalidatie is immers niet de eerste keer en hoe positief de eerste keer ook heeft uitgepakt er is klaarblijkelijk reden genoeg voor herhaling.

Onzin, fluister ik in mijn eigen verweer. De redenen zijn anders, de kaarten zijn anders, ik ben anders. Maar dat laatste is dan ook meteen het grootste struikelblok. Ik ben inderdaad anders. De vechtlust die altijd bezat is nagenoeg verdwenen. Sinds de Corona in maart leef ik maar half, slaap ik maar half, voel ik maar half, kan ik niet op woorden komen, laat mijn energie en conditie het afweten, ben ik niets anders dan moe heb ik nergens geen zin meer in.

Ik mis het volle leven waar ik in stond, de spontaniteit, een knuffel, gezelligheid. Een dagje weg is een onderneming geworden waar van te voren goed over nagedacht moet worden. De angst dat het oude “normaal” nooit meer terugkeert, groeit.  Het idee dat we geleefd blijven worden door een virus dat ons verbiedt om in elkaars nabijheid te leven maakt me verdrietig en boos. Een gevoel van uitzichtloosheid neemt de wrede overhand op de stille hoop.

Ik kijk uit naar de start van de revalidatie maar ben bang dat wanneer ik eenmaal begonnen ben, de wereld weer op slot gaat omdat het aantal besmettingen weer angstwekkend toeneemt. Ik moet die angst loslaten, net als de angst voor het mondkapje dat me al benauwd bij het idee ervan. Ik voel mezelf verdeeld in twee helften

De dromer die ik ben ziet zichzelf weer huppelen in de mainstreet van Disneyland Parijs maar de realist in mij zegt me dat je op je vingers kunt natellen dat de ontwikkelingen de verkeerde kant opgaan. Ben ik egoïstisch als ik hoop dat dit dan pas gebeurt als ik klaar ben met revalideren en weer 100% aan het werk ben?

Steek ik mijn kop in het zand als ik vast wil houden aan die strohalm die hoop geeft? Ik zit vol met vragen die onbeantwoord blijven. Ik weet niets zeker, maar hee wie wel? Wat ik wel weet is dat ik hoop blijf houden op beter en dat geeft kracht.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: