Wat als je auto steeds afslaat als je wilt optrekken voor een stoplicht. Wat als je ziek wordt en je verliest meer dan mensen begrijpen. Wat als je zó gelooft in iets maar een ander gaat je voor. Wat als je schrijft en het wordt niet begrepen. Wat als je iets waardevols doet en niemand ziet het. Wat als je hoofd vol plannen zit en je hebt geen idee hoe je ze moet uitvoeren. Wat als je altijd nét niet wint. Wat als je wilt slagen, maar faalt…Wat als je op het punt staat om op te geven.
We hebben ze allemaal deze momenten van falen, misgrijpen, zakken, niet gezien worden. We reageren allemaal anders op situaties waarin we falen, of het gevoel hebben dat we falen. De een stapt er wat gemakkelijker overheen dan de ander en weer een ander zal de moed opgeven en in de put gaan zitten. Weer een ander wordt, na eerst een goed potje gehuild te hebben, nog strijdlustiger, valt, staat op en gaat weer door met de finish in zicht.
Ik zelf ben een mixje van de laatste twee. Op het punt staan om op te geven, in de put zitten, huilen en dan strijdlustiger worden dan ooit. Immers met vallen en opstaan kom je er ook en van fouten leer je. Neem nou mijn laatste rijles. Je moet weten dat ik een enorme zenuwpees ben als het gaat om rijles. Ik ben 44 en heb nooit het lef gehad om te gaan lessen. Ik durfde niet. Tot nu. Ik ben het gewoon gaan doen. De eerste les was ik zo bang dat ik bij de eerst bocht de auto stopte en uit wilde stappen. Maar ik zette door en nu? Leuk dat ik het vind. Tenminste als de zenuwen mij niet overnemen.
Gisteren stond ik trappelend van ongeduld op de lesauto te wachten. Ik had er zin in. Vijf minuten voor aankomst sloeg de zin om in angst. Het overviel me en voordat ik mezelf tot de orde kon roepen, draaide de lesauto onze oprit op. Stel je voor hoe het, voor de eerste keer, achteruit steken ging om 12.00 in de middag terwijl er aan beide kanten auto’s stonden te wachten. Vol ongeduld want de moeders moesten met de auto de kinderen van school halen die nog geen vijf minuten van huis vandaan is.
Zo begon mijn rijles. Alles wat fout kon gaan, ging fout, alleen het tanken ging goed. Het was druk, met veel scholieren en ongeduldige automobilisten die tuuterden omdat ik niet snel genoeg doorreed bij een stoplicht terwijl een opgeschoten scholier nog even door het rode licht reed. Ik heb op het punt gestaan om uit te stappen en de bus terug naar huis te nemen. “Bekijk het maar met je rijles! “dacht ik. Een gedachte van een klein moment van zwakte.
Thuisgekomen spatte mijn opgeladen frustratie als een waterballon uit elkaar. Huilend heb ik geroepen dat ik nooit geen voet meer in de auto zou stappen. Mijn zoon keek me kalm aan, liep naar de keuken en kwam terug met een dampende kop koffie. “Hier mam, was het zo erg”? Hij liet me even uitrazen, maar toen ik klaar was zei hij.. “mam als je stopt ben je een opgever, een loser! En dat ben je niet. Wil je dat zijn?”.
Het antwoord is simpel. Nee, dat ben ik niet! Ik zet door, geef nooit op tenzij ik word gedwongen. Wanneer ik de 44 jaar van mijn leven langs ga zie ik een patroon van in de put, huilen en weer gaan! Doorzetten! Ook na ziek worden, het verliezen van mijn baan, vrienden en geliefden en mijn eigenwaarde. Dank je wel mijn zoon voor jouw kalme, wijze inzicht. Nee ik geef niet op, ik ga voor waar ik in geloof, ik schrijf, laat zien en zoek de weg naar mijn dromen en ideeën. Als ik opgeef, ga ik dood..
Ik ben ook een mixje van de laatste 2! Maar ik vind het zo dapper, idd dat je door hebt gezet met de rijles die je beschreef! IK kan mij zo goed voorstellen dat je op het punt stond om uit te stappen en de bus te nemen, maar je hebt doorgezet! Het is alleen maar goed, dat je thuis je frustraties er (En het maakt dan niet uit op wat voor manier) eruit gooit, je kunt weer verder, het lucht op en je wordt weer strijdlustig, daar die je het voor. Lief van je zoon dat hij een kop koffie voor je had gehaald en je even weer met beiden beentjes op de vloer had gezet. Succes meid, met de rest van de komende rijlessen, je bent een kanjer! Met alles!